Displaying items by tag: 1821

Αποδείξεις της μακροχρόνιας στρατηγικής πολιτικής της Τουρκίας και η αποτελεσματικότητα αυτής έναντι της Ελλάδος (μετά την Μικρασιάτικη καταστροφή) είναι τα κάτωθι συνοπτικά περιεγραμμένα γεγονότα τα οποία εκτέλεσε και εκτελεί η Τουρκία όταν οι περιρρέουσες καταστάσεις ήτο/είναι κατάλληλες.

 

Συγκεκριμένα, το 1932 οι Τούρκοι εκμεταλλευθήκαν τον ενθουσιασμό που επικρατούσε στην Ελλάδα για την δήθεν φιλία μεταξύ των δύων κρατών μετά την επίσκεψη του Ελευθέριου Βενιζέλου στην Άγκυρα το φθινόπωρο του 1930. Ψήφισαν νόμο ο οποίος απαγόρευε την εξάσκηση από τους Έλληνες μεγάλον αριθμόν επαγγελμάτων. Ταυτόχρονα απέλασαν χιλιάδες επιφανείς ομογενείς και κατάσχεσαν τις περιουσίες τους.

Το 1941, όταν η Ελλάδα ήτο υπό κατοχή των Γερμανών, Ιταλών και Βουλγάρων επιστράτευσαν τους Έλληνες ηλικίας από 25 μέχρι 45 και δημιούργησαν «τάγματα εργασίας» τα οποία έστειλαν στα βάθη της Τουρκίας για βαριές, ανθυγιεινές και χειρωνακτικές εργασίες. Επί πλέον, επέβαλαν στους Κωνσταντινουπολίτες Έλληνες φόρο περιουσίας ο οποίος ήτο υπεράνω της αξίας της περιουσίας των.

Το 1955, όταν οι Ελληνοκύπριοι εκήρυξαν τον απελευθερωτικόν αγώνα, οι Τούρκικες εφημερίδες δημοσίευαν ψεύδη ότι ομογενείς στην Τουρκία διεξήγαγαν εράνους διά τους αγωνιστές της Ε.Ο.Κ.Α. και ότι οι Τουρκοκύπριοι ήτο υπό κίνδυνο. Στις 5 Σεπτεμβρίου εξερράγη βόμβα στο προαύλιο του Τουρκικού προξενείο στην Θεσσαλονίκη η οποία προκάλεσε μια μικρή ζημία στο παρακείμενο κτήριο το οποίο θεωρείτε ότι είναι η κατοικία στην οποία γεννήθη ο πατέρας της Τουρκικής δημοκρατίας, ο Μουσταφάς Κεμάλ Ατατούρκ. (Η βόμβα είχε μεταφερθεί από την Τουρκία από πράκτορα του κράτους αυτού – Έλληνας υπήκοος από την Κομοτηνή- και το σκηνοθετημένο συμβάν καθώς και αυτά που ακολούθησαν ήτο διοργανωμένα από το τουρκικό Γραφείο Ειδικού Πολέμου, ΓΕΠ.) Τα Τουρκικά μέσα μαζικής ενημερώσεως ξέσπασαν με αναληθές ειδήσεις ότι δήθεν η βόμβα είχε τοποθετηθεί από Έλληνες και ότι οι καταστροφές ήτο μεγάλες. Ο δεκάδες χιλιάδες υποκινούμενοι κάτοικοι της Πόλης αλλά και πολλοί άλλοι τούρκοι που το ΓΕΠ είχε μεταφέρει εκεί από άλλα μέρη της Τουρκίας, ξεχύθηκαν στους δρόμους και διέπραξαν εμπρησμούς, λεηλασίες, βανδαλισμούς, βιασμούς και δολοφονίες εναντίον των Ελλήνων. Η αντίδραση της Ελληνικής κυβέρνησης στα «Σεπτεμβριανά», όπως αποκαλούνται πλέον οι απαχθείς αυτές πράξεις των Τούρκων, ήτο ηττοπαθής – ίσως λόγω του ότι ο τότε πρωθυπουργός, στρατάρχης Αλέξανδρος Παπάγος ήτο βαριά ασθενής. Πέθανε ακριβώς ένα μήνα μετά τα συμβάντα.

Την χαριστική βολή εναντίον του Ελληνικού στοιχείου στην Τουρκία την έδωσαν οι Τούρκοι το 1964-1965 παραβιάζοντας ασύδοτα την Συνθήκη της Λωζάννης. Απέλασαν βίαια χιλιάδες Έλληνες μην επιτρέποντας σε αυτούς να πάρουν μαζί τους αποσκευές που ξεπερνούσαν τα 20 κιλά και χρηματικό ποσό άνω των 20 δολαρίων. Δέσμευσαν τα περιουσιακά τους στοιχεία για δεκαετίες και αφαίρεσαν τα κληρονομικά τους δικαιώματα. Σημειωτέον ότι κατά την περίοδο εκείνη στην Ελλάδα επικρατούσε μια πολύ μεγάλη πολιτική αστάθεια. Από το 1963 μέχρι το 1965 οι κυβερνήσεις στην χώρα μας άλλαξαν οκτώ φορές.

Μετά την αποπεράτωση του εκμηδενισμού του Ελληνικού στοιχείου στην χώρα τους το 1964-1965, οι Τούρκοι καραδοκούσαν για την κατάλληλη ευκαιρία όπου θα εφάρμοζαν το δεύτερο σκέλος της στρατηγικής τους πολιτικής και συγκεκριμένα αυτό της επεκτάσεως της δικαιοδοσίας των. Και η ευκαιρία αυτή τους εδόθη το καλοκαίρι του 1974 με την ανατροπή του Μακαρίου στην Κύπρο. Με την πρόφαση ότι οι Ελληνοκύπριοι θα σφαγίαζαν του Τουρκοκύπριους, που αποτελούσαν το 18.3% του πληθυσμού, εισέβαλαν στην Κύπρο και υπέβαλαν υπό κατοχή το 36.2% του εδάφους της νήσου. Με την πάροδο των χρόνων μετέφεραν Τούρκος από τα βάθη της Τουρκίας και τους εγκατέστησαν στα κατεχόμενα έτσι αλλοίωσαν τα δημογραφικά στοιχεία της μεγαλονήσου. Τώρα, μετά από 47 περίπου χρόνια κατοχής συζητούν για δημιουργία ανεξάρτητου Τουρκοκυπριακού κράτους το οποίον, αναμφίβολα θα κάνουν, μετά από ολίγα χρόνια, περιοχή της Τουρκίας.

Η δεύτερη ευκαιρία δια την εφαρμογή της επεκτατικής τους πολιτική τους εδόθη με την κρίση των Ιμίων τον Ιανουάριο του 1996. Η αφετηρία ήτο η άρνηση τούρκου πλοιάρχου να δεχτεί βοήθεια απαγκίστρωσης του πλοίου του, από το Ελληνικό Λιμενικό, που είχε προσάραξη σε ρηχά νερά πλησίον στην Ανατολική Ίμια. Η αιτιολογία αυτού ήτο ότι βρισκόταν σε τουρκικά ύδατα και ότι οι μόνες αρμόδιες αρχές δια αυτήν την επιχείρηση ήτο αυτές της χώρας του. Ακολούθησε ύψωση και υποστολή Ελληνικών και Τούρκικων σημαιών από Έλληνες και Τούρκους πολίτες, αντιστοίχως, στις βραχονησίδες των Ιμίων. Τα συμβάντα κλιμακώθηκαν στο σημείο που οι δύο χώρες ήλθαν στα πρόθυρα πολέμου ο οποίος αποφεύχθη λόγο της επεμβάσεως του ΝΑΤΟ αλλά ιδιαιτέρως των Ηνωμένων Πολιτειών που επέβαλαν «όχι πλοία, όχι στρατεύματα, όχι σημαίες» (no ships, no troops, no flags) γύρο ή επάνω στις νησίδες. Η συμφωνία αυτή ώθησε τους Τούρκους να προωθούν πιο δυναμικά από πριν την πολιτική των «γκρίζων ζωνών» αμφισβητώντας την εγκυρότητα άρθρων: (α) Της Ιταλοτουρκικής Σύμβασης του 1932 που καθόριζε τα θαλάσσια σύνορα μεταξύ των Ιταλικών Δωδεκανήσων και των ακτών της Τουρκίας και (β) άρθρων της Συνθήκης Ειρήνης των Παρισίων του 1947 όπου η Ιταλία εκχώρησε στην Ελλάδα τα Δωδεκάνησα. Έτσι οι Τούρκοι αμφισβητούν νομικά την Ελληνική κυριαρχία σε μία συστάδα νησίδων στα Δωδεκάνησα.

Με την κυριάρχηση του Ρετζέτ Ταγίπ Ερντογάν στην πολιτική σκηνή της Τουρκίας, – 2003 μέχρι 2014 πρωθυπουργός και από το 2014 μέχρι του παρώντως πρόεδρος- ο οποίος αναπολεί με θαυμασμό και συνεχώς παραπέμπει στην Μεσογειακή παντοδυναμία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, καθώς με το καινό που δημιουργήθηκε στην Μέση Ανατολή και Μεσόγειο από το 2016 μέχρι το 2920 με την εθελοντική απομόνωση της Αμερικής συν δε και του προσωπικού δεσμού του Τούρκου προέδρου με τον πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ, ή επεκτατική στρατηγική πολιτική της Τουρκίας αναδύθη απροκάλυπτα. Τώρα πλέον η Τουρκία μιλά για την: (1)«Γαλάζια Πατρίδα», (2) αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάνης (1923), (3) διχοτόμηση του Αιγαίου, (4) ίδρυση Τουρκοκυπριακού κράτους, (5) αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Αιγαίου, (6) μετονόμαση του Αιγαίου σε «θάλασσα των νήσων», (7) μην ισχύ των όρων της Σύμβασης του Δικαίου Της Θαλάσσης (1982) σχετιζόμενοι με την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) και Υφαλοκρηπίδα των νησιών του Αιγαίου, (8) μείωση του Ελληνικού Εθνικού Εναέριου Χώρου, καθώς δε και (9) δια τα όρια του FIR (Flight Information Regions) των Αθηνών.

Δια όλων των υπεράνων αναφερομένων κινδύνων αλλά και για να αποδειχθούμε αντάξιοι των προγόνων μας του 1821:

Η Ελλάδα πρέπει να σχεδιάσει, να συντηρεί και να υλοποιεί μια μακροχρόνια στρατηγική πολιτική, έναντι της Τουρκίας, της οποίας ο απώτερος σκοπός θα είναι η αποτροπή των σχεδίων της χώρας αυτής. Είναι αυτονόητο ασφαλώς ότι μια μακροχρόνια στρατηγική πολιτική δεν μπορεί να είναι αποκλειστικό προϊόν της πολιτικής φιλοσοφίας των παροδικών στελεχών της κάθε κυβερνήσεως. Η βάση της πρέπει να είναι δημιούργημα και να συντηρείται από κρατικούς θεσμούς οι οποίοι (θεσμοί) θα απολαμβάνουν ευρεία πολιτική και κοινωνική εμπιστοσύνη. Βασικοί πυλώνες αυτής της στρατηγικής πολιτικής πρέπει να είναι η εδραίωση αμφοτέρως επωφελείς συμμαχίες αλλά το κέντρο της βαρύτητός της πρέπει να στηρίζεται σε μια στρατιωτική δύναμη που θα είναι υπόδειγμα ισχύος στην περιοχή. Η διατήρηση μιας σεβαστής στρατιωτικής δύναμης απαιτεί ασφαλώς σχετικές οικονομικές θυσίες εκ μέρος των πολιτών εφόσον δεν υφίσταται μια εύρωστη εθνική οικονομία.

Οι Έλληνες πρέπει να αποφασίσουν τι είναι καλύτερο, μια ελεύθερη, ανεξάρτητη ζωή ή μια δορυφορική Τουρκική εξάρτηση και επιτήρηση.