Όλος ο πλανήτης παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα τηνσυγκλονιστική αρχαιολογική ανακάλυψηστο Κάιρο.

Αιγύπτιοι και Γερμανοί αρχαιολόγοι ανακάλυψαν την Τρίτη ένα τεράστιο άγαλμα, ύψους οκτώ μέτρων, βυθισμένο σε υπόγεια ύδατασε μια φτωχογειτονιά του Καΐρου, που πιθανότατα απεικονίζει τον φαραώ Ραμσή Β΄, ο οποίος κυβερνούσε την Αίγυπτο πριν από σχεδόν 3.000 χρόνια.

Το άγαλμα, που σύμφωνα με το υπουργείο Αρχαιοτήτων είναιένα από τα σημαντικότερα ευρήματα όλων των εποχών, εντοπίστηκεκοντά στα ερείπια του ναού του Ραμσή Β΄, στην αρχαία Ηλιούπολη, στο ανατολικό τμήμα του σημερινού Καΐρου.

Οι αρχαιολόγοι βρήκαντο στήθος του αγάλματος και το κάτω μέρος του κεφαλιού. Την Πέμπτη αφού ανέσυραν το κεφάλι, εντόπισαν το στέμμα, το δεξί αυτί και ένα τμήμα από το δεξί μάτι...

Οι εμπειρογνώμονες θα προσπαθήσουν τώρα να ανασύρουν τα υπόλοιπα κομμάτια με σκοπό την αποκατάστασή του. Εφόσον αποδειχθεί ότιο κολοσσός ανήκει στον Ραμσή Β΄, τότε θα μεταφερθεί στην είσοδο του Μεγάλου Αιγυπτιακού Μουσείου που πρόκειται να εγκαινιαστεί το 2018.

Η ανακάλυψη έγινε στην εργατική συνοικία της Ματαρίγια, ανάμεσα σε ημιτελή κτίρια και δρόμους γεμάτους λάσπη.

Ο ναός του Ήλιου στην Ηλιούπολη ιδρύθηκε από τον Ραμσή Β΄ και το γεγονός αυτό καθιστά ιδιαίτερα πιθανό ο κολοσσός να απεικονίζει τον Φαραώ.Ήταν ένας από τους μεγαλύτερους ναούς στην αρχαία Αίγυπτο, σχεδόν διπλάσιος από εκείνον του Καρνάκ, αλλά καταστράφηκε κατά την ελληνορωμαϊκή περίοδο. Πολλοί οβελίσκοι του μεταφέρθηκαν στην Αλεξάνδρεια ή στην Ευρώπη ενώ οι ογκόλιθοι χρησιμοποιήθηκαν αργότερα στις οικοδομές, καθώς αναπτυσσόταν το Κάιρο.

Η ίδια αρχαιολογική αποστολή βρήκε επίσης καιτο άνω μέρος ενός ασβεστολιθικού αγάλματος του φαραώ Σέτι Β΄, του εγγονού του Ραμσή Β΄.Το άγαλμα αυτό ήταν φυσικού μεγέθους αλλά το σωζόμενο τμήμα του είναι μόνο 80 πόντοι.

Ο Dietrich Raue, επικεφαλής της γερμανικής ομάδας της ανασκαφής, δήλωσε ο αρχαίοι Αιγύπτιοι πίστευαν ότι η Ηλιούπολη ήταν ο τόπος όπου ο θεός του ήλιου ζούσε, πράγμα που σημαίνει ότι δεν υπήρχαν εκεί άλλες βασιλικές κατοικίες.

"Ο θεός Ήλιος δημιούργησε τον κόσμο στην Ηλιούπολη, στην Ματαρίγια. Αυτό είναι ό, τι λέω πάντα στους ανθρώπους εδώ όταν ρωτούν αν υπάρχει κάτι σημαντικό," δήλωσε ο Raue.

Σύμφωνα με τη φαραωνική πεποίθηση, ο κόσμος δημιουργήθηκε σε Ματαρίγια.

"Αυτό σημαίνει ότι όλα έπρεπε να κατασκευαστούν εδώ. Αγάλματα, ναοί, οβελίσκοι, τα πάντα. Αλλά ο βασιλιάς ποτέ δεν έζησε στη Ματαρίγια, επειδή ήταν ο θεός του ήλιου που ζούσε εδώ. "

Το εξαιρετικής αρχαιολογικής σημασίας εύρημα θα μπορούσε να ωφελήσει την τουριστική βιομηχανία της Αιγύπτου, η οποία έχει υποστεί πολλά πισωγυρίσματα από την εξέγερση που ανέτρεψε τον Χόσνι Μουμπάρακ το 2011, αλλά παραμένει μια ζωτική πηγή ξένου συναλλάγματος.

Ο αριθμός των τουριστών που επισκέπτονται την Αίγυπτο υποχώρησε σε 9,8 εκατομμύρια το 2011 από περισσότερα από 14,7 εκατομμύρια το 2010.

Ποιος ήταν ο Ραμσής Β

Ο Ραμσής Β΄ (1303 π.Χ. - 1213 π.Χ.), γνωστός και ως Ραμσής ο Μέγας (στην ελληνική βιβλιογραφία συναντάται και ως Ραμέσης Β΄, ενώ στην αρχαία Ελλάδα ήταν γνωστός και ως Οσυμανδύας από την παραφθορά του επίσημου βασιλικού τίτλου του Ραμσή που ήταν Ούσερ-μαατ-ρε Σέτεφ-εν-ρε),ήταν ο τρίτος φαραώ της 19ης δυναστείας της Αιγύπτου. Ήταν ο ισχυρότερος όλων των Αιγυπτίων ηγεμόνων.Θεωρείται από τους ερευνητές ως ο Φαραώ της Εξόδου των Ισραηλιτών όπως χαρακτηρίστηκε η φυγή τους από την Αίγυπτο όπου οι ίδιοι προηγουμένως είχαν επιλέξει να πάνε.

Γεννήθηκε το 1303 π.Χ. και ήταν ο δεύτερος γιος του Φαραώ Σέτι Α΄ και της βασίλισσας Τούγιας, ο οποίος τον έχρισε αντιβασιλέα το 1289 π.Χ., όταν ο Ραμσής ήταν 14 ετών δηλαδή.Στα 24 του, 1279 π.Χ. ανέλαβε την εξουσία και βασίλεψε μέχρι το 1213 π.Χ. σύμφωνα με τον ιστορικό Μανέθωνα.

Ο Ραμσής είχε δυο αδερφές, τη μεγαλύτερη του πριγκίπισσα Τία και την μικρότερη του πριγκίπισσα Χανουτμίρε, την οποία και παντρεύτηκε. Η επίσημη σύζυγος του Ραμσή ήταν η βασίλισσα Νεφερτάρι αλλά είχε άλλες 7 βασιλικές συζύγους. Αυτές ήταν η Ισετνοφρέτ, μητέρα του διαδόχου του Ραμσή, η Βιντάναθ, η Μεριχτάμην, η Νεμπετάβυ, και οι τρεις ήταν κόρες του Ραμσή, η Χανουτμίρε, η αδερφή του όπως ήδη αναφέρθηκε, η Μααθορνεφέρου, η κόρη του Χετταίου βασιλιά και ακόμα μια Χετταία πριγκίπισσα της οποίας το όνομα δεν σώζεται σε κανένα κείμενο.

Στην αρχαία Αίγυπτο ήταν σύνηθες φαινόμενο να γίνονται γάμοι μεταξύ των μελών της βασιλικής οικογένειας, διότι θεωρούσαν τους εαυτούς τους απογόνους των θεών και δεν μπορούσανε να ενώσουν το αίμα τους με αίμα κοινών θνητών.

Εκτός των άλλωνο Φαραώ είχε το δικαίωμα όταν πέθαινε η σύζυγος του να παντρευτεί την κόρη ή τις κόρες της, καθώς οι αρχαίοι Αιγύπτιοι πιστεύανε ότι μέσα από τους απογόνους τους ζει το πνεύμα τους και η συνέχεια τους.

Ο Ραμσής έκανεπερίπου 100 παιδιά, οι μελετητές υπολογίζουν πωςέκανε 45 με 55 γιούς και 40 με 50 κόρες. Τα πιο γνωστά από τα παιδιά του είναι, ο διάδοχος του και 13ος γιος του, Μερνεφθά, ο Χαεμσέτ, ο Άμουν-χε-χέρεσεφ που ήταν ο πρωτότοκος γιος του Ραμσή και οι κόρες του και μετέπειτα σύζυγοι του Μειχταμήν, Βιντάναθ και Νεμπετάβυ.

Ο Ραμσής χτυπήθηκε σε μεγάλη ηλικίααπό αρθριτικά και σκλήρυνση των αιμοφόρων αγγείων.

Πέθανε το 1213 π.Χ. σε ηλικία περίπου 90 χρονών.Το όνομα του έμεινε δοξασμένο στους αιώνες και μέχρι και όταν έπεσε το Νέο Βασίλειο της Αιγύπτου, όλοι πιστεύανε ότι ένας απόγονος του θα έσωζε τη χώρα από την καταστροφή.

Ύστερα από τον Ραμσή Β΄ άλλοι δέκα Φαραώ πήρανε το όνομα του, για να προσδώσουν κύρος στη βασιλεία τους.

Ο μεγάλος ηγεμόνας θάφτηκε στην Κοιλάδα των Βασιλέων, στη νεκρόπολη που βρισκόταν στα δυτικά των Θηβών και συγκεκριμένα στο τύμβο που σήμερα ονομάζεται KV7.Η μούμια του φυλάσσεται στο Μουσείο του Καΐρου.

Με πληροφορίες από ΑΠΕ - ΜΠΕ,theguardian, wikipedia - Φωτογραφίες: Reuters, EPA

Κυβερνητική βιομηχανία διορισμών και αυξήσεων σε κομματικούς ημετέρους και Golden Boys του ΣΥΡΙΖΑ καταγγέλλει με Ερώτησή του ο γραμματέας της ΝΔ, Λευτέρης Αυγενάκης, στους υπουργούς Οικονομικών και Διοικητικής ανασυγκρότησης.

Αίσθηση έχει προκαλέσει η συνέντευξη που παραχώρησε στον ΣΚΑΙ στην εκπομπή "Δικογραφίες" ένας από τους πιο γνωστούς και σκληρούς έλληνες κακοποιούς, ο Κώστας Πάσσαρης ο οποίος κρατείται στις φυλακές της Ρουμανίας.

O Πρώην Διοικητής της Γιούτα, Τζον Χαντσμαν είναι ο νέος πρέσβης τωνΗΠΑστη Ρωσία μετά από επιλογή Τραμπ.Ο Χάντσμαν δέχτηκε την πρόταση Τραμπ την Τετάρτη σύμφωνα με το NBC News.

Ποιος είναι ο Τζον Χάντσμαν

Ο Τζον Χάντσμαν υπηρέτησε ως πρεσβευτής στην Κίνα επι Προεδρίας του Μπαράκ Ομπάμα από το 2009 έως το 2011.

Ο νέος πρέσβης θεωρείται ειδήμονας σε ότι αφορά την πολιτική της Νοτιανατολικής Ασίας αλλά το υπόβαθρο του σε ότι αφορά τις σχέσειςΗΠΑ- Ρωσίας δεν είναι ιδιαίτερα ‘’ανεπτυγμένο’’.

Αυτή τη στιγμή υπηρετεί ως Πρόεδρος του Ατλαντικού Συμβουλίου το οποίο είναι ένα γρουπ το οποίο φαίνεται να επιδιώκει την περαιτέρω συνεργασία μεταξύ  ΗΠΑ και των ευρωπαϊκών κρατών μετά τον Β ’Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ανώτερος αξιωματούχος είπε στο CNN ότι ο Χάντσμαν επιλέχθηκε επειδή είναι ‘’σκληρός’’. Ο καλότροπος κύριος Χάντσμαν πατέρας επτά παιδιών θεωρήθηκε ότι ήταν ιδιαίτερα σκληρός στις συνομιλίες με την Κίνα τα τελευταία χρόνια γράφει η Wall Street Journal, καθώς είχε τονίσει ότι οιΗΠΑπρέπει να σκληρύνουν τη στάση τους απέναντι στην Κίνα.

Με πληροφορίες από dailycaller.com

Προκλητικός εμφανίστηκε ο υπουργός Περιβάλοντος και Ενέργειας Γιώργος Σταθάκης όταν ρωτήθηκε για τις καταγγελίες της Νέας Δημοκρατίας ότι ο πρόεδρος του ΔΕΣΦΑ έδωσε «χρυσό» εφάπαξ στον εαυτό του.

Δεν είναι η γιορτή της γυναίκας ημέρα για λουδουδάκια, σοκολατάκια και συνάξεις γυναικοπαρεών για καλοπέραση. Είναι μια εργατική πρωτομαγιά που προηγήθηκε της γνωστής, διότι αν και οι γυναίκες ανήκαν στο ανθρώπινο είδος, επί αιώνες εργαζόταν πολλές φορές διπλάσια από ό,τι το «ισχυρό φύλο». Τα δικαιώματά τους ως ανθρώπινο είδος τα κατέκτησαν μετά από πολλά εργατικά «ατυχήματα», πολύ ξύλο και απίστευτη διαπόμπευση τόσο από την κοινωνία των ανδρών όσο και από το οικείο τους περιβάλλον. Ενώ τα πρώτα συνδικάτα στο Σικάγο εξεγέρθηκαν υπέρ των εργατικών δικαιωμάτων τους το Μάιο 1886, η πρώτη διαμαρτυρία εργατριών για τις άθλιες συνθήκες εργασίας τους στα κλωστοϋφαντουργεία της Αμερικής έγιναν 10 χρόνια νωρίτερα, το Μάρτιο του 1857.

Πριν λοιπόν, αρχίσουν τα «χρόνια πολλά» και οι ηλεκτρονικές καρδούλες να στέλνονται σε γυναίκες που ούτε καν γνωρίζουν τι αντιπροσωπεύει η 8η Μαρτίου, καλό θα είναι να διαβάσουν σελίδες ιστορίας του γυναικείου κινήματος.  Μία από αυτές είναι η ακόλουθη που δεν είναι ροζ αλλά κατακόκκινη όπως και το αίμα που έχυσαν για ένα κομμάτι ψωμί οι προγιαγιάδες όλων των γυναικών του κόσμου για να μην διανοηθεί κανείς ότι τις εγγόνες τους θα τις μεταχειρίζονται μόνο ως άξιες για ένα μπουκέτο λουλούδια σαν να είναι πραγματικά οι ασθενείς του ανθρώπινου είδους.

Μόνο όταν το ανθρώπινο μάτι βλέπει την φρίκη τότε αρχίζει η συνείδηση να αναζητά το δίκαιο. Η φρίκη που αντίκρισαν οι Νεοϋορκέζοι πριν ακριβώς 100 χρόνια ήταν η αιτία να αλλάξουν ριζικά στην Αμερική οι συνθήκες εργασίας αλλά και να κατοχυρωθούν τα δικαιώματα όλων των εργαζομένων.

Η πυρκαγιά στο εργοστάσιο γυναικείων πουκαμίσων της «Triangle Shirtwaist» είχε ως αποτέλεσμα να χάσουν την ζωή τους 131 εργάτριες και 17 εργάτες με τραγικό τρόπο. Οι ιδιοκτήτες του εργοστασίου, Max Blanck και Isaak Harris, είχαν στήσει στο πολυόροφο κτίριο του Asch Building ένα σύγχρονο χώρο εκμετάλλευσης δούλων οι οποίοι ήταν όλοι τους μετανάστες στην χώρα της «επαγγελίας».

Στο εργοστάσιο δούλευαν 500 εργάτες ανάμεσα στους οποίους παιδιά που για ένα πενιχρό μεροκάματο έμπαιναν από την πόρτα το ξημέρωμα και έβγαιναν το βράδυ. Οι εργοστασιάρχες για να μην έχουν την έννοια ότι μπορεί κάποιος από τους εργάτες να κλέψει εμπόρευμα, αμπάρωναν τις πόρτες των ορόφων όταν οι μηχανές δούλευαν.

Το χρονικό

Το απόγευμα του Σαββάτου της 25ης Μαρτίου του 1911 ξεσπάει φωτιά στον όγδοο όροφο του εργοστασίου και εργάτες αρχίζουν να φωνάζουν στους συναδέλφους τους να εγκαταλείψουν το κτίριο. Όσοι βρισκόταν όμως στον ένατο και δέκατο όροφο ήταν κλειδωμένοι και ο επιστάτης που είχε τα κλειδιά είχε ήδη εγκαταλείψει το κτίριο.

Κάποιες από τις εργάτριες κατάφεραν να προλάβουν να φύγουν από τους φλεγόμενους ορόφους από το ασανσέρ που μετέφερε μόνο εμπορεύματα και κάποιες από την σκάλα που οδηγούσε στην ταράτσα του κτιρίου, αλλά η φωτιά πήρε τέτοιες διαστάσεις που και κι αυτές οι έξοδοι διαφυγής έκλεισαν για όσους απέμειναν πίσω.

Οι εργοστασιάρχες που εκείνη την μέρα ήταν με τα παιδιά τους στο εργοστάσιο ήταν οι πρώτοι που έφυγαν και στεκόταν έξω από το κτίριο παρακολουθώντας την φρίκη που οι ίδιοι προκάλεσαν.

Μέσα σε λίγα λεπτά οι Νεοϋορκέζοι μαζεύτηκαν για να δουν το πανδαιμόνιο που επικρατούσε αλλά και να αλλάξει την ήσυχη ζωή τους για πάντα. Στα παράθυρα των τελευταίων ορόφων οι εργάτριες στέκονταν όρθιες και κρατώντας η μία το χέρι της άλλης βουτούσαν στο κενό για να μην καούν ζωντανές.

Οι πρώτοι που έπεσαν στο κενό ήταν ένας νεαρός άνδρας και ένα κορίτσι που αφού φιλήθηκαν έκαναν μαζί το τελευταίο μοιραίο βήμα. Η λεωφόρος των καφέ, των καταστημάτων και των εστιατορίων μέσα σε λίγα λεπτά έγινε μία αρένα νεκρών και η φρίκη δεν σταματούσε εκεί. Κάποιες από τις εργάτριες παρά την μοιραία πτώση κείτονταν ζωντανές, ακόμα και για 2 ώρες, αφήνοντας τα ουρλιαχτά τους να σημαδέψουν για πάντα την μέχρι τότε ήσυχη ζωής των πολιτών της Νέας Υόρκης.

Η δικαιοσύνη δεν ήρθε ποτέ

Οι μετανάστριες εργάτριες και εργάτες δεν ήταν πια κάτι, αλλά ήταν άνθρωποι που πέθαιναν μπροστά τους για ένα μεροκάματο επιβίωσης. Από τους 148 μετανάστες εργάτες της πυρκαγιάς του «Triangle Shirtwaist Factory», οι έξι αναγνωρίστηκαν τον Φεβρουάριο του 2011.

Για εκατό χρόνια ήταν θαμμένοι το ένα δίπλα στο άλλο χωρίς ταυτότητα και χωρίς δικαίωμα θρήνου συγγενών. Μόνο ένα θύμα ήταν 48 χρόνων, τα υπόλοιπα ήταν από 14 μέχρι 25 χρόνων.

Η δίκη των ιδιοκτητών ξεκίνησε 9 μήνες αργότερα και με δικηγόρο τον Max Steuer, εύπορο γιο μεταναστών από την Αυστρία, κατάφεραν να αθωωθούν υποστηρίζοντας ότι δεν γνώριζαν για το κλείδωμα των εξόδων φυγής ενώ πήραν από την ασφαλιστική εταιρεία 60,000 δολάρια για ζημίες.

Το 1913 ο Max Blanck, ο ένας εκ των συνεταίρων δολοφόνων, που συνέχιζε να είναι εργοστασιάρχης συνελήφθη για κλείδωμα πάλι των εργατών του νέου εργοστασίου του και το πρόστιμο που κλήθηκε να πληρώσει ήταν 20 δολάρια.
Μπορεί η δικαιοσύνη να πούλησε και μεταθανάτια τα θύματα αυτού του μεγάλου εργατικού δυστυχήματος αλλά ο λαός έκανε λάβαρο το θάνατό τους και μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις ξεκίνησαν στην Νέα Υόρκη.
Τον Οκτώβριο του 1911 ιδρύθηκε και η Αμερικανική Ένωση Ασφάλειας Μηχανικών η οποία είχε ως μέλημα την επιθεώρηση στους χώρους εργασίας της ασφάλειας του ανθρώπινου δυναμικού.
Ανάμεσα στους μάρτυρες θεατές εκείνου του ματωμένου Σαββάτου ήταν και ένα πρόσωπο το οποίο στιγματίστηκε τόσο από την εικόνα απόγνωσης του θανάτου των εργατών που άλλαξε, όταν ήρθε η ώρα, όλη την εργατική νομοθεσία της Αμερικής. Η Φράνσις Πέρκινς, η πρώτη γυναίκα Γραμματέας Εργασίας των ΗΠΑ. Μία γυναίκα που δεν ξέχασε τις γυναίκες που η ανάγκη της εργασίας τις έκανε μάρτυρες δουλείας εις το όνομα του κέρδους.

Πύλη Εκπαίδευσης

Παιδιά ενός κατώτερου θεού. Παιδιά του πολέμου. Παιδιά που δεν ζουν. Είναι τα παιδιά της Συρίας. Παιδιά σαν όλα τ’ άλλα, που δεν ζουν τη ζωή πολλών άλλων. Ζουν μέσα στο φόβο, στον τρόμο, στο θάνατο, στον πόλεμο. Παιδιά που έχουν τάσεις αυτοκτονίας από τα 12 του χρόνια. Από μια ηλικία που κανονικά το μόνο που θα έπρεπε να τα νοιάζει είναι το παιχνίδι.

Αυτά και πολλά άλλα, ακόμη πιο σοκαριστικά ακόμα, έρχονται στο φως μέσα από την πιο εμπεριστατωμένη έκθεση της οργάνωσης Save the Children σχετικά με την ψυχική υγεία των παιδιών στη Συρία.

Τα παιδιά που ζουν στην σπαρασσόμενη από τον πόλεμο Συρία, ακόμη καισε ηλικία μόλις 12 ετών, έχουναυτοκαταστροφικές τάσεις,παίρνουν ναρκωτικάκαικάνουν απόπειρες αυτοκτονίας για να γλιτώσουν από την φρίκηπου έχουν βιώσει την τελευταία εξαετία που μαίνονται οι συγκρούσεις, ανακοίνωσε χθες Δευτέρα μια διεθνής φιλανθρωπική οργάνωση για τα παιδιά. Οι επιπτώσεις της κρίσης στην ψυχική τους υγεία θα είναι εμφανείς επί δεκαετίες.

Εφιάλτες, επιθετικότητα, θυμός, αυτοκτονικές τάσεις, νυχτερινή ενούρησηκαικατάθλιψηείναι μερικά από τασυμπτώματαπου βασανίζουν τα παιδιά στη Συρία, τα οποίαυποφέρουν από ένα ατέλειωτο μετατραυματικό στρεςεξαιτίαςτων βομβαρδισμών, των θανάτων και της καταστροφής, αναφέρει η έκθεση.Κάποια παιδιά έχουν εμφανίσει αλαλία.

"Ο γιός μου ξυπνάει με τρόμο μέσα στη νύχτα. Ξυπνάει ουρλιάζοντας", λέει ο Φιράς, ο πατέρας ενόςτρίχρονου αγοριού.

Η έλλειψη σχολείων έχει επιδεινώσει την κρίση. Ένα στα τρία σχολεία έχει καταστραφεί ολοσχερώς, έχει χρησιμοποιηθεί ως καταφύγιο για τους εκτοπισμένους ή έχει μετατραπεί σε στρατιωτική βάση ή σε χώρο βασανιστηρίων, σύμφωνα με την οργάνωση.

Η έκθεση περιλαμβάνει την μαρτυρία ενόςδασκάλουστην πολιορκημένη πόληΜαντάγια, ο οποίος περιγράφει ότι οιμαθητές"ζωγραφίζουν εικόνες παιδιών που σφαγιάζονται στον πόλεμο".

Η έκθεση καταγράφει μια αύξηση σε κρούσματα ενδοοικογενειακής βίας, καθώς και το γεγονός ότι νεαρά αγόρια στρατολογούνται σε ένοπλες οργανώσεις και κορίτσια παντρεύονται δια της βίας ακόμη και στα 12 χρόνια τους.

Τα περισσότερα παιδιά που απάντησαν στις ερωτήσεις των συγγραφέων της έκθεσηςφοβούνταν υπερβολικά να παίξουν στο ύπαιθρο, είχαν εγκαταλείψει το σχολείο ή είχαν γίνει αυτόπτες μάρτυρες του θανάτου ενός φίλου ή συγγενούς.

"Περίπου πριν από πέντε με έξι μήνεςένα παιδί 12 χρονών αυτοκτόνησε. Ποτέ δεν μας είχε συμβεί κάτι τέτοιο στο παρελθόν, ακόμη και με μεγαλύτερους ανθρώπους", αναφέρει στην έκθεση ο Σαρίφ, ένας σύρος εργαζόμενος στον τομέα της ψυχικής υγείας. "Ο πατέρας του σκοτώθηκε από την έκρηξη παγιδευμένου αυτοκινήτου. Προσπάθησαν να εξηγήσουν στο παιδί ότι τώρα ο πατέρας σου είναι ένας μάρτυρας και θα πάει στον Παράδεισο κι έτσι το παιδί νόμισε ότι αν πέθαινε θα συναντούσε τον πατέρα του. Κρεμάστηκε με ένα μαντίλι".

Ένα στα τέσσερα παιδιά, δηλαδή περίπου 2,5 εκατομμύρια παιδιά, βρίσκονται στο χείλος της εμφάνισης ψυχικής νόσου. Σχεδόν πέντε εκατομμύρια Σύροι έχουν εγκαταλείψει τη χώρα από το 2011 που ξεκίνησε ο πόλεμος, αλλά 13,5 εκατομμύρια άνθρωποι εξακολουθούν να έχουν ανάγκη βοήθειας στη Συρία και σχεδόν οι μισοί είναι παιδιά, σύμφωνα με το αρμόδιο γραφείο Ανθρωπιστικών Θεμάτων του ΟΗΕ (UNOCHA).

Από τον πόλεμο έχουν σκοτωθεί εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, έχουν μείνει άστεγοι περισσότεροι από 11 εκατομμύρια Σύροι και έχει προκληθεί η χειρότερη προσφυγική κρίση στον κόσμο.

Η ψυχολόγος Μάρσια Μπρόφι, η οποία μίλησε με 458 Σύρους, ενήλικες και παιδιά, για τις ανάγκες της έκθεσης, δήλωσε ότι το ναζουν σε μια διαρκή κατάσταση φόβου και αγωνίας, μία κατάσταση που είναι γνωστή ως "τοξικό στρες", προκαλεί στα παιδιά μακροπρόθεσμα προβλήματα υγείας.

Η έρευνα βασίστηκε σε συνεντεύξεις με περισσότερα από 450 παιδιά, γονείς, δασκάλους, καθηγητές και ψυχολόγους σε επτά επαρχίες κυρίως σε περιοχές που τελούν υπό τον έλεγχο των ανταρτών, περιλαμβανομένων της Ιντλίμπ, του Χαλεπίου και της Χάσακα που ελέγχουν οι Κούρδοι.

"Τα σώματα αυτών των παιδιών βρίσκονται σε μια διαρκή διαδικασία fight or flight response (Σ.τ.Σ: η αντίδραση "μάχης ή φυγής" είναι ένα αμυντικό ''σύστημα" που αναπτύσσει ο άνθρωπος για την προστασία από την απειλή) και αυτά τα σωρευτικά επίπεδα τοξικού στρες έχουν αναμφισβήτητα μακροπρόθεσμες επιπτώσεις...και αυτό μπορεί να οδηγήσει σε χρόνια ιατρικά ζητήματα", εξηγεί η Μπρόφι.

"Είναι υπερβολικά ανησυχητικό. Αλλά δεν αποτελεί έκπληξη δεδομένου ότι αυτά τα παιδιά ζουν σε ένα εξαιρετικά στρεσογόνο περιβάλλον. Είναι ένας τρόπος να αντιμετωπίζουν μια πραγματικά αφύσικη, στρεσογόνο κατάσταση", λέει η ίδια για τα αυξανόμενα κρούσματα αυτοκαταστροφής σε μικρά παιδιά στη Συρία.

Η Μπρόφι είπε ότι οι κοινότητες θα πρέπει να μιλούν πιο ανοιχτά για θέματα ψυχικής υγείας και οι υπηρεσίες αρωγής να θέτουν ως προτεραιότητα σε όλες τις ανθρωπιστικές κρίσεις την παροχή βοήθειας σε θέματα ψυχικής υγείας.

"Πρόκειται για ένα ζήτημα ταμπού, που πολύ δύσκολα συζητιέται. Δεδομένου ότι είναι μια παρατεταμένη εμπόλεμη κατάσταση...χρειαζόμαστε ψυχολογική υποστήριξη στο πλαίσιο μιας επείγουσας βοήθειας".

Η οργάνωση κάνει έκκληση για τη δημιουργία περισσότερων προγραμμάτων ψυχικής υγείας ανά τη Συρία, επαρκούς χρηματοδότησης για ψυχολογική βοήθεια και εκπαίδευσης για τους δασκάλους και καθηγητές. "Τελικά τα παιδιά χρειάζονται να σταματήσει η κύρια αιτία πρόκλησης του τοξικού τους στρες--η βία που συνεχίζει να πλήττει ατιμωρητί τα χωριά και τις πόλεις της Συρίας".

Πηγή: ΑΠΕ - ΜΠΕ  newsit.gr

Η αρχή του Μαρτίου βρήκε την «Τρόικα» ξανά στην Αθήνα. Μετά απο μήνες ατέρμονων συζητήσεων για την πορεία της Ελλάδας προς τους στόχους του μνημονίου και μετά από ασταμάτητες διαπραγματεύσεις,γυρίσαμε εκεί από όπου ξεκινήσαμε. Οι επιθεωρητές των θεσμών επέστρεψαν για να μας αξιολογήσουν. Ωστόσο, αυτή τη φορά κάτι είναι διαφορετικό.Η συμφωνία «χρηματοδότηση-για-μεταρρυθμίσεις» καταρρέει ενδιαμέσου ρήξης των σχέσεων την θεσμών. Είμαστε πλέον σε μια κατάσταση όπου η Ελλάδα, το ΔΝΤ και η Ευρωζώνη κινούνται προς διαφορετικές κατευθύνσεις. Δικαιούμαστε λοιπόν να αναρωτηθούμε αν το 2017 θα είναι η χρονιά που το παιχνίδι αυτό φτάνει στο τέλος του. Αξίζει ακόμα η Ελλάδα σωτηρία;

Η Ελλάδα στην οποία μεγάλωσα ήταν ένα πολύ διαφορετικό μέρος από αυτό που βιώνει κανείς σήμερα. Δεν θα επαναλάβω εδώ στατιστικές που μπορούν να βρεθούν εύκολα, αλλά αρκεί να πω το εξής, η χώρα δεν έμοιαζε με Ευρώπη. Η ζωή ήταν λιτή αλλά βελτιωνόταν σταθερά κατά την δεκαετία του 80 και εκτός από μερικές αποκλίσεις, οι Έλληνες γινόταν σταδιακά πλουσιότεροι και η ζωή γινόταν σιγά σιγά ευκολότερη.Ωστόσο, το καλύτερο που θα μπορούσε κανείς να ευχηθεί για τα παιδιά του ήταν μια δουλειά στο δημόσιο τομέα. Γιατί;Ο λόγος είναι ότι σε μια αναιμική οικονομία, οι σταθερές αποδοχές και η μονιμότητα που προσέφερε μια δουλειά στο δημόσιο ήταν η καλύτερη εξασφάλιση κατά της φτώχειας.Οι Έλληνες πάσχιζαν για μια δουλειά στο δημόσιο από τεμπελιά;Όχι, το έκαναν αντιθέτως γιατί η μονιμότητα ήταν αντίβαρο στη βαρετή γραφειοκρατία και τους χαμηλούς μισθούς. Αυτό είναι ένα κοινό φαινόμενο που εξηγείται από ιστορικούς λόγους σε χώρες με αδύνατους θεσμούς που μεταβαίνουν από αγροτικές σε βιομηχανικές οικονομίες.

Το πολιτικό σύστημα εκμεταλλεύτηκε και υποδαύλισε την ανάγκη για δουλειές στο δημόσιο τομέα. Ο νεποτισμός και οι πελατειακές σχέσεις έγιναν τρόπος ζωής. Τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι εντυπωσιακό, όπως μπορεί να διαπιστώσει κανείς διαβάζοντας μια ευρεία βιβλιογραφία για τις αναπτυσσόμενες χώρες. Επαρχιώτες πολιτικοί έχτισαν καριέρες βρίσκοντας δουλειές στους ψηφοφόρους τους και ο κρατικός μηχανισμός ήταν συνώνυμος με τους κομματικούς οργανισμούς. Αν και τα πράγματα δεν ήταν ακριβώς «σοβιετικά» η Ελλάδα δεν απέκτησε ποτέ μια ανεξάρτητη δημόσια διοίκηση όπως υπάρχει σε πολλές Ευρωπαϊκές χώρες.

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '90 το πολιτικό σύστημα ωρίμασέ σε κάποιο βαθμό, αλλά η διαφθορά και οι διαπλεκόμενες σχέσεις έγιναν πιο βαθιές. Υπό την πρωθυπουργία του Κώστα Σημίτη, η χώρα ξεκίνησε ένα πρόγραμμα εκσυγχρονισμού και εξευρωπαϊσμού με στόχο να γίνει τμήμα του Ευρωπαϊκού πυρήνα και, σε βάθος χρόνου, τμήμα της σχεδιαζόμενης Ευρωζώνης. Ο εκσυγχρονισμός, ωστόσο, (στα μέσα της δεκαετίας του 90) σήμαινε παράλληλα καιμια μορφή ολιγαρχικού νεοφιλελευθερισμούπου εισήγαγε μια εικόνα εκμοντερνισμού, αλλά ταυτόχρονα εδραίωσε μια άρχουσα τάξη καιένα βαθιά διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα.

Φτάνουμε λοιπόν στη Γερμανία και τον ρόλο της στο ελληνικό πρόβλημα. Η ένταξη του Ευρωπαϊκού νότου στο Ευρώ σήμαινε και νέες δυνατότητες δανεισμού με πολύ πιο ευνοϊκούς όρους από ότι στο παρελθόν.Ποιος δάνειζε χώρες σαν την Ελλάδα και τι έκαναν οι Έλληνες με τα χρήματα;Τράπεζες της βόρειας Ευρώπης (πολλές εκ των οποίων Γερμανικές) δάνειζαν με ενθουσιασμό στις νέες αγορές του Ευρωπαϊκού νότου. Οι νότιο-Ευρωπαίοι με τη σειρά τους, με ευχαρίστηση ξόδευαν τα χρήματα αυτά αγοράζοντας προϊόντα και υπηρεσίες προερχόμενες από το Βορρά. Η υπερχρέωση του Νότου είναι ο αντικατοπτρισμός της βιομηχανικής επιτυχίας και ανάπτυξης του Βορρά. Αυτό οδηγεί στη διαπίστωση ότι η Γερμανία επωφελήθηκε από τις στρεβλώσεις του Ευρώ και μέσω των κερδών του τραπεζικού της τομέα και λόγω της εξαγωγικής επιτυχίας των βιομηχανικών της προϊόντων.

Δικαιούμαστε λοιπόν να αναρωτηθούμε αν το 2017 θα είναι η χρονιά που το παιχνίδι αυτό φτάνει στο τέλος του. Αξίζει ακόμα η Ελλάδα σωτηρία;

Το ελληνικό κράτος, από την πλευρά του, έκρυψε την έλλειψη πραγματικής ανάπτυξης, εκσυγχρονισμού και προόδου δια του φτηνού δανεισμούκαι αδιαφόρησε για την φοροδιαφυγή καθώς αυτό επέτρεψε να στηριχθούν εισοδήματα που διαφορετικά θα ήταν στατικά. Γιατί να διαμαρτυρηθεί κανείς που ο μισθός του δεν του επέτρεπε να αγοράζει εκείνο το ωραίο Volkswagen όταν υποστήριζε το εισόδημά του με λίγα αδήλωτα τουριστικά ενοικιαζόμενα κοντά στη θάλασσα; Τι θα μπορούσε να πάει στραβά;Η απάντηση είναι πολλά, και τα προβλήματα είχαν ήδη αρχίσει να φαίνονται από την περίοδο των Ολυμπιακών της Αθήνας το 2004. Ξαφνικά η χώρα είχε πλουτίσει, παντού προχωρούσαν εντυπωσιακά δημόσια έργα, επικρατούσε καταναλωτικός πυρετός, όλοι ξόδευαν συνέχεια. Πώς μπορούσαν όλοι αυτοί οι νέοι να πίνουν καφέδες μεσημεριάτικα; Τα πράγματα όντως πήγαν στραβά, πολύ στραβά. Χρειάστηκε ασφαλώς μια παγκόσμια οικονομική αναταραχή για να αποκαλυφθούν τα σάπια θεμέλια της ελληνικής οικονομίας, αλλά εντέλει το πάρτι τελείωσε.

Το ερώτημα είναι, τι γίνεται τώρα; Οι Έλληνες δεν είναι τεμπέληδες, όπως και οι Γερμανοί δεν είναι στυγνοί καπιταλιστές. Η Γερμανία επωφελήθηκε με τον ίδιο τρόπο όπως και η Ελλάδα κατά τα καλά χρόνια και τώρα συμμετέχει στο πρόβλημα, όπως και η Ελλάδα (με τη διαφορά βέβαια ότι η Ελληνική κρίση έχει ξεπεράσει σε ένταση και χρονική διάρκεια την παγκόσμια οικονομική ύφεση της δεκαετίας του '30). Αξίζει να ευχαριστήσουμε τη Γερμανία για την βοήθειά της και τους Γερμανούς φορολογουμένους για την χρηματοδότηση αυτής της βοήθειας.

Ωστόσο, πολλοί πλέον αποδέχονται ότι οι εμμονικές, αποπληθωριστικές και υφεσιακές πολιτικές των «θεσμών» δεν βάζουν την Ευρώπη σε τροχιά ανάπτυξης και ευημερίας. Όμως, σε μεγάλο βαθμό ευθυνόμαστε και εμείς οι Έλληνες. Η Ελληνική κυβέρνηση από το 2015 έως και τώρα λέει ψέματα και στο λαό της χώρας και στους δανειστές. Η κυβέρνηση δεν έχει την παραμικρή διάθεση να κινηθεί προς την επίτευξη των συμφωνηθέντων στόχων, ανεξαρτήτως του αν οι μεταρρυθμίσεις είναι προς τη σωστή κατεύθυνση ή όχι. Κάτι πρέπει να αλλάξει. Δείτε το από την πλευρά των δανειστών. Είναι λογικό να χρηματοδοτούν θέσεις στο δημόσιο για τους φίλους του κυρίου Τσίπρα για κανένα-δύο χρόνια ακόμα; Πολλοί έχουν καταλήξει ήδη σε συμπέρασμα. Η απάντηση είναι όχι.

Αναδημοσίευση από τηHuffington Post UK

Δρ. Ιωάννης Γκλίναβος

Αναπληρωτής Καθηγητής Νομικής στο Πανεπιστήμιο του Westminster