Οι προκριματικές εκλογές για το προεδρικό χρίσμα στο Νιου Χαμσάιρ έκρυβαν δύο μεγάλες εκπλήξεις που αναμένεται να καθορίσουν και ενδεχομένως ακόμα και να ανατρέψουν προγνωστικά, τα οποία μερικούς μήνες πριν θεωρούνταν απίθανο να διαψευστούν.
Αν τον περασμένο Σεπτέμβριο προέβλεπε κάποιος ότι στις προκριματικές εκλογές της περασμένης Τρίτης, ο Ντόναλντ Τραμπ θα είχε σημειώσει μια τέτοια θεαματική εκλογική νίκη, αφήνοντας πίσω του με μεγάλη διαφορά αδιαφιλονίκητα φαβορί για το χρίσμα των Ρεπουμπλικανών, κανείς σίγουρα δεν θα τον έπαιρνε στα σοβαρά.
Ούτε επίσης λίγο καιρό πριν θα θεωρούνταν αξιόπιστη η εκτίμηση ότι στο πάλαι ποτέ ιστορικά κραταιό προπύργιο των Κλίντον, η Χίλαρι θα γνώριζε μια βαθιά ήττα από το αουτσάιντερ των Δημοκρατικών, Μπέρνι Σάντερς.
Και οι δυο αυτές εκπλήξεις δείχνουν το πόσο απρόβλεπτη καθίσταται η κατάληξη της εκλογικής μάχης για το πρόσωπο που θα διαδεχθεί τον Μπαράκ Ομπάμα στο Οβάλ Γραφείο.
Η νίκη του Ντόναλντ Τραμπ στο Νιου Χαμσάιρ, μετά τη δεύτερη θέση του στις προκριματικές εκλογές της Αϊόβα, τον επαναφέρει στο προσκήνιο ως έναν αξιόμαχο διεκδικητή του προεδρικού χρίσματος, ειδικά μάλιστα από τη στιγμή που η εκλογική του επικράτηση έχει όλα τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που καταδεικνύουν ότι πιθανότατα να μην ήταν ούτε συγκυριακή ούτε τυχαία.
Η διείσδυσή του σε κοινά που δεν περιορίζονται μόνο στους εξτρεμιστές του Tea Party ή τους ακραιφνείς συντηρητικούς ψηφοφόρους αλλά διέπει όλο το φάσμα του εκλογικού σώματος- νέους, γυναίκες, ψηφοφόρους με πανεπιστημιακή μόρφωση και όλων των κοινωνικών τάξεων και βαθμίδων εισοδήματος- δηλώνει κάτι που αναλυτές, πολιτικοί και δημοσιογράφοι δεν μπορούν να προσπεράσουν ελαφρά τη καρδία.
Οι Αμερικανοί αναζητούν κάτι διαφορετικό, ασχέτως αν αυτό αποδειχθεί μια πολιτική καρικατούρα.
Ο Τραμπ δεν κερδίζει έδαφος απλά γιατί απευθύνεται στα μύχια φοβικά ένστικτα μιας μεγάλης μερίδας Αμερικανών ψηφοφόρων, ανεξαρτήτως ιδεολογικής τοποθέτησης - άλλωστε τέτοια ένστικτα δεν γνωρίζουν ιδεολογία ούτε αναγνωρίζουν πολιτικές καταβολές.
Σε μια περίοδο ξεπεσμού της πολιτικής και παρακμής της Δημοκρατίας, ο Τραμπ υπερισχύει έναντι των συνυποψήφιων του γιατί ακριβώς αποποιείται την πολιτική, αλλά θέλει μέσω της εμπλοκής του με αυτήν να την εξευτελίσει και τελικά να την καταργήσει. Αραγε το καταλαβαίνουν αυτό όσοι του έδωσαν την ψήφο τους; Το πιθανότερο είναι πως όχι.
Από την άλλη πλευρά πάντως, στο στρατόπεδο των Δημοκρατικών, σημειώνονται κι εκεί τεκτονικές αλλαγές στο τι τελικά αναζητά μια άλλη γκάμα πολιτών που απορρίπτει τον Ντόναλντ Τραμπ.
Η εξασθένηση της δυναμικής της Χίλαρι σε συνδυασμό με την αύξηση της επιρροής του Σάντερς δείχνουν ότι σίγουρα τελικά δεν είναι η ηλικία ούτε το φύλο αυτά που κάνουν αποδεκτό έναν υποψήφιο, αλλά η ιδεαλιστική προοπτική του μηνύματος που καθένας από τους δύο εκπέμπει.
Στην προκειμένη περίπτωση αν και η Χίλαρι προσπάθησε να εμφανιστεί ως συνεχίστρια της πολιτικής Ομπάμα, ο Σάντερς κατάφερε να εντυπωθεί στη συνείδηση των Δημοκρατικών ψηφοφόρων ως ο εγγυητής μίας και μόνο αποστολής: να διασφαλίσει τη δικαιοσύνη και τη λογοδοσία στην πολιτική αλλά πρωτίστως την οικονομική ελίτ.
Η Χίλαρι απέτυχε να αποδείξει ότι είναι το ίδιο αποφασισμένη όπως ο Σάντερς να πατάξει τα προνόμια των λίγων και εκλεκτών με αιχμή του δόρατος την Wall Street και ανάλωσε πολύ πολιτικό χρόνο ουσιαστικά αμυνόμενη στις κατηγορίες Σάντερς για προνομιακές σχέσεις της με οικονομικά λόμπι και επιχειρηματικά συμφέροντα.
Το ερώτημα βέβαια που τίθεται από δω και πέρα -και εκτιμάται ότι θα κυριαρχήσει με πολύ επιτακτικότερο τρόπο- είναι ποιος από τους δύο, Σάντερς ή Χίλαρι, θα είναι ικανός να ανακόψει τη δυναμική του Τραμπ όσο ο τελευταίος συνεχίζει να πλησιάζει με τους ίδιους ρυθμούς προς το προεδρικό χρίσμα.
Και όταν ένα τέτοιο ερώτημα τεθεί πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν ότι η απάντηση θα ακούει στο όνομα Χίλαρι Κλίντον.
efsyn.gr
