Έχουν περάσει περίπου 10 ημέρες από τη στιγμή που ο Παντελής Παντελίδης σκοτώθηκε σε τροχαίο και άφησε χιλιάδες ανθρώπους πίσω τους με δάκρυα στα μάτια να τραγουδούν τα κομμάτια του.

Η οικογένειά του είναι σε πολύ κακή κατάσταση από τον χαμό του Παντελή Παντελίδη και κυρίως ο μικρός του ο αδελφός ο Νίνο.

Στο Facebook πολλοί είναι εκείνοι που δίνουν συλλυπητήρια και λένε κουράγιο στον μικρό αγόρι που ακόμα δεν έχει τελειώσει το σχολείο.

Ανάμεσά σε αυτά τα μηνύματα είναι και ένα μήνυμα από τη δασκάλα του.

Σε αυτό η δασκάλα του λέει στον Νίνο:

"Νινο μου,η σκέψη μου ειναι σε σας!!!!
Συνέχισε την πορεία του Παντελή μας.
Στο ειχα πει στο Δημοτικο..... στις εκδηλωσεις που έκανες solo κ ησουν στη χορωδια. Τωρα πλεον το πιστευω. Εισαι ο μονος που μπορεις......θα εισαι άξιος διάδοχος!!!!
Μην το αμελησεις.
Με αγαπη ,

Η δασκάλα σου.

zappit.gr

Έχετε σκεφτεί πώς έχει φτάσει στο πιάτο σας το κοτόπουλο που τρώτε; Εάν φαντάζεστε λιβάδια και αγρούς, τότε μάλλον θα πρέπει να το ξανασκεφτείτε. Επειδήη πραγματικότητα είναι περισσότερο σκληρή από όσο μπορεί να αντέξει κάποιος.

Η Animal Equality, μία ομάδα που μάχεται για τα δικαιώματα των ζώων, μπήκε κρυφά μέσα σε ένα εργοστάσιο εκτροφής κοτόπουλων και κατέγραψε ένα συγκλονιστικό και φρικιαστικό βίντεο.

Μόλις τα κοτοπουλάκια γεννηθούν, υποβάλλονται στην εξής διαδικασία: τα στοιβάζουν μέσα σε κούτες και τα πετάνε σε μια μηχανή που περιστρέφεται. Στη συνέχεια οι εργαζόμενοι ελέγχουν ποια είναι κατάλληλα για παραγωγή κρέατος. Αυτά που δεν πληρούν τις προϋποθέσεις είτε αποκεφαλίζονται ενώ ακόμα αναπνέουν είτε απλά πετιούνται σε κάδους.

Τα περισσότερο «τυχερά» που περνούν το τεστ εμβολιάζονται και στέλνονται και πάλι στοιβαγμένα σε φάρμες, όπου τα γεμίζουν με ορμόνες. Μέσα σε μόλις 40 μέρες φτάνουν στο κατάλληλο μέγεθος, ενώ τα πόδια τους δεν αντέχουν καν όλο το βάρος τους. Με λίγα λόγια, δεν μπορούν καν να κουνηθούν.

«Αυτό είναι κάτι που η βιομηχανία κρέατος δεν θέλει να δούμε», είπε σχετικά η ομάδα Animal Equality.

huffpost.gr

Τον είχαν πει τρελό, τον είχαν πει ψυχοπαθή, μέχρι και ψυχολόγους είχαν στείλει στην Φλώρινα για να τον εξετάσουν.

Το μεγάλο «παράπτωμα» του Αυγουστίνου Φλωρίνης ήταν ότι προέβλεπε πριν από τριάντα χρόνια και πάνω το σημερινό κατάντημα της Ορθόδοξης Ελλάδας.

Είχε μια γλώσσα κοφτερή, μια γλώσσα γεμάτη παλμό, μια γλώσσα που ξεσήκωνε το ακροατήριο του, θρησκευόμενο και όχι μόνο. Αυτό ήταν η αιτία να τον μισήσουν πολλοί και να οργανώσουν εκστρατεία κατασυκοφάντησης και κυρίως γελιοποίησης του.

Σε όλα αυτά όμως άντεξε και έφτασε σε βαθύτατο γήρας 105 ετών, πάντα αγωνιζόμενος και πάντα αρωγός σε αναξιοπαθούντες.

Πόσο όμως τα λόγια του βγήκαν αληθινά! Πότε ένας ιεράρχης έχει προφητικό χάρισμα όταν προβλέπει πριν από τόσα χρόνια το τι γίνεται σήμερα, πως εξοντώνεται η ελληνορθόδοξη ταυτότητα μας και πως λεηλατείται η χώρα μας!

Πόσοι σήμερα ιεράρχες μπορούν να σταθούν στο αγωνιστικό ύψος του ? Δυστυχώς, ούτε στα δάχτυλα μιας παλάμης!

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
www.nikosxeiladakis.gr

"Η προσφυγή μου στο Τμήμα Εκβιαστών της Ασφάλειας Αττικής, ήταν η μόνη και υποχρεωτική επιλογή, όταν οι εκβιαστές μου με είχαν οδηγήσει σε καταναγκαστική κατάσταση, με αποκορύφωμα την απειλή για τη ζωή της 13χρονης κόρης μου", αναφέρει σε δήλωσή της η Αμαλία Κάντζου.

Η Αμαλία Κάντζου είναι το στέλεχος της ΕΥΔΑΠ που με τις ενέργειές της έφερε το θέμα των δημοσιογραφικών εκβιασμών και σημειώνει πως αν «η πρωτοβουλία μου αυτή οδηγήσει στην εξάρθρωση και όλων των όμοιων κυκλωμάτων, που λυμαίνονται το χώρο της δημοσιογραφίας, θα αισθανθώ απόλυτα δικαιωμένη. Είμαι βέβαιη ότι "το απόστημα έσπασε"».

Αναλυτικά η κ. Κάντζου, αναφέρει στην ανακοίνωσή της:

«Είχα ηθικό καθήκον να σιωπήσω, στον καταιγισμό δηλώσεων-σχολίων κ.λπ., με στόχο την αποδόμηση της προσωπικότητάς μου, κυρίως ως υπερασπιστική επιλογή κατηγορουμένων για την υπόθεση του εκβιασμού μου και άλλα βαριά εγκλήματα, για να μην επιβαρύνω τη δυσχερή θέση των κατηγορουμένων, μέχρι την απολογία τους στη Δικαιοσύνη.

Μετά, όμως, την έκδοση της 1ης απόφασης της Δικαιοσύνης, την 26.2.2016, για την προσωρινή κράτηση και την επιβολή αυστηρών περιοριστικών όρων, θεωρώ αναγκαίο να σημειώσω ότι:

Η προσφυγή μου στο Τμήμα Εκβιαστών της Ασφάλειας Αττικής, ήταν η μόνη και υποχρεωτική επιλογή, όταν οι εκβιαστές μου με είχαν οδηγήσει σε καταναγκαστική κατάσταση, με αποκορύφωμα την απειλή για τη ζωή της 13χρονης κόρης μου.

Η εξιχνίαση της σοβαρής και πολύπλοκης αυτής υπόθεσης ήταν δυνατή μόνο με την απόλυτη συμμόρφωσή μου στις οδηγίες των έμπειρων Αξιωματικών του Τμήματος Εκβιαστών, μεταξύ των οποίων και η επίδειξη φιλικής συμπεριφοράς κατά τις συναντήσεις και συνομιλίες μου με τους εκβιαστές.

Με, δήθεν, αφορμή φράσεις και λέξεις φιλικές και της καθημερινότητας, που χρησιμοποίησα σε συνομιλίες μου με τους εκβιαστές, επιχειρήθηκε σπίλωσή μου και, ταυτόχρονα, κλονισμός της αξιοπιστίας μου, με την αήθη και ψευδέστατη αναφορά συγκεκριμένου κατηγορουμένου, ότι δήθεν είχα "ερωτική σχέση" με τον προφυλακισθέντα εκβιαστή μου, περί "κοινωνικοπολιτικής θέσης μου" κ.λπ.

Θλίβομαι βαθύτατα για το γεγονός ότι οι εκβιαστές μου έχουν την ιδιότητα του δημοσιογράφου και για την "υπερασπιστική" αυτή επιλογή τους.

Δεν λυπάμαι, όμως, για τις βαριές κατηγορίες της Ελληνικής Δικαιοσύνης σε βάρος τους, γεγονός από το οποίο προκύπτει και η βαρύτητα των εγκλημάτων τους.

Απ'την απόφαση της Δικαιοσύνης, για την προσωρινή κράτηση και την επιβολή αυστηρών περιοριστικών όρων, ασφαλώς και ικανοποιήθηκα, όπως, υποθέτω, και όλοι οι συνάδελφοί μου, αλλά και η κοινή γνώμη.

Και εάν, τελικά, η πρωτοβουλία μου αυτή οδηγήσει στην εξάρθρωση και όλων των όμοιων κυκλωμάτων, που λυμαίνονται το χώρο της δημοσιογραφίας, θα αισθανθώ απόλυτα δικαιωμένη.

Είμαι βέβαιη ότι "το απόστημα έσπασε".».

newsit.gr

Έμμεση διάψευση ήρθε χθες από τον εκπρόσωπο του State Department στην (με σκοπιμότητα;) ερμηνεία που δόθηκε από μερίδα ελληνικών μέσων έδωσαν στη δήλωσή του ότι «κάθε κράτος έχει το κυρίαρχο δικαίωμα να ελέγχει την επικράτειά του, συμπεριλαμβανομένου και το ποιοι θα μπορούν να εισέρχονται στη χώρα».

Διαψεύδει τα περί εξόδου από τη Σένγκεν το Στέιτ ΝτιπάρτμεντΠλήρης οθόνη
Η δήλωση αυτή του εκπροσώπου Τύπου του State Department ερμηνεύτηκε από σχετικά δημοσιεύματα ως ότι δήθεν το αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών «φαίνεται να αποδέχεται τον τρόπο με τον οποίον δρουν μερικές κυβερνήσεις ευρωπαϊκών χωρών και οι οποίες απαιτούν να εκδιωχθεί η Ελλάδα από τη Σένγκεν».

Σε συνέχεια αυτών των δημοσιευμάτων, ο εκπρόσωπος του State Department επανήλθε χθες για τις αναγκαίες διευκρινίσεις αφήνοντας να εννοηθεί ότι η συγκεκριμένη ερμηνεία που δόθηκε στη δήλωσή του ήταν εσφαλμένη και ότι με τη συγκεκριμένη φράση αυτό που εννοούσε ήταν το ευκόλως εννοούμενο.

Ότι δηλαδή- όπως υπογράμμισε- «είναι σημαντικό να υπάρχει κάποιου είδους ταυτοποίησης με την οποία τα άτομα (σ.σ. οι πρόσφυγες/ μετανάστες) να εγγράφονται καθώς περνούν τα σύνορα» και τίποτα περισσότερο πέραν αυτού.

Η διάψευση του εκπροσώπου Τύπου του State Department ότι διόλου οι ΗΠΑ δεν αποδέχονται τις δράσεις ευρωπαϊκών χωρών για να εκδιωχθεί η Ελλάδα από τη Σένγκεν όπως κάποιοι έσπευσαν να την ερμηνεύσουν (σκοπίμως;) ως έτσι, ήρθε λίγες ώρες μετά τη δήλωση αξιωματούχου του State Department στην «Εφημερίδα των Συντακτών» με την οποία πήρε σαφείς αποστάσεις από την πολιτική της Αυστρίας και άλλων χωρών των Δυτικών Βαλκανίων που έχουν σκοπό το κλείσιμο των συνόρων και την εγκλωβισμό δεκάδων χιλιάδων προσφύγων στο ελληνικό έδαφος.

Μάλιστα ο εκπρόσωπος Τύπου του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών πρόσθεσε επιπλέον χθες μιλώντας στους δημοσιογράφους ότι το κλείσιμο των συνόρων και η λειτουργία της συνθήκης Σένγκεν μπορεί να είναι ένα θέμα που αφορά την Ελλάδα και την Ε.Ε., φρόντισε όμως να επικαλεστεί -και εμμέσως πλην σαφώς να υιοθετήσει σε απάντηση των περί αντίθετου ερμηνειών μερίδας δημοσιογράφων- τη δήλωση του Ντόναλντ Τουσκ, σύμφωνα με την οποία «η εκδίωξη της Ελλάδας από την Σένγκεν δεν θα έλυνε την ευρωπαϊκή προσφυγική κρίση» και να χαιρετίσει την ανθρωπιά και την γενναιοδωρία με την οποία η Ελλάδα έχει μέχρι σήμερα αντιμετωπίσει τους πρόσφυγες.

Πηγή efsyn.gr

Τα πρώτα στοιχεία της πραγματογνωμοσύνης της Τροχαίας δείχνουν ότι το μοιραίο τζιπ ήταν σε άριστη μηχανολογική κατάσταση - Δεν είχε πρόβλημα ούτε στα ελαστικά του. Προωθήστε την είδηση:
Βαθμολόγησε την είδηση:

Ο Παντελής Παντελίδης άφησε την τελευταία του πνοή το πρωί της Πέμπτης 18 Φεβρουαρίου, σε τροχαίο δυστύχημα που σημειώθηκε στη λεωφόρο Βουλιαγμένης 18, στο ύψος του Ελληνικού.

Το τζιπ που οδηγούσε, ξέφυγε από την πορεία του και έπεσε με μεγάλη ταχύτητα στις προστατευτικές μπάρες.

Τα πρώτα στοιχεία της πραγματογνωμοσύνης της Τροχαίας στο μοιραίο τζιπ -μάρκας Mercedes- το οποίο οδηγούσε ο αδικοχαμένος τραγουδιστής , δείχνει πως ήταν σε άριστη κατάσταση.

Σύμφωνα με τους πραγματογνώμονες, το μοιραίο τζιπ δεν είχε κανένα πρόβλημα στα φρένα ή στο γκάζι, τα ηλεκτρονικά του συστήματα δούλευαν κανονικά και τα λάστιχα ήταν σε πολύ καλή κατάσταση.

Σύμφωνα με πηγές από την Τροχαία, οι πραγματογνώμονες διαπίστωσαν, όπως έδειχναν και οι αρχικές εκτιμήσεις, ότι ο οδηγός δεν πάτησε καθόλου φρένο, όπως αποτυπώνεται στον «εγκέφαλο» του οχήματος και από την επιτόπια αυτοψία.

Η ταχύτητα την οποία είχε αναπτύξει το όχημα δεν προσδιορίζεται, ενώ οι αρμόδιοι αξιωματικοί εκφράζουν επιφυλάξεις για το κατά πόσο μπορεί να γίνει ακριβής εκτίμησή της.

Αναμένονται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τα αποτελέσματα των τοξικολογικών εξετάσεων που θα δείξουν αν είχε γίνει κατανάλωση αλκοόλ από τον Παντελή Παντελίδη.

Η κατάσταση της υγείας των δύο κοριτσιών που επέβαιναν στο μοιραίο τζιπ

Μια από τις πιο δύσκολες διαδρομές της ζωής της, μια διαδρομή μακρά, απρόβλεπτη και γεμάτη εμπόδια, διανύει στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ) στον 3ο όροφο του νοσοκομείου «Ευαγγελισμός» η Μίνα Αρναούτη, η συνεπιβάτης του τραγουδιστή Παντελή Παντελίδη στο όχημα όπου ο καλλιτέχνης άφησε την περασμένη Πέμπτη την τελευταία του πνοή.

Η άλλη συνεπιβάτης, η 21χρονη Φρόσω Κυριακού έλαβε εξιτήριο καθώς η ορθοπαιδική επέμβαση στον ώμο και το χέρι που υποβλήθηκε κρίθηκε επιτυχής και η ανάρρωση πλέον για την ασθενή θα συνεχιστεί κατ' οίκον.

Βαριά τραυματισμένη στον θώρακα και τα κάτω άκρα η 30χρονη Μίνα Αρναούτην διακομίστηκε στον «Ευαγγελισμό» αμέσως μετά το τροχαίο δυστύχημα και υποβλήθηκε καταρχάς σε πολύωρη θωρακοχειρουργική επέμβαση και στη συνέχεια σε ορθοπεδική επέμβαση.

Η εισαγωγή της στη ΜΕΘ ήταν μονόδρομος με δεδομένη τη βαριά κατάστασή της.

Τόσο οι θωρακοχειρουργοί που αποκατέστησαν τον διαλυμένο θωρακικό κλωβό μέσα στον οποίο «φυλάσσεται» ο πνεύμονας που επίσης είχε τραυματιστεί, όσο και οι ορθοπεδικοί που «ανασύνθεσαν» τα κάτω άκρα τα οποία είχαν υποστεί ανοιχτά μηριαία κατάγματα, έπραξαν το καλύτερο δυνατό για την 30χρονη κοπέλα.

Ωστόσο, γνώριζαν εξαρχής ότι η πραγματικά δύσκολη διαδρομή για την πολυτραυματία –όπως χαρακτηρίζεται ως κλινικό περιστατικό- Μίνα Αρναούτη ξεκινούσε μετά την ολοκλήρωση των επεμβάσεων, με τη νοσηλεία της στη ΜΕΘ.

Έχοντας χάσει πολύ αίμα και φέροντας πάνω της ξένα σώματα τόσο από το τροχαίο όσο και από τις χειρουργικές επεμβάσεις, ο εύθραυστος οργανισμός της κοπέλας εμφάνισε μέσα στο πρώτο 24ωρο σημάδια λοίμωξης.

Οι γιατροί χαρακτηρίζουν την κατάστασή της βαριά, αλλά αναμενόμενη δεδομένης της συνολικής εικόνας που είχαν. Της χορηγούν ισχυρή αντιβιοτική και άλλη φαρμακευτική αγωγή για να αντιμετωπιστεί η δυνατή λοίμωξη.

Εκτιμούν όμως ότι στην παρούσα φάση δεν μπορεί να γίνει καμιά ασφαλής πρόγνωση για την έκβαση της υγείας της Μίνας Αρναούτη.

Η ασθενής έχει «συμμάχους» της σε αυτή την σκληρή μάχη την νεαρή ηλικία της και τον δυνατό και υγιή οργανισμό της καθώς δεν αντιμετώπιζε πρόβλημα υγείας.

Κάθε ημέρα που περνάει μέσα στην Εντατική, χωρίς να επιδεινώνεται η κατάστασή της, θεωρείται χρόνος κερδισμένος, που ενισχύει τη θέση της σε αυτή τη μάχη με τους ισχυρούς λοιμώδεις εχθρούς που της επιτίθενται.

Οι επόμενες επτά ημέρες θεωρούνται σημαντικές για την εξέλιξη της υγείας της 30χρονης.

Θα κρίνουν το αν η ασθενής θα μπορέσει να αντιμετωπίσει τη λοίμωξη – αυτό είναι το πρώτο χρονικό ορόσημο που θέτουν άτυπα οι γιατροί για να μιλήσουν για ενδεχόμενη αποσωλήνωση.
Πηγή: protothema.grLoveMyAll Team
Τα σχόλιά σας
- See more at: http://www.lovemyall.com/?wp=news-details-astinomia&npid=D8AABED5D3FC05ABC2266D8340177DE1#sthash.UEeWbqZQ.dpuf

Ιάκωβος Κουκούζης, Αρχιεπίσκοπος Αμερικής. Ενα μεγάλο όνομα και μία τεραστίου βεληνεκούς εκκλησιαστική προσωπικότητα, που αναμφίβολα έχει χαραχθεί στις μνήμες των ομογενών, ολοκλήρου της Αμερικής, αλλά και του απανταχού ορθοδόξου κόσμου...

Ενας Ιεράρχης που ασχολήθηκαν μαζί του ελληνικός και διεθνής, εκκλησιαστικός και πολιτικός τύπος, πρόεδροι Κρατών, Αρχιερείς και Πατριάρχες ακόμη δε και "εκκλησίες" άλλων δογμάτων...

Του Άγγελου Πάκλαρα, Θεολόγου | Romfea.gr

Η επιρροή του λόγου του καταλυτική και απόλυτη και η δυναμική προσωπικότητά του, πρωτοπόρος και παραδειγματική...

Γνώστης πολλών ξένων γλωσσών, ευφυέστατος, ειλικρινής, ανυπόκριτος, ανεπηρέαστος και αμετακίνητος στις γνώμες του και στα επιχειρήματά του...

Οι παρεμβάσεις και οι θεμελιώδεις απόψεις του για οποιοδήποτε θέμα του ελληνισμού, ρηξικέλευθες και άνευ συμβιβασμών...

Ενδεκα σχεδόν έτη μετά την κοίμησή του, στο Κονέκτικατ της Νέας Υόρκης, άξιον και δίκαιον είναι, αλλά και χρέος οφειλής και σεβασμού στον πανίσχυρο αυτόν ηγέτη, να γίνει αναφορά και μνεία, του παγκοσμίως γνωστού έργου του και της πολυτίμου και πρωτοφανούς προσφοράς του σε όλα τα εκκλησιαστικά και πολιτικά δρώμενα, στα τριανταεπτά συναπτά έτη από της αναριχήσεως του, στον αρχιερατικό θρόνο της παντοδύναμης τότε Αρχιεπισκοπής Βορείου και Νοτίου Αμερικής...

Δύσκολο βέβαια το επιχείρημα διότι ο γράφων δύο μόνον φορές τον συνάντησε, τον παρακολούθησε λειτουργούντα και συνομίλησε για λίγο μαζί του.

Η απαστράπτουσα όμως παρουσία του και το πολυκύμαντο και πλήρες ενεργούς δράσεως έργο του, 
είναι καταγεγραμμένο εδώ και δεκαετίες στις σελίδες της εκκλησιαστικής ιστορίας..

Γεννημένος στους Αγίους Θεοδώρους της νήσου Ιμβρου, στις 29 Ιουνίου του έτους 1911, περάτωσε τις σπουδές του στην αστική σχολή και στο ελληνικό ημιγυμνάσιο, ενώ όπως ο ίδιος είχε πει όλα τα παιδικά του χρόνια "τα πλάκωνε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά".

Σε ηλικία 15 ετών, εισήχθη κατόπιν προτροπής του γέροντός του, μητροπολίτου Δέρκων Ιωακείμ, στην θεολογική Σχολή της Χάλκης, αποφοιτήσας από αυτήν αριστούχος το 1934, με την διατριβή "περί Ουνίας".

Εν συνεχεία διετέλεσε λαικός ιεροκήρυκας και κατηχητής.

Λαμβάνει τον πρώτο βαθμό της ιερωσύνης υπό του Δέρκων Ιωακείμ, μετονομάζοντάς τον από Δημήτριο σε Ιάκωβο, προς τιμήν του μητροπολίτου Ιμβρου Ιακώβου.

Υπηρέτησε επί τέσσερα έτη ως αρχιδιάκονος της μητροπόλεως Δέρκων.

Λόγω όμως της άσχημης καταστάσεως που επικρατούσε στην Τουρκία ως προς την ελληνική μειονότητα, αποδέχθηκε το 1939 την πρόσκληση του τότε Αρχιεπισκόπου Αμερικής Αθηναγόρου και ανέλαβε τη θέση αρχιδιακόνου στην Νέα Υόρκη, διότι όπως είπε ο ίδιος σε μία συνέντευξη του ήθελε να ζήσει ελεύθερος...

Παραλλήλως δίδασκε Καινή Διαθήκη και Ομιλητική στην Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού, ενώ αργότερα διετέλεσε κοσμήτορας και Διευθυντής.

Στις 16 Ιουνίου του έτους 1940, χειροτονείται πρεσβύτερος σε Ναό της Μασσαχουσέτης απο τον Βοστώνης Αθηναγόρα και αναλαμβάνει εφημέριος στον Ι.Ναό Αγίου Γεωργίου Χάρτφορντ, Κονέκτικατ.

Το 1941 διατελεί προιστάμενος στον Καθεδρικό Ναό της Νέας Υόρκης και Αγίου Νικολάου Σαίντ Λούις, ενώ αργότερα στον καθεδρικό Ναό Βοστώνης έως το 1954.

Το 1945 λαμβάνει το πτυχίο master θεολογίας απο το πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ.

Οταν ο Αμερικής Αθηναγόρας εκλέγεται Οικουμενικός Πατριάρχης, εκλέγει τον αρχιμανδρίτη Ιάκωβο σε μητροπολίτη Μιλήτου και Σχολάρχη της θεολογικής Σχολής της Χάλκης.

Ο ίδιος όμως δεν αποδέχθηκε την εκλογή του, διότι δεν ήθελε να επιστρέψει στην Τουρκία.

Στις 17 Δεκεμβρίου του 1954, εξελέγη επίσκοπος Μελίτης και πρώτος αντιπρόσωπος του Οικ.Πατριάρχου στην έδρα του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών στην Γενεύη.

Η χειροτονία του τελείται στον Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου στην Κωνσταντινούπολη από τον μητροπολίτη Δέρκων Ιάκωβο
(τον από Ιμβρου).

Οι γνωριμίες και οι ενέργειές του ασκούν μεγάλη επιρροή στην γραμματεία και στο συμβούλιο στα θέματα των σχέσεων ορθοδόξων και Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών.

Ο Μελίτης Ιάκωβος υπήρξε μέλος εκκλησιαστικών αποστολών σε Νέα Ζηλανδία, Λίβανο, Συρία, Φιλανδία, Ρωσία και Αγγλία, ενώ για την πολύτιμη προσφορά του τιμήθηκε στην Ατλάντα το 1995.

Μετά την κοίμηση του Αρχιεπισκόπου Αμερικής Μιχαήλ (του από Κορίνθου), η σύνοδος του Οικ. Πατριαρχείου είχε προσανατολιστεί να εκλέξει Αμερικής τον Ιμβρου Μελίτωνα ,τον μετέπειτα Χαλκηδόνος, ενώ ο Πατριάρχης δεν συμφωνούσε απόλυτα με αυτή την εκλογή.

Ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδος Κων.Καραμανλής με μία επιστολή του προς τον Οικ.Πατριάρχη Αθηναγόρα διακριτικά του αναφέρει ότι για τα συμφέροντα των Ελλήνων της Αμερικής θα ήταν η καταλληλότερη επιλογή να εκλέξουν Αμερικής τον Μελίτης Ιάκωβο.

Ο Οικ. Πατριάρχης και η Σύνοδος ευρισκόμενοι ενώπιον διλήμματος εκλέγουν τελικά Αρχιεπίσκοπο Β. και Ν. Αμερικής τον Ιάκωβο στις 14 Φεβρουαρίου 1959, ενώ η ενθρόνισίς του πραγματοποιείται στον καθεδρικό Ναό, της Αγίας Τριάδος Νέας Υόρκης, την 1η Απριλίου του ιδίου έτους.

Ο νέος Αρχιεπίσκοπος από την πρώτη στιγμή έδειξε άμεσο ενδιαφέρον για την ελληνικό πληθυσμό της Αμερικής και κατόρθωσε να δώσει λύσεις σε πολλά προβλήματα της ομογένειας.

Χειροτόνησε πολλούς νέους κληρικούς και επισκόπους για την καλύτερη διαποίμανση της μεγάλης εκτάσεως της Αρχιεπισκοπής. Εγκαινίασε και ανήγειρε νέους Ναούς.

Συγκαλούσε κληρικολαικές συνελεύσεις, αναβάθμισε τον ρόλο του αρχιεπισκοπικού συμβουλίου και του φιλοπτώχου και δημιούργησε τμήματα νεολαίας, εκπαιδεύσεως, κατηχήσεως, παιδείας, επικοινωνιών και Ιεραποστολής.

Εκαμε επέκταση του οίκου ευγηρίας "Αγιος Μιχαήλ", ενώ η εφημερίδα "ορθόδοξος παρατηρητής" έγινε δεκαπενθήμερη δημοσιογραφική εφημερίδα με 200.000 συνδρομητές.

Ιδρυσε την οργάνωση " Ηγεσία των 100" με σκοπό την οικονομική στήριξη των προγραμμάτων της Αρχιεπισκοπής και όλων των ιδρυμάτων της.

Βοήθησε στην ανάπτυξη των τοπικών κοινοτήτων ως κέντρα της ομογενειακής και κοινωνικής ζωής των Ελλήνων της Αμερικής.

Η θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού ενεργείαις του έγινε ίδρυμα αναγνωρισμένο απο την ένωση θεολογικών Σχολών
Η.Π.Α και Καναδά, ενώ θεωρήθηκε ισότιμη με τις αντίστοιχες θεολογικές Σχολές Αθηνών, θεσσαλονίκης και Χάλκης.

Παραλλήλως δημιούργησε ελληνικό κολλέγιο και την ένωσή του με την ακαδημία του Αγίου Βασιλείου.

Αναδιοργάνωσε το τμήμα κατηχητικής παιδείας με ειδική επιτροπή θεολόγων και διδασκάλων, ενώ με τον νέο καταστατικό χάρτη του 1978 ανέθεσε στους επισκόπους του περισσότερες αρμοδιότητες και ευθύνες.

Παρά τις έντονες αντιδράσεις και τις κατηγορίες που του απέδωσαν για αφελληνισμό, κατόρθωσε να επιβάλλει την χρήση της αγγλικής γλώσσας στην θεία λειτουργία για όλους αυτούς που δεν κατανοούσαν την ελληνική διάλεκτο αλλά σεβόμενος την ελεύθερη βούληση άφησε την απόφαση να διαλέγει η κάθε εκκλησιαστική κοινότητα ποιά γλώσσα θα χρησιμοποιεί.

Εθεσε δε και το θέμα αυτονομίας της Αρχιεπισκοπής Αμερικής απο το Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Υστερα από 450 χρόνια, για πρώτη φορά, στις 17 Μαρτίου 1959 ορθόδοξος Ιεράρχης, ο Αμερικής Ιάκωβος, πραγματοποιεί την πρώτη του συνάντηση με τον τότε Πάπα στην Ρώμη και αργότερα του Πατριάρχου Αθηναγόρα στα Ιεροσόλυμα, ανοίγοντας με αυτό τον τρόπο και την πειθώ του, τον δρόμο ώστε να γίνει άρση των αναθεμάτων αμφοτέρων των πλευρών.

Υπήρξε για εννέα έτη συμπρόεδρος του Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών και αντιπρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου Εκκλησιών επι τρία έτη.

Ενεκα της επιτεύξεως του διαλόγου Χριστιανών και Ιουδαίων τιμήθηκε το 1965 με το "Χρυσό μετάλλιο Γενναίας Ηγεσίας" και το 1969 με το "Βραβείο θρησκευτικού ηγέτη".

Τιμήθηκε ακόμα το 1970 με το βραβείο "Κληρικών του Ετους" και δύο φορές απο το συμβούλιο Εκκλησιών της Νέας Υόρκης.

Αντιμετώπισε με μεγάλη επιτυχία πολλά προβλήματα της Αρχιεπισκοπής όπως των Ουκρανών ορθοδόξων στο Νέο Κόσμο, η κανονικότητα μερικών επισκόπων και η πρωτοβουλία της ρωσικής Εκκλησίας της Αμερικής να ανακηρυχθεί αυτοκέφαλη απο το πατριαρχείο Μόσχας.

Το έτος 1960 ίδρυσε την "Μόνιμη επιτροπή κανονικών ορθοδόξων Ιεραρχών Αμερικής", της οποίας ήταν πρόεδρος επι 35 έτη.

Πρωτοστάτησε με μεγάλο σθένος στην προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και εξέφρασε έμπρακτα την συμπαράστασή του στον αγώνα των Αφροαμερικανών στις 
Η.Π.Α. για ίσα δικαιώματα πολιτικά και κοινωνικά με την λευκή πλειοψηφία.

Ελαβε ο ίδιος μέρος στον αγώνα του κινήματος για την ελευθερία μαζί με τον Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ, ενώ στις 28 Σεπτεμβρίου 1963 με μία ιστορική ανακοίνωσή του αναφέρει την στέρηση ανθρωπίνων, πολιτικών, κοινωνικών και εκπαιδευτικών δικαιωμάτων των Αφροαμερικανών.

Ηταν άμεσος υποστηρικτής της ψήφισης της πράξης των πολιτικών δικαιωμάτων το 1964, αναφέροντας χαρακτηριστικά "Δόξα τω Θεώ, ο λόγος του Θεού θα χαράσσει την πορεία και θα καθοδηγεί τις ζωές μας".

Ιστορική θα μείνει η αντιρατσιστική πορεία του μαζί με τον Μ.Λ.Κίνγκ στην Σέλμα Αλαμπάμα, παρά τις απειλές που δέχθηκε.

Γίνεται για πρώτη φορά Ορθόδοξος λευκός θρησκευτικός ηγέτης, εξώφυλλο του διάσημου περιοδικού Life, ενώ επαινετικά σχόλια προς τιμήν του έγιναν και από την εφημερίδα New York Times για την παρουσία του "μαυροντυμένου Αρχιεπισκόπου με τον Μ.Λ.Κίνγκ, σηματοδοτώντας μία νέα παρουσία Ελληνοαμερικανών και Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας".

Η πρωτοφανής δράσις του Ιακώβου δεν σταμάτησε έως εκεί. Δήλωσε δημοσίως την αποδοκιμασία του κατά του πολέμου του Βιετνάμ, υποστήριξε τα δικαιώματα των Εβραίων κατοίκων της Σοβιετικής Ενωσης, ζητώντας παραλλήλως και την απόδοση δικαίων στους Αραβες Παλαιστινίους.

Για την ανθρωπιστική και κοινωνική του δράση τιμήθηκε με την ανώτατη διάκριση των Η.Π.Α., "Το προεδρικό μετάλλιο της ελευθερίας", το 1980 από τον πρόεδρο Αμερικής Τζίμυ Κάρτερ, ενώ το 1986 του δόθηκε το μετάλλιο τιμής του Ellis Island για την προσφορά του ως μετανάστης και την ενσωμάτωσή του στην κοινωνία της Αμερικής.

Υπήρξε ακόμη ισόβιο μέλος της επιτροπής εξωτερικών σχέσεων της Γερουσίας.

Εδωσε πολλούς αγώνες και έκανε ισχυρές και μεγάλες παρεμβάσεις για το Κυπριακό ζήτημα και την κατεχόμενη Κύπρο, το Μακεδονικό θέμα και το Βορειοηπειρωτικό επίσης.

Εκδήλωσε έντονα την δυσαρέσκειά του για την σκληρή και άδικη αντιμετώπιση της Ελληνικής μειονότητας της Κωνσταντινουπόλεως από το κράτος της Τουρκίας, ενώ με πολλή στοργή και αγάπη περιέβαλλε τους Ιμβριους Έλληνες συμπατριώτες του, δίδοντας το παρόν σε κάθε εκδήλωση που γινόταν προς τιμήν τους 

Υπερασπίστηκε δε σθεναρώς τα δικαιώματα του Οικουμενικού Πατριαρχείου, και έστελνε συνεχώς μηνύματα προς κάθε υπεύθυνο ή μη, ότι η θεολογική Σχολή της Χάλκης έπρεπε πάση θυσία να επαναλειτουργήσει.

Αλησμόνητη δε θα μείνει η φράση του, όταν σε μία απο τις επισκέψεις του στην Ελλάδα, ρωτήθηκε για το μακεδονικό ζήτημα απάντησε, "οι παραχαράκτες της ιστορίας, ισοδυναμούν με εγκληματίες".

Δεινός συγραφεύς πάμπολλων βιβλίων, επί πολλών θεμάτων και όχι μόνον εκκλησιαστικών, εξαιρέτως δε το βιβλίο του "Faith for a lifetime, a spiritual journey" που είχε γίνει ανάρπαστο απο τις πρώτες μέρες κυκλοφορίας του...

Ουδέποτε παραμέλησε το Ιερόν θυσιαστήριον, αφού πρωτίστως ήταν αρχιερέας με μεγάλη και ακλόνητη πίστη στον Κύριο και Θεό ημών, στην δε προσωπική του κατοικία, σε προάστειο της Ν. Υόρκης, είχε δημιουργήσει στο εσωτερικό του, μικρό παρεκκλήσιο όπου προσευχόταν καθημερινά.

Ειχε άριστες σχέσεις με όλους τους προέδρους της Αμερικής, (Αιζενχάουερ, Κέννεντυ, Κάρτερ, Ρήγκαν, Μπούς, Κλίντον) οι οποίοι τον εκτιμούσαν,τον σέβονταν και θαύμαζαν την σθένος και το μεγαλείο της ψυχής του, απόρροια της μεγάλης του αγάπης προς τον θεό.

Με τις συνεχείς επισκέψεις του στον Λευκό Οίκο, τις τηλεφωνικές τους επικοινωνίες, αλλά και την συχνή αλληλογραφία μαζί τους προωθούσε με την άριστη ευστροφία του και δυνατή οξυδέρκειά του τα ελληνικά συμφέροντα και δίκαια των Ελλήνων ομογενών, ενώ όλοι οι πρόεδροι Αμερικής τον θεωρούσαν προσωπικό τους φίλο.

Ηταν ο πρώτος Αρχιεπίσκοπος Αμερικής το 1995, που με προτροπή του, στη συνάντησή του με τον πρόεδρο Αμερικής Μπίλ Κλίντον, ο πρόεδρος υπέγραψε την Διακήρυξη, που κήρρυτε την 25η Μαρτίου ως ημέρα εθνικής εορτής για την ομογένεια.

Από τότε η 25η Μαρτίου ορίστηκε να εορτάζεται με μεγαλειώδη παρέλαση της ομογένειας στην 5η λεωφόρο, παρόντος του Δημάρχου Νέας Υόρκης και των Αθηνών.

Αναγορεύθηκε επίτιμος διδάκτορας των Πανεπιστημίων Αθηνών και θεσσαλονίκης.

Εκτός όμως απο ένας ισχυρός εκκλησιαστικός ηγέτης, ήταν και ένας άνθρωπος με ευαίσθητη καρδιά για τον ανθρώπινο πόνο.

Συντηρούσε οικονομικώς πολλά φιλανθρωπικά σωματεία τον δε Μάιο του 1996, δημιούργησε μεγίστη εντύπωση, όταν ο ίδιος προσωπικώς με τους αρχιερείς Νέας Υερσέης Σίλα και Μελόης Φιλόθεο, μετέβησαν σε νοσοκομείο της Βοστώνης, εκεί όπου νοσηλευόταν τους τελευταίους μήνες της ζωής της, η διάσημη Ελληνίδα ηθοποιός Αλίκη Βουγιουκλάκη.

Στην έξοδό του από το νοσοκομείο, μετά την επίσκεψη του, δακρυσμένος και φανερά συγκινημένος είπε στους δεκάδες δημοσιογράφους, ότι της είπε πως προσεύχεται γι αυτήν, το μόνο που μπορεί να κάμει, διότι προσέφερε και έχει πολλά να προσφέρει ακόμα στην Ελλάδα.

Αν και η ίδια πονούσε συγκινήθηκε και τον ευχαρίστησε...

Ο δε υιός της ηθοποιού, Γιάννης Παπαμιχαήλ αναφέρει χαρακτηριστικά στο βιβλίο, βιογραφία της μητέρας του, με τίτλο, "Εχω ένα μυστικό", στην σελ 47: "Δύο ημέρες μετά, ζήτησε η μητέρα μου, προτού φύγει για την πατρίδα να συναντηθεί με τον Αρχιεπίσκοπο Βορείου και Νοτίου Αμερικής Ιάκωβο. Η συνάντηση έγινε σε θερμό κλίμα και ο Αρχιεπίσκοπος την εξομολόγησε και μετά την κοινώνησε..."

Καθ' όλη την διάρκεια της επιγείου ζωής του, ζούσε λιτά και απέριττα, ακόμα και ως προς την αμφίεσή του, ως δε Αρχιεπίσκοπος διέμενε σε διαμέρισμα εντός της Αρχιεπισκοπής για να μην επιβαρύνει με περιττά έξοδα την διαμονή του.

Μόνον κατά τα τελευταία έτη της ζωής του, αγόρασε με δικά του χρήματα και με κάποιο δάνειο μία κατοικία στην οποία μετά τον θάνατό του, θα διέμενε ο εκάστοτε Αρχιεπίσκοπος Αμερικής.

Οταν δε συμπλήρωσε το 70ο έτος ζήτησε να διακοπεί ο μισθός του και να του καταβάλλεται μόνον η σύνταξή του.

Αισθανόμενος ότι έχει πλέον κλείσει ο κύκλος προσφοράς του στην υπηρεσία της Εκκλησίας της Αμερικής, υποβάλλει την παραίτησή του από τον θρόνο του, στις 29 Ιουλίου 1996 σε ηλικία 85 ετών, θλίβοντας όλη την ομογένεια η οποία τον υπεραγαπούσε...

Εκτοτε εφησύχαζε εν Νέα Υόρκη ως πρώην Αρχιεπίσκοπος Βορείου και Νοτίου Αμερικής, μη θέτοντας όμως και τον εαυτό του έξω από τα κοινά και τους αγώνες που όλα αυτά τα έτη έδωσε για το ποίμνιό του...

Κοιμήθηκε ειρηνικά και γαλήνια, σε νοσοκομείο του Κονέκτικατ της Νέας Υόρκης, σε ηλικία 95 ετών, τις μεσημβρινές ώρες, της 10ης Απριλίου 2005 (ημέρα της παρελάσεως στην Αμερική για τον Ελληνικό εορτασμό της 25ης Μαρτίου).

Είχε ήδη υποβληθεί σε μία επέμβαση και όταν οι γιατροί του είπαν ότι θα χρειαστεί και δεύτερη, αρνήθηκε λέγοντας, "Ο Θεός με καλεί κοντά του, είμαι έτοιμος να αντιμετωπίσω τον Δημιουργό μου".

Το πρώτο τρισάγιο τελέσθη απο τον βαθύτατα συγκινημένο, Αρχιεπίσκοπο Αμερικής Δημήτριο, ο οποίος μόλις είχε φθάσει στο νοσοκομείο.

Η εξόδιος ακολουθία του ετελέσθη στον καθεδρικό Ναό Αγίας Τριάδος Ν.Υόρκης, προεξάρχοντος του Αρχιεπισκόπου Αμερικής Δημητρίου, του Αρχιεπισκόπου Αθηνών κ πάσης Ελλάδος Χριστοδούλου, της Ι.Συνόδου της Αμερικής και πολλών άλλων αρχιερέων.

Ενταφιάσθηκε πίσω από το παρεκκλήσιο της θεολογικής Σχολής του Τιμίου Σταυρού Βοστώνης κατόπιν δικής του επιθυμίας.

Σύμφωνα με την έγκριτη εφημερίδα της Ομογένειας, "Εθνικό Κήρυκα" της Ν.Υόρκης, στην διαθήκη του αοιδίμου Αρχιεπισκόπου, η οποία συντάχθηκε στις 22.12.2004, ο ίδιος ανέφερε: " η τελευταία μου διαθήκη προς την εκκλησία μου και τον λαό μου είναι να παραμείνουν ακλόνητοι και αφοσιωμένοι στην ελληνική ορθοδοξία και να συνεχίσουν τον γενναίο αγώνα για την διατήρηση της ελληνικής γλώσσας στην Αμερική ως ζωντανό σύμβολο τόσο της πίστης μας, όσο και της ένδοξης κληρονομιάς μας."

Οσα χρήματα διέθετε μοιράστηκαν κατ' εντολή του σε γυμνάσια της Αστόριας, σε οίκους ευγηρίας, σε μητροπόλεις του Οικ.Θρόνου, στον Πατριαρχικό Ναό Αγ.Γεωργίου, στην Ιακώβειο βιβλιοθήκη, την οποία ο ίδιος ανοικοδόμησε και συντήρησε, και σε οικογένειες στην γενέτειρά του Ιμβρο.

Μέρος των αμφίων του παρέμειναν στην Αρχιεπισκοπή, κάποια από αυτά δε, μαζί με προσωπικά του αντικείμενα μετεφέρθησαν στην πατρική του οικία στην Ιμβρο, η οποία έκτοτε λειτουργεί ως μουσείο.

Με την κοίμηση του Αρχιεπισκόπου Ιακώβου ένα μεγάλο, ανεκτίμητο και ιστορικό κεφάλαιο τεσσάρων δεκαετιών, της εκκλησιαστικής ζωής της Αμερικής, έχει πλέον κλείσει οριστικά...

Το έργο του μεγάλου εν αρεταίς και ικανότητες αυτού ιεράρχου, εκτός από εκκλησιαστικό, αναμφίβολα ήταν και εθνικό και διπλωματικό και βαθιά πατριωτικό...

Βοήθησε αφάνταστα τα συμφέροντα του Ελληνικού Εκκλησιαστικού Εθνους με πάθος και δύναμη ψυχής και η Ελλάδα οφείλει πολλά σε αυτόν τον χαρισματικό ηγέτη.

Οπως ανέφερε ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Δημήτριος "Ηταν μία εντονότατη προσωπικότητα, με οραματισμό. Μπορούσε με την ίδια άνεση να συνομιλήσει με μικρά παιδιά, αλλά και με προέδρους Αμερικής και άλλων κρατών..."

Εμείς κλείνουμε το ευλαβικό αυτό αφιέρωμά μας, ένδεκα σχεδόν έτη από την κοίμησίν του, με τα δικά του λόγια που είπε σε μία από τις τελευταίες του συνεντεύξεις σε Ελληνα κληρικό, στην οικία του, στην Αμερική: "Είναι ανάγκη να γίνουμε διαφορετικοί άνθρωποι. Οχι μόνον διότι μας τυρρανούν πολλοί φόβοι και πολλοί κίνδυνοι, αλλά διότι πρέπει να μπορέσουμε να βρούμε την δύναμη τους φόβους αυτούς να τους διώχνουμε μακριά και τους κινδύνους να τους εξουδετερώνουμε κι όλα αυτά μόνο με μία πίστη, την πίστη μας στον Αναστάντα Χριστό.

Οι σταυροί πάντοτε υπήρχαν, υπάρχουν και θα πρέπει να υπάρχουν, αλλά πρέπει να μας οδηγούν και σε αναστάσιμες χαραυγές..."

Ιακώβου αρχιερέως, αιωνία και πανσέβαστος αυτού η μνήμη.

Πηγές: Ηθική και θρησκευτική εγκυκλοπαίδεια, Ημερολόγιο του Οικουμενικού Πατριαρχείου έτους 1995, Βικιπαίδεια, Εθνικός Κήρυκας Νέας Υόρκης, "Εγώ ο Ιάκωβος" του Γ.Μαλούχου. "Η ιστορία του Αρχιεπ. Αμερικής Ιακώβου" πρεσβ.Γεωργίου Παπαιωάννου, "Αρχιεπισκόπου Β. και Ν. Αμερικής Απαντα", Πατρ.Ιδρυμα πατερικών μελετών.