Καλημέρα...από τον Βικέντιο Μαλαματένιο
Άλλο ένα βροχερό πρωινό στη Νέα Υόρκη, άλλη μια νέα μέρα, κι όμως στο ίδιο σημείο ο κόσμος.
Πριν κοιμηθώ όταν επέστρεψα στο σπίτι διάβασα μια δήλωση του νέου Πρωθυπουργού του γειτονικού Καναδά, όπου, σε ερώτηση που του έγινε «Για ποιο λόγο έχετε ίσο αριθμό ανδρών και γυναικών στο υπουργικό σας συμβούλιο;», η απάντησή του ήταν «γιατί έχουμε 2015».
Οφείλω να πω πως με προβλημάτισε η απάντησή του.Έχουμε 2015;
Ή μάλλον εκεί μπορεί να έχουν. Γενικά όμως;
Δεν μας χωρίζουν παρά μερικά μέτρα απο απελπισμένους ανέργους, μερικά χιλιόμετρα απο ανθρώπους που πνίγονται για ένα καλύτερο (;) αύριο, περισσότερα μίλια ή χιλιόμετρα από τους λιγότερο τυχερούς που σκοτώνονται σε ένα πόλεμο που δεν ξεκίνησαν και ούτε οι ίδιοι δεν ξέρουν ποια συμφέροντα πρωτοεξυπηρετεί.
Και φυσικά, λίγο πιο μακριά, εν έτει 2015, παιδιά πεθαίνουν γιατί δεν έχουν πόσιμο νερό.
Δεν ξέρω πώς σκέφτεται ο καθένας αλλά τα παραπάνω εμένα μου στοιχειώνουν τα όνειρα καιρό τώρα.
Έχουμε 2015 αλλά στον «πολιτισμένο» κόσμο κουμάντο κάνει το παρασκήνιο...
Η δικαιοσύνη άγεται και φέρεται κατά το δοκούν στα συmφέροντα των λίγων της ελίτ.
Η ασυλία στον υπόκοσμο παραβαίνει τα όρια κάθε λογικής.
Οι κάθε είδους λαθρέμποροι και οι βαρόνοι των ναρκωτικών σουλατσάρουν προκλητικά μπροστά μας ανέγγιχτοι και με δύναμη εξουσίας πάνω μας.
Τηλεπερσόνες και λοιποί στο χώρο του θεάματος παρουσιάζονται καθημερινά στα σαλόνια μας ως παιδιά ενός ανώτερου θεού και πως η ζωή τελικά είναι κάτι εύκολο κάτι χαζοχαρούμενο, ρε αδερφέ.
Εμείς λοιπόν τι κάνουμε;
Κλείνουμε τα μάτια μας σε όλα αυτά γιατί, ως γνωστόν, ότι δεν βλέπουμε μπορεί και να μην υπάρχει.Όλη η έννοια του στρουθοκαμηλισμού στον πολίτη του 2015.
Αποδεχόμαστε τη μοίρα μας, με την πρόφαση «δεν μπορούμε να τα βάλουμε με αυτούς» ή «καλύτερα να μη μιλήσουμε μη βρούμε κανένα μπελά» ή «ο κόσμος είναι άδικος τι μπορώ να κάνω εγώ για το παιδί που πεθαίνει από την πείνα;».
Ο κόσμος γυρίζει πολλά χρόνια, τα πάντα εξελίσσονται αλλά εμείς πάντα υποδουλωμένοι στο μυαλό πάντα υπό.
Ίσως τελικά να μας αξίζει όλο αυτό γιατί πάντα υπήρχε, πάντα στενοχωριόμαστε αλλά μετά «αλλάζουμε κανάλι» γιατί δεν μας αρέσουν οι εικόνες αυτές...
Το κείμενο το έγραψα για να μοιραστώ τη σκέψη μου, τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο· κάθε μέρα που περνάει δυσκολεύομαι να συνειδητοποιήσω πως δεν υπάρχει ελπίδα.
Η ελπίδα είμαστε εμείς. Αλλά θα πρέπει να το αντιληφθούμε.
Κάπως σύντομα, αν γίνεται. Να είστε καλά.
Συγγνώμη αν σας χάλασα τη μέρα.
