Η θεωρία για την ιδιωτική εκπαίδευση που διαπερνά τις δηλώσεις του, εκπροσωπεί έγκυρα την κυβέρνηση και απεικονίζει τις ιδεολογικές συντεταγμένες του κόμματος του.
Όταν ο ίδιος είχε μιλήσει προ καιρού υποτιμητικά για την αύξηση της τιμής στα μακαρόνια, αντιμετωπίσθηκε σκωπτικά: κάποιος που δήλωνε αριστερός, αλλά με την εξουσία αποκτά ψυχολογία νεόπλουτου, τείνοντας να φτάσει αταβιστικά ως τη Μαρία Αντουανέτα: αν δεν έχουν ψωμί ας φάνε παντεσπάνι.
Του Βικεντίου Μαλαματένιου Δημοσιολόγου
Πόσα μακαρόνια τρώνε επιτέλους; ήταν το επιχείρημα του τότε κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ - ήτοι του αντικαταστάτη του Πρωθυπουργού στο Κοινοβούλιο.
Ως υπουργός σήμερα ο ίδιος άνθρωπος χαρακτηρίζει "πενταροδεκάρες" τις αυξήσεις στην ιδιωτική εκπαίδευση. Θα ήταν αρκετό να θυμηθεί κανείς ότι άλλα έλεγε ως τώρα, για τα ισοδύναμα που θα έβρισκε. Ίσως θα ήταν ακόμη και κατανοητό ότι κάποιος με τη διαδρομή του Φίλη καταφεύγει σε μπαρούφες εκπαιδευτικών ταξικών διαχωρισμών, για να αυτό-ταξινομηθεί προφανώς στην "προλεταριακή" πλευρά ως υπερασπιστής της. Η για να λοιδορήσει τους "αστούς" που προτιμούν τον ελιτισμό του ιδιωτικού σχολείου -σε βαθμό που παρασύρουν ακόμη και Πρωθυπουργούς να τους ακολουθήσουν- οπότε ας κόψουν το σβέρκο τους.
Αυτό όμως που μετατρέπει τον Φίλη από τυπικά ασυνεπή πολιτικό σαν πολλούς άλλους σε προκλητικό αντίπαλο της κοινωνίας είναι από μόνος του ο όρος "πενταροδεκάρες" -που εν προκειμένω ισοδυναμούν με εκατοντάδες ευρώ ετησίως. Αλλά και κυριολεκτικά πενταροδεκάρες να ήταν, όταν το λέει σαν να το φτύνει, δείχνει ότι στην κυβερνητική στρατόσφαιρα έχει χαθεί η επαφή με τα οικονομικά μεγέθη της καθημερινότητας.
Άραγε ο υπουργός Παιδείας αγνοεί ότι υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που καίγονται για "πενταροδεκάρες"; Το πιο ασήμαντο ποσό, ακόμη και η υποδιαίρεση του νομίσματος, έχει αξία γι' αυτούς. Κατά πάσα πιθανότητα είναι οι ίδιοι που καταναλώνουν και τα μακαρόνια, η αύξηση επί των οποίων του φάνηκε αστεία υπόθεση.
Σε μια πραγματικά αριστερή κυβέρνηση κάποιος που θα μιλούσε απαξιωτικά για την οικονομική επιβάρυνση μιας οικογένειας στην καρδιά της κρίσης, δεν θα μπορούσε να σταθεί ούτε ώρα. Και σε ένα πραγματικά αριστερό κόμμα κάποιος που θα θεωρούσε πενταροδεκάρες τα πόσα που μπορεί να ισούνται με το κόστος της εβδομαδιαίας σίτισης ενός πολίτη, θα είχε αποδοκιμαστεί ήδη.
Ο Νίκος Φίλης δεν θα έχει καμία συνέπεια. Μιλάει με κυνισμό, αλλά τα συμφραζόμενα της παρουσίας τους στο υπουργείο Παιδείας είναι το ανάγλυφο της αντίληψης που έχει πλέον το κόμμα του και η κυβέρνηση του -όχι μόνο για την παιδεία, αλλά και για τις συνθήκες διαβίωσης του μέσου Ελληνικού νοικοκυριού.
Δεν είναι άλλωστε ο μόνος υπουργός για τον οποίο το να είναι κυνικός αποτελεί τρόπο άσκησης της εξουσίας.
Και όπως έλεγε ο Αμερικανός δημοσιογράφος Χένρυ Μένκεν: "Kυνικός είναι ο άνθρωπος που όταν μυρίζει λουλούδια, ψάχνει να βρει το φέρετρο".
