Απίστευτα, μεταξύ των χορηγών που χρηματοδοτούν το CDRSEE βρίσκουμε το ίδιο το Στέιτ Ντιπάρτμεντ μαζί με τα ιδρύματα Ανοιχτής Κοινωνίας του Τζορτζ Σόρος, τόσο από την ΠΓΔΜ όσο και από τη Βουλγαρία, την USAID, τον Δήμο Θεσσαλονίκης, τον επιχειρηματία Οσμάν Καβαλά, μέλος του Δ.Σ. της Ανοιχτής Κοινωνίας του Σόρος στην Τουρκία μέχρι την πρόσφατη σύλληψή του από τις Τουρκικές αρχές για συμμετοχή στο πραξικόπημα που υποστήριξε η CIA το 2016 και για σχεδιασμό στις διαμαρτυρίες του πάρκου Γκεζί (ο Ερντογάν τον αποκάλεσε μέχρι και «Σόρος της Τουρκίας») και το Εθνικό Ταμείο για τη Δημοκρατία, μια οργάνωση-βιτρίνα της CIA με «δημοκρατική» κάλυψη η οποία περιγράφηκε από ένα άρθρο της Washington Post το 1991 ως «ο μπαμπάς των φανερών επιχειρήσεων». Στο ίδιο άρθρο διαβάζουμε ότι ένας εμπλεκόμενος, που ονομάζεται Άλεν Γουάινσταιν, δήλωσε: «Πολλά από αυτά που κάνουμε σήμερα γινόντουσαν κρυφά πριν από 25 χρόνια από τη CIA».
Είναι επίσης ενδιαφέρον να επισημάνουμε ότι ο αντιπρόεδρος του CDRSEE, ο Έλληνας επιχειρηματίας Νίκος Ευθυμιάδης, δήλωσε στην εφημερίδα Καθημερινή ότι φιλοξένησε τον Μάθιου Νίμιτς αρκετές φορές στη βίλα του στη Θεσσαλονίκη όπου ο Ευθυμιάδης είχε επίσης φιλοδοξίες να γίνει δήμαρχος. Και σύμφωνα με τις ελληνικές εφημερίδες, το CDRSEE εγκαινιάστηκε στη Θεσσαλονίκη από τον Νίκολας Μπερνς, τον Αμερικανό πρέσβη στην Ελλάδα και το ΝΑΤΟ.
Αξίζει επίσης να αναφερθεί μια άλλη κατάσταση σύγκρουσης συμφερόντων για τον Μάθιου Νίμιτς. Είναι σύμβουλος στην General Atlantic, η οποία έχει επενδύσει στη Δανέζικη τράπεζα Saxo, η οποία έχει ελληνική θυγατρική. Έχοντας αυτή τη θέση είναι μια οικονομική δέσμευση που έχει, οπότε πόσο «ουδέτερος» μπορεί στην πραγματικότητα να είναι; Και πάλι, μέχρι τώρα, κανείς δεν φαίνεται να μπορεί να απαντήσει σε αυτή την ερώτηση.
Ο Νίμιτς είναι επίσης επίτροπος στο Κεντρικό Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο (CEU) που είναι ακόμα ένας χορηγός του CDRSEE. Το CEU ιδρύθηκε και πάλι από τον Τζορτζ Σόρος, ο οποίος προσέφερε 880 εκατομμύρια δολάρια καθιστώντας το ένα από τα πιο πλούσια στην Ευρώπη. Για το λόγο αυτό, το CEU αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα στην Ουγγαρία όπου η σημερινή κυβέρνηση του Βίκτορ Ορμπάν διενεργεί εκστρατεία εναντίον του Σόρος. Στο διοικητικό συμβούλιο του CEU μαζί με τον Μάθιου Νίμιτς βρίσκεται η Κέιτι Μάρτον, μέλος του Συμβουλίου Εξωτερικών Υποθέσεων, «δημοσιογράφος» που εργάστηκε για το ABC News και ένα από τα άτομα που υποστηρίζει σθεναρά τις σκιερές επιχειρήσεις του Σόρος στην Ουγγαρία . Είναι ενδιαφέρον ότι συμβαίνει να είναι η σύζυγος του αείμνηστου Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ, ο οποίος ήταν ένας από τους κύριους υποκινητές του βομβαρδισμού του ΝΑΤΟ στην πρώην Γιουγκοσλαβία το 1999 που σκότωσε χιλιάδες ανθρώπους, για να μην αναφέρουμε την άλλη άγρια πολιτική του από την Ινδονησία ως το Αφγανιστάν. Ο Χόλμπρουκ ήταν εκείνη την εποχή ως πρεσβευτής των ΗΠΑ στα Ηνωμένα Έθνη και συμμετείχε επίσης στο Μακεδονικό ζήτημα το 1995 ως υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ.
Αλλά η συμμετοχή του «ουδέτερου» Μάθιου Νίμιτς σε οργανισμούς που συγκαλύπτονται ως «δημοκρατικοί θεσμοί» δεν έχει τέλος. Είναι επίσης επίτροπος του Αμερικανικού Πανεπιστημίου Κεντρικής Ασίας (AUCA), το οποίο βρίσκεται στο Κιργιστάν. Το AUCA ιδρύθηκε το 1997 με χρηματοδότηση από την Αμερικανική κυβέρνηση και (πάλι) από το Ινστιτούτο Ανοιχτής Κοινωνίας του Τζορτζ Σόρος. Μεταξύ των χορηγών του είναι η USAID, οι Αμερικανικές πρεσβείες στην Καμπούλ και το Τατζικιστάν, η Παγκόσμια Τράπεζα και το ίδιο το ΝΑΤΟ. Στην πραγματικότητα, το ΝΑΤΟ διεξάγει στρατιωτικά προγράμματα επανεκπαίδευσης σε αυτό το πανεπιστήμιο. Σύμφωνα με τη σελίδα της Βικιπαίδειας μεταξύ των ανθρώπων που επισκέφθηκαν προσωπικά το AUCA, είναι ο πρώην διευθυντής της CIA Ντέιβιντ Πετρέους, η Χίλαρι Κλίντον και ο Τζον Κέρι. Το Κιργιστάν, φυσικά, δεν είναι τυχαίο μέρος για να κατευθυνθεί αυτή η επιρροή, όπως οι περισσότερες χώρες της Κεντρικής Ασίας όπου πραγματοποιήθηκε και ακόμη πραγματοποιείται η επιχείρηση Gladio B. Το 2005, ο Πρόεδρος Ασκάρ Ακάγιεφ του Κιργιστάν ανατράπηκε από ομάδες για τη «δημοκρατία» υποστηριζόμενες από τις ΗΠΑ με τη βοήθεια της CIA, και αυτό ακριβώς είναι που εκθρέφουν τα «πανεπιστήμια» όπως το AUCA και υποστηρίζουν άνθρωποι όπως ο Μάθιου Νίμιτς του ΟΗΕ, ο οποίος έχει ακόμη και ”Υποτροφία” στο όνομά του σ’ αυτό το πανεπιστήμιο. Ομοίως, υπάρχει το Ίδρυμα Εκπαίδευσης των ΗΠΑ – Κεντρικής Ασίας που δραστηριοποιείται στο Καζακστάν, το Κιργιστάν, το Τατζικιστάν, το Τουρκμενιστάν και το Ουζμπεκιστάν, και ένας επίσης από τους δωρητές του AUCA.
Επίσης ενδιαφέρουσα είναι μια άλλη σύνδεση που ανακαλύψαμε. Το AUCA έχει δημιουργήσει μια επίσημη συνεργασία με το Κολλέγιο Μπαρντ στη Νέα Υόρκη. Ο Πρόεδρος του Κολλεγίου Μπαρντ είναι ο Λέον Μπότσταϊν, ο οποίος είναι επίσης πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου του Κεντρικού Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου του Σόρος που συναντήσαμε νωρίτερα. Το άρθρο του Mintpress News υπογραμμίζει σωστά ότι στο Κολλέγιο Μπαρντ εδρεύει επίσης το Ινστιτούτο Οικονομικών Λεβί, του οποίου Πρόεδρος ήταν ο Δημήτρης Παπαδημητρίου, ο σημερινός υπουργός Οικονομικών επί ΣΥΡΙΖΑ, ενώ η σύζυγός του Ράνια Αντωνοπούλου ήταν επίσης επικεφαλής οικονομολόγος στο Ινστιτούτο Λεβί και είναι η αναπληρώτρια υπουργός εργασίας. Ειρωνικά, οι δυο τους κάνουν το πλουσιότερο ζευγάρι Ελλήνων υπουργών, ενώ ταυτόχρονα ο ελληνικός λαός αγωνίζεται να βγει από τα νύχια του ΔΝΤ και την οικονομική λιτότητα που τους έχει καταστρέψει, με ποσοστό ανεργίας έως 20,7%, το υψηλότερο στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Συνδέοντας όλα τα παραπάνω, μοιάζει με έναν αόρατο γιγαντιαίο ιστό αράχνης που εξαπλώνεται παντού με όλα να συνδέονται μεταξύ τους, οδηγώντας σε ένα σκοπό: τη διαφύλαξη της ηγεμονίας των Παγκοσμιοποιητών-ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, χρησιμοποιώντας σχεδόν αόρατα, ανυποψίαστα πρόσωπα όπως ο Μάθιου Νίμιτς μέσω «δημοκρατικών θεσμών» όπως τα Ηνωμένα Έθνη, τα οποία επικαλούνται τα «ανθρώπινα δικαιώματα» αλλά τελικά «μεσολαβούν» για το δικό τους συμφέρον.
Όπως σημειώνει ο Τζέιμς Πεκ στο βιβλίο του με τίτλο ”Ιδανικές ψευδαισθήσεις: Πώς η κυβέρνηση των ΗΠΑ εισήχθη στα ανθρώπινα δικαιώματα”: «Χιλιάδες έγγραφα εθνικής ασφάλειας (από τη CIA, το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας, το Πεντάγωνο, δεξαμενές σκέψης, και Αμερικανικές αναπτυξιακές υπηρεσίες) αποκαλύπτουν πώς η Ουάσιγκτον ξεκίνησε μετά τον πόλεμο του Βιετνάμ να κατασκευάσει τα ανθρώπινα δικαιώματα σε μια νέα γλώσσα εξουσίας που αποσκοπούσε στην προώθηση της Aμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Ρίχνουν φως στον τρόπο με τον οποίο η Ουάσινγκτον έχει διαμορφώσει αυτόν τον ανερχόμενο ιδεαλισμό σε ένα ισχυρό ιδεολογικό όπλο για σκοπούς που λίγο έχουν να κάνουν με τα ανθρώπινα δικαιώματα – και όλα όσα έχουν να κάνουν με την επέκταση της παγκόσμιας εμβέλειας της Αμερικής».
offtherecord πηγη
