2011...Ένας νέος άνθρωπος με εξαιρετικές σπουδές και ποιότητα γράφει για τις ανησυχίες του, γράφει για όλα όσα τον πνίγουν βλέποντας ή καλύτερα προβλέποντας το τί θα ακολουθούσε. Επειδή έτσι απλά δεν διελύθυκαν όλα εν μία νυκτί, αλλά σταδιακά κατέρρευσε το όλο σύστημα. Ο Γιάννης Στούφης σπούδασε στο Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο Χημικός Μηχανικός, και με μία όμορφη οικογένεια προσπάθησε να διεκδικήσει το όνειρο του στην πατρίδα. Τελικά όμως όπως και ο ίδιος παραδέχθηκε, ο καφές δεν καταφερε να τον κρατήσει πίσω..
του Δημήτρη Φιλιππίδη
Για την ιστορία, το 2014 Ο Γιάννης πήρε την οικογένεια του, την σύζυγο του Χριστίνα, τις δύο κόρες του και τους γονείς του και επέστρεψε στις ΗΠΑ, για ένα καλύτερο αύριο, απαλλαγμένος από ένα αβέβαιο σήμερα...Καλή τύχη φίλε Γιάννη και σε κάθε Γιάννη που δεν τον χωράει η Ελλάδα...
Σας παραθέτω το σχετικό άρθρο στο site nooz.gr το μακρυνό όσο και κοντινό 2011...
Θυμάμαι τον εαυτό μου πριν 14 χρόνια... Είχα μόλις τελειώσει το λύκειο και η πρώτη προσπάθεια εισαγωγής μου σε κάποια σχολή μέσω πανελληνίων είχε αποτύχει οικτρά. Εν τέλει με την τρίτη απόπειρα και με πολύ διάβασμα και άγχος κατάφερα να περάσω στο Πολυτεχνείο που ήταν και ο μεγάλος μου στόχος. Βλέπετε το να φύγω για κάποια Ευρωπαϊκή χώρα για να σπουδάσω το θεωρούσα σαν φυγή, σαν αποτυχία... Πόσο λάθος ήμουν!
Ιωάννης Στουφής, Χημικός Μηχανικός ΕΜΠ
Στο Πολυτεχνείο το πρώτο πράγμα που μας είπαν ήταν ότι από εδώ θα βγείτε είτε επιστήμονες είτε απατεώνες. Κάτι ήξεραν... Δεν θέλω να αναφερθώ περαιτέρω στο τι επικρατεί στα Ελληνικά Πανεπιστήμια... το πτυχίο να πάρουμε και ας μην έχουμε μάθει τίποτα. Παπαγαλία και άγιος ο Θεός...
Το μόνο που σίγουρα μαθαίνουν όλοι αποφοιτώντας είναι το τάβλι που είναι το εθνικό σπορ των φοιτητών! Master και εγώ φυσικά...
Αφού πήρα το πτυχίο μου αποφάσισα να κάνω το Μεταπτυχιακό μου στο Λονδίνο στην Διοίκηση Επιχειρήσεων. Έτσι να διαπιστώσω ιδίοις όμμασι για πιο λόγο μερικοί από τους "φυγόπονους" παλιούς συμμαθητές μου είχαν επιλέξει να μην δώσουν πανελλήνιες και προτίμησαν τα ξένα...
Λονδίνο λοιπόν και Imperial College. Από που να ξεκινήσω και που να τελειώσω... Από τις μούντζες και τις βρισιές που έριξα με το καλημέρα στον εαυτό μου γιατί δεν έφυγα από την αρχή για να σπουδάσω εκεί;
Όταν μπαίνεις μέσα σε ένα κτίριο όπου μοιάζει σαν να βγήκε από το μέλλον, όταν βλέπεις κοστουμαρισμένους φοιτητές να κάθονται με τα laptops τους και να εργάζονται στον προαύλιο χώρο, ο οποίος περιβαλλόταν από τεράστιες οθόνες που έπαιζαν Bloomberg... ε τότε πως να μην τα συγκρίνεις με τον προαύλιο χώρο των δικών μας πανεπιστημίων όπου το μόνο που θα συναντήσεις είναι τραπεζάκια κομματικών παρατάξεων που το μόνο που θέλουν είναι να προσηλυτίσουν κόσμο;
Αλλά δεν ήταν μόνο αυτά φυσικά... Όταν πήρα στα χέρια μου το πρόγραμμα σπουδών διαπίστωσα κάτι το οποίο δεν είδα ποτέ στα 5 χρόνια των σπουδών μου στην Ελλάδα... Και αυτό λέγεται ΟΡΓΑΝΩΣΗ κύριοι...
Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε ότι ήξερα ποια μέρα θα δώσω το κάθε ένα μάθημα μέχρι και το τελευταίο. Και βεβαίως δεν άλλαξε ούτε στην παραμικρή ημερομηνία τίποτα μέχρι το τέλος των σπουδών μου.
Δεν θα επεκταθώ παραπάνω γιατί θα μπορούσα να γράψω πολλά περισσότερα. Τόσο για τον τρόπο εκμάθησης και με τις συνεχείς παρουσιάσεις μπροστά στους συμφοιτητές μου, για τις εξετάσεις όπου κανείς δεν διανοείται να αντιγράψει, για την αυστηρότητα στο θέμα της λογοκλοπής κλπ. Ας κρατήσουμε την λέξη οργάνωση και ας πάμε παρακάτω...
Όταν μπήκα στην φοιτητική μου εστία έπαθα πλάκα. Περιποιημένοι χώροι, βιβλιοθήκη, internet, 2 γεύματα την ημέρα, 2 σαλόνια με τεράστια τηλεόραση, κλπ. Τόσο οργανωμένα... Το μυαλό μου πήγε κατευθείαν στις δικές μας φοιτητικές εστίες. Μία φορά είχα την "τιμή" να τις επισκεφτώ και νόμιζα ότι επισκέφτηκα βομβαρδισμένο τοπίο...
Η φοιτητική εστία μας στο Λονδίνο ήταν βασικός λόγος που δεν ήθελα να φύγω από εκεί όταν τελείωσα. Αλλά... ας κρατήσουμε την λέξη οργάνωση και ας πάμε παρακάτω...
Όταν πρωτομπήκα στο μετρό του Λονδίνου έβγαλα την λεγόμενη Ouster Card. Την χρησιμοποιεί το 99% του επιβατικού κοινού του Λονδίνου και βεβαίως χρησιμοποιείται και για τα λεωφορεία. Δεδομένου ότι για να εισέλθεις στο Μετρό πρέπει να χτυπήσεις την κάρτα και μετά να περάσεις από την μπάρα, δεν υπήρχε κανείς που να έμπαινε τσάμπα.
Παρομοίως και στα λεωφορεία, όπου μπαίνεις μόνο από μπροστά και μόνο αφού έχεις χτυπήσει την κάρτα (ή έχεις αγοράσει επιτόπου εισιτήριο) μπροστά στον οδηγό.
Έτσι λοιπόν δουλεύει το σύστημα με τα εισιτήρια σε μια πόλη 8 εκατομμυρίων κατοίκων όπου η πλειοψηφία μετακινείται αποκλειστικά με τα ΜΜΜ. Με οργάνωση... Όχι όπως στην Αθήνα που είναι μπάτε σκύλοι αλέστε.
Ας κρατήσουμε την λέξη οργάνωση όμως και ας πάμε παρακάτω...
Δεν θέλω να πάω παρακάτω όμως. Δεν έχει νόημα.
Επέλεξα να έρθω πίσω στην Ελλάδα γιατί η οικογένεια μου είναι εδώ. Έχω 2 υπέροχες κόρες που υπεραγαπώ και θέλω το καλύτερο για αυτές. Για πείτε μου λοιπόν... Για ποιο λόγο να τις στείλω σε οποιοδήποτε ελληνικό πανεπιστήμιο; Για πιο λόγο γενικά να τις κρατήσω έρμαια της ελληνικής μπαχαλοσύνης και της ακατάσχετης αδιαφορίας του κράτους απέναντι στους πολίτες του;
Προτιμώ να πάρω δάνειο και να στερηθώ και το ψωμί το ίδιο παρά να τις αφήσω να σπουδάσουν εδώ. Με συγχωρείτε κύριοι, αλλά το πρόβλημα δεν είναι δικό μου. Εγώ έχω κάθε όρεξη να δουλέψω και να προσφέρω ότι μπορώ σε μία κοινωνία όπου σέβεται και έχει πάνω από όλα τον πολίτη και τους νέους της που αποτελούν το μέλλον της. Όμως θέλω τα καλύτερα για τα παιδιά μου και την οικογένεια μου. Και ας είναι είτε στην Ελλάδα είτε στην Ουγκάντα...
Εξάλλου η ζωή είναι πολύ μικρή για να ζούμε μέσα στη μιζέρια που εσείς οι πολιτικοί και τα λαμόγια σας μας οδηγήσατε.
Έστω και τώρα την ύστατη στιγμή όπου οι Ευρωπαίοι μας τραβάνε το αυτί για να απελευθερωθούμε από το Σοβιετικού τύπου καθεστώς, ελπίζω και εύχομαι επιτέλους να φανεί μια ηλιαχτίδα για αυτόν τον δύστυχο τόπο. Και ας μην είμαι εδώ...
Ζητάω συγνώμη για αυτούς που νομίζουν ότι θίγονται, αλλά αυτή είναι η θλιβερή πραγματικότητα.
Στην Ελλάδα δεν υπάρχει ΟΡΓΑΝΩΣΗ. Δεν υπάρχει τίποτα, παρά μόνο ένα μεγάλο μπάχαλο, που παρασέρνει και τους ελάχιστους που έχουν την όρεξη να κάνουν κάτι καλό για τον τόπο μας.
Α ναι, υπάρχει και ο φραπές... Τυχαίο; Δε νομίζω...
