Ο καβγάς ξεκίνησε από ασήμαντη αφορμή. Τέτοια που εκείνος αδυνατεί να θυμηθεί τι ήταν αυτό που πυροδότησε την έκρηξη της κοπέλας του. Ήταν ένα γραπτό μήνυμα; Κάτι που της είπε, εκ του σύνεγγυς; Όσο και αν έχει προσπαθήσει, αυτή τη λεπτομέρεια δεν τη θυμάται. Από την άλλη, όσα χρόνια και να περάσουν δεν θα ξεχάσει τον τρόπο που κλιμακώθηκε η ιστορία, τις φωνές καθ' οδόν από ένα εστιατόριο, όπου είχε γευματίσει το ζεύγος, προς το διαμέρισμα της. Ήταν 6 το απόγευμα της 12ης Αυγούστου του 2012, όταν ειπώθηκαν πράγματα που ήξεραν πως δεν μπορούν να πάρουν πίσω.

Η Gia Allemande είχε μεταμορφωθεί σε μια γυναίκα που δεν γνώριζε ο Ryan. Κάτι το σκοτεινό. Την ίδια ώρα, ήταν ψύχραιμη. Όπως επέστρεφε στο δικό του διαμέρισμα, δυο τετράγωνα μακριά, σκεφτόταν πως δεν ήταν η πρώτη φορά που η γυναίκα της ζωής του είχε μια "έκρηξη", αλλά η ένταση ήταν τέτοια που όμοια της δεν είχε ξαναδεί. Τον είχε κατηγορήσει πως την απατά. Εκείνος είχε απαντήσει πως δεν την αγαπά πια και αισθάνθηκε να το μετανιώνει, πριν ολοκληρώσει την πρόταση. Όταν μπήκε σπίτι βυθίστηκε στον καναπέ του. Ήθελε να "καθαρίσει" το μυαλό του. Κοιτούσε γύρω και όλα του θύμιζαν τη σύντροφο του. Υπήρχαν φωτογραφίες τους παντού. Οι δυο τους χαμογελαστοί, να διασκεδάζουν την κοινή τους ζωή. Το US Weekly τους είχε προτείνει να κάνουν μια κοινή φωτογράφιση. Δέχθηκαν και μοιράστηκαν με τον κόσμο την ευτυχία τους. Είχαν περάσει δυο χρόνια από τότε που η Gia εμφανιζόταν στην τηλεόραση, στο Bachelor και το Bachelor Pad.

Ήταν στις φιναλίστ στην 14η σεζόν του "Bachelor"

Ως μωρό ήταν μοντέλο της Johnson & Johnson, μετά άρχισε το παιδικό modeling, το μπαλέτο (για να διατηρήσει λεπτή σιλουέτα), αλλά από όταν θυμόταν τον εαυτό της ήταν ή του ύψους ή του βάθους. Δεν είχε μέτρο. Στα συναισθήματα ή στο φαγητό. Ως ενήλικη έγινε μοντέλο για μαγιό, το 2009 τελείωσε τη διετή σχέση της με τον Carl Pavano -παίκτη των Yankees- και έκανε αίτηση για το Bachelor. Αμέσως άρχισαν να την αναγνωρίζουν στο δρόμο. Ενεπλάκη σε σχέση με τον Chris Campoli (παίκτη του NHL) και όταν χώρισαν έπεσε σε κατάθλιψη. Τέτοια που προσπάθησε να αυτοκτονήσει -με υπνωτικά χάπια. Η μητέρα της, την πρόλαβε και αυτή τη φορά. Ήταν η δεύτερη απόπειρα. "Είχε φτάσει στο σημείο να πιστεύει πως οι άνδρες δεν μπορούν να αγαπήσουν. Συνήθιζε να μου λέει "μισώ τους άνδρες". Σε κάθε της σχέση ένιωθε πως θα την παρατήσουν". Αυτά άλλαξαν, όταν γνώρισε τον Ryan, ένα δυνατό, σταθερό άνδρα, από σταθερή, δυνατή οικογένεια.

Έδειχνε να έχει βρει τις άκρες της, τη ζωή της μακριά από τη showbiz. Μακριά από την εποχή που δεχόταν τραμπουκισμό στο σχολείο, που την πείραζαν διαρκώς για τα μαύρα μακριά μαλλιά της, για το παρουσιαστικό της. Ήταν από τις φιγούρες που βλέπεις και νιώθεις πως τις γνωρίζεις μια ζωή. Κάπως έτσι είχε νιώσει και ο Ryan, όταν την είχε πρωτοδεί σε ένα ξενοδοχείο στις Bahamas, μέσα σε ένα εντυπωσιακό πράσιμο φόρεμα. Είχε πει στον γαμπρό του, Mark Groves πως "αν δεν μιλήσω σε αυτό το κορίτσι, θα το μετανιώνω για όλη μου τη ζωή". Της μίλησε και έμειναν μαζί έως το ξημέρωμα, στην παραλία, να μιλούν για τους φίλους, την οικογένεια και την πίστη τους. Οι πρώτοι μήνες της σχέσης παρέπεμπαν σε εφηβικό έρωτα. Η μητέρα της Gia, Donna Micheletti είχε πει πως δεν είχε δει ποτέ την κόρη της πιο ευτυχισμένη. Σύντομα άρχισαν να ψάχνουν για σπίτι, για δαχτυλίδια. "Όταν ήμουν μαζί της, αισθανόμουν πως ήμουν σπίτι", είχε πει εκείνος.

Ξαφνικά, το τηλέφωνο του άρχισε να χτυπά. Ήταν η μητέρα της Gia. Τον είχε ξαναπάρει τηλέφωνο -σε προηγούμενους καβγάδες. Δεν είχε ενέργεια για να την αντιμετωπίσει. Αλλά εκείνη δεν σταμάτησε να τηλεφωνεί. Στις 19.28, ο πατριός της Gia, Tony Micheletti του έστειλε γραπτό μήνυμα: "Κάτι δεν πάει καλά με την Gia. Πρέπει να πας να δεις τι κάνει". Φοβήθηκε, γιατί ένα μήνα νωρίτερα την είχε βρει λιπόθυμη στο κρεβάτι, με ένα άδειο κουτί Nyquil δίπλα της και ένα άδειο ποτήρι κρασιού στο πλευρό της. Αίφνης, πανικοβλήθηκε, γιατί η Gia του είχε ζητήσει να σταματήσει σε ένα φαρμακείο εκείνο το απόγευμα, για να πάρει και άλλα Nyquil. "Είχα σκεφτεί πως τα θέλει για να ηρεμήσει από τον καβγά". Η αλήθεια ήταν κάπως διαφορετική. Πετάχτηκε από τον καναπέ, μπήκε γρήγορα γρήγορα στο αυτοκίνητο και έτρεξε για το σπίτι της κοπέλας του. Όταν έφτασε, από τον πανικό είχε αφήσει την πόρτα ανοιχτή και τα κλειδιά στη μηχανή.

Δεν τον ένοιαζε τίποτα άλλο, πέραν του να δει αν η Gia είναι καλά. Το πρώτο πράγμα που είδε, όταν μπήκε στο διαμέρισμα του τετάρτου ορόφου, ήταν τα γόνατα της. Άρχισε να ουρλιάζει, όπως έτρεχε προς το μέρος της. Το καλώδιο της ηλεκτρικής σκούπας ήταν τυλιγμένο στο λαιμό της και κρεμόταν από την κορυφή της εσωτερικής σκάλας. Αποπειράθηκε να το ξετυλίξει, αλλά δεν ήταν δυνατό. Το σκυλί της Gia έτρεξε προς τα πάνω του, ένας γείτονας εμφανίστηκε στο κατώφλι και κάλεσε το -δικό μας- 166, όπως εκείνος προσπαθούσε να τη βοηθήσει να ξαναβρεί παλμό. Να αναπνεύσει ξανά.

Στο τραπέζι της τραπεζαρίας υπήρχε ένα σημείωμα. Είχε μόλις τρεις λέξεις: Mom gets everything. Το ασθενοφόρο εμφανίστηκε πολύ γρήγορα, μόλις το είδε τηλεφώνησε στη μητέρα της Gia που τον έβριζε με ουρλιαχτά. Του έλεγε "ήξερες πως είναι ευαίσθητη. Υποτίθεται ότι έπρεπε να την προστατεύεις". Άρχισε να κατηγορεί τον εαυτό του, σωριάστηκε στο έδαφος, μέχρι που είδε μπροστά του τον προπονητή των Pelicans, Monty Williams συνοδευόμενο από τον υπεύθυνο ασφαλείας της ομάδας. Ο Williams τον αγκάλιασε. Προσπάθησε να τον ηρεμήσει και να τον σηκώσει. Ο Ryan δεν μπορούσε να σταθεί στα πόδια του. Τον κουβάλησαν έως τον ανεκλυστήρα και από εκεί στο αυτοκίνητο. Τα πόδια του σέρνονταν στο έδαφος. Οι πληγές εκείνης της ημέρας δεν είχαν κλείσει ένα χρόνο μετά. Το ίδιο βράδυ, τον επισκέφτηκε ο πάστορας. Ο Ryan έκλαιγε σαν παιδί στην αγκαλιά του. Ένιωθε πως αιμορραγεί εσωτερικά. Ο Williams έμεινε στο σπίτι του παίκτη το βράδυ. Μιλούσαν έως το ξημέρωμα, ώσπου επικράτησε εκκωφαντική σιωπή. Λίγες ώρες μετά, έμαθε πως η Gia είχε πεθάνει. Είχε γίνει ένα ακόμα όνομα στη λίστα των 40.000 Αμερικανών που πεθαίνουν, έπειτα από απόπειρα αυτοκτονίας κάθε χρόνο. Αριθμός που σε παγκόσμιο επίπεδο, φτάνει το ένα εκατομμύριο, με το δείκτη επικινδυνότητας να αυξάνεται στους νέους ηλικίας 25 με 34 χρόνων.

Η πρώτη αντίδραση του Ryan ήταν να κλειστεί στον εαυτό του. Επέστρεψε στο σπίτι των γονιών του και έτρωγε μόνο υπό την πίεση της μητέρας του. Η αδελφή του, Rachel και ο σύζυγος της, Mark κοιμούνταν δίπλα του, σε βάρδιες. Όταν ξυπνούσε, περνούσε την ημέρα στη βεράντα, διαβάζοντας τη Βίβλο. Δεν μπορούσε να μιλήσει στους φίλους του, δεν ήθελε να ακούσει το "λυπάμαι". Δεν ήθελε να απαντήσει στο "γιατί". Ένιωθε πως έφταιγε εκείνος για ό,τι είχε συμβεί. Αισθανόταν ντροπή, ότι αξίζει την τιμωρία. Ήταν "χαμένος", πως δεν ήταν αρκετά δυνατός, αρκετά έξυπνος, αρκετά ευαίσθητος. Αλλιώς η Gia θα ζούσε. Το βέβαιο ήταν ότι δεν ήθελε να συνεχίσει να παίζει μπάσκετ. Δεν ήθελε να επιστρέψει στη New Orleans. Οι θύμησες τον έπνιγαν. Τον Αύγουστο ταξίδεψε στη Νέα Υόρκη, για την κηδεία της γυναίκας που είχε αγαπήσει. Ήταν φοβισμένος. Κουρασμένος. Η κατάσταση έγινε ακόμα χειρότερη, από τον τρόπο που τη χειρίστηκαν τα ΜΜΕ. Οι paparazzi ήταν πάντα κάπου κοντά, ένα ελικόπτερο πετούσε πάνω από το ξενοδοχείο που έμενε. Όταν γύρισε στο El Dorado Hills, η μητέρα του είχε ήδη βάλει εφημερίδες στα παράθυρα, για να κρατήσει τα αδιάκριτα βλέμματα μακριά.

Τον Σεπτέμβριο, η μητέρα της Gia πήγε στο τηλεοπτικό show Dr. Phil. Μίλησε για το ψυχολογικό πρόβλημα που είχε η κόρη της, εξήγησε πως δεν είχε ξεπεράσει ποτέ το διαζύγιο των γονιών της. Έφτασε στο μοιραίο βράδυ. Εξήγησε πως όταν κρεμάστηκε η Gia, μιλούσε μαζί της στο τηλέφωνο. Της έλεγε ότι θα είναι κοντά της, την επομένη. Είχε "κλείσει" εισιτήρια. Μετά, την άκουσε να ψελλίζει κάτι το ακατάληπτο. Την άκουσε να δυσκολεύεται να αναπνεύσει. Υπέθεσε ότι είχαν επιδράσει τα χάπια που έπαιρνε για να μπορεί να κοιμηθεί. Για τα δέκα επόμενα λεπτά, δεν άκουγε τίποτα. Έπειτα, κατάλαβε. Ήταν αργά.

Ο Monty Williams κάλεσε στο τηλέφωνο τη μητέρα του Ryan, Sue και της είπε πως το παιδί της έπρεπε να επιστρέψει στην ομάδα. Εκείνος εκνευρίστηκε. Δεν ήταν έτοιμος. Πλην της κηδείας, δεν έφευγε από το σπίτι του. Διάβαζε τη Βίβλο και επαναλάμβανε μια λέξη: σήκω. Προσπάθησε να κάνει μόνο αυτό. Να σηκωθεί. Μετά, να πάει κάπου, έστω στο σαλόνι του σπιτιού. Μετά... να βγει από το σπίτι. Τρεις εβδομάδες μετά το θάνατο της Gia, ο Jack και η Sue Αnderson ήταν στην κουζίνα, όταν άκουσαν κάτι για το οποίο ανυπομονούσαν: τον γιο τους να γελά. Παρακολουθούσε μαζί με τον γαμπρό τους clips του Chris Farley. Ένιωσαν ανακουφισμένοι. Ο Williams πήρε ξανά τηλέφωνο. Είπε στον Ryan πως το μπάσκετ θα τον βοηθούσε να βρει την ειρήνη στο μυαλό του, ότι η αγάπη των αποδυτηρίων θα τον αγκάλιαζε. Η ρουτίνα μπορούσε να τον θεραπεύσει. Χρειάστηκε μια εβδομάδα για να πειστεί ο Ryan και τα παρακάλια των γονιών του. Τελικά, στις 6/9 ταξίδεψε για τη New Orleans.

Η αδελφή του και ο άνδρας της πήγαν μαζί του. Στην αρχή, έμειναν σε ξενοδοχείο. Μετά, αγόρασαν ένα διαμέρισμα κοντά στο γήπεδο των Pelicans. Ένα πρωί ανάγκασε τον εαυτό του να πάει για προπόνηση. Ο πρώτος που τον είδε ήταν ο Al-Farouq Aminu. Το μόνο που του είπε ήταν "what's up man?". Την επομένη, ο Ryan μίλησε σε όλη την ομάδα, στην αίθουσα του video. Κοίταξε τα πρόσωπα όσων ήταν μπροστά του, του φίλου του Jason Smith -του ανθρώπου που τον πήγε στο νοσοκομείο την επομένη της απόπειρας που είχε κάνει η Gia-, του Anthony Davis, του Jrue Holiday. Τους μίλησε για τη Gia, τους εξήγησε ποια ήταν και τι σήμαινε για εκείνον. Τους είπε και κάποια πράγματα για το μοιραίο βράδυ. Δεν του ήταν εύκολο. Έκανε πολλές παύσεις. Στο τέλος, τους ευχαρίστησε "γιατί μου συμπεριφέρεστε σαν να είναι όλα φυσιολογικά". Οι συμπαίκτες του, έγνεψαν, κάποιοι τον αγκάλιασαν. Το επόμενο βήμα ήταν να αντιμετωπίσει τον κόσμο.

Στις 5/10 η ομάδα του ταξίδεψε για το Houston, για ένα ματς προετοιμασίας. Ήξερε πολλούς στους Rockets, είχε φίλους εκεί. Αλλά και πάλι δεν μπορούσε να τους αντικρίσει. Πόσω μάλλον, το πλήθος των 15.000 φιλάθλων. Παρακάλεσε να μείνει εκτός. Ο Williams σεβάστηκε την επιθυμία του. Το ίδιο βράδυ, χτύπησε την πόρτα του Jason Smith. Τον ρώτησε αν μπορούν να κοιμηθούν στο ίδιο δωμάτιο. Ο Smith είπε "φυσικά". Τελικά, δεν χρειάστηκε. Για πρώτη φορά, έπειτα από δυο μήνες κοιμήθηκε μόνος.

Δυο ημέρες αργότερα, οι Pelicans έπαιζαν στο Dallas. Ο Ryan μπήκε στο γήπεδο και κοίταξε τους φιλάθλους. Ήταν σίγουρος για το τι σκέφτονταν. "Αυτός είναι ο τύπος που ευθύνεται για τον θάνατο της κοπέλας του". Μετά, ξεκίνησε το ματς και όλα τα αρνητικά συναισθήματα εξαφανίστηκαν. Ουδείς ασχολήθηκε μαζί του. Έτρεξε, πήρε ριμπάουντ, σούταρε τρίποντα. Δεν είχε νιώσει ποτέ άλλοτε τόσο ελεύθερος στο παρκέ. Στις εβδομάδες που ακολούθησαν, το γήπεδο έγινε το "ιερό" του, για δυο, τρεις ώρες την ημέρα. Ναι, όταν επέστρεφε σπίτι τον έπνιγε το σκοτάδι. Αλλά τουλάχιστον είχε βρει ένα μέρος να νιώθει καλά. Να αποδρά. Παράλληλα, έπαιζε και το καλύτερο μπάσκετ της καριέρας του. Δεν αμφισβητούσε τον εαυτό του. Απλά έπαιζε. Στο τέλος της ημέρας, ένα κακό σουτ δεν έμπαινε καν σε σύγκριση με αυτό που είχε περάσει.

Έως τον Γενάρη, είχε μ.ο. 20 πόντους ανά αγώνα, με τα υψηλότερα ποσοστά της καριέρας του. Ήταν υποψήφιος για "καλύτερος έκτος παίκτης". Για το All Star. Ώσπου στις 3/1, σχεδόν έξι μήνες μετά το θάνατο της Gia, τα πάντα χάθηκαν. Έκανε προσποίηση προς τα δεξιά, μετά "έκοψε" αριστερά στα αριστερά για να πάρει την μπάλα και ο Gerald Wallace των Celtics, έπεσε πάνω του, από πίσω, όπως προσπαθούσε να κλέψει. Ο Ryan ένιωσε κάπως άσχημα στον αυχένα του, πριν ζαλιστεί και πέσει στο παρκέ λιπόθυμος. Όταν συνήλθε, πονούσαν τα χέρια του. Όταν άνοιξε τα μάτια του, είδε από πάνω του ανήσυχους τους συμπαίκτες και τον προπονητή του. Αναρωτήθηκε αν έχει μείνει παράλυτος, εμφανίστηκε ένα φορείο, σκέφτηκε πως "δεν ανεβαίνω εγώ σε αυτό", αλλά τελικά υπάκουσε στον γιατρό που του εξήγησε πως ήταν ο μόνος τρόπος να διασφαλιστεί ότι δεν είχε πάθει κάτι η σπονδυλική στήλη.

Ο Williams ψιθύριζε "έλα Ryan, σήκω". Όλοι είχαν εκφράσεις τρόμου στο πρόσωπο. Εκείνος, έκανε μια χειρονομία προς το κοινό, πως όλα θα πάνε καλά. Την επομένη ξύπνησε στο νοσοκομείο της Βοστώνης. Η διάγνωση ήταν πως είχε "πλήξει" δυο δίσκους στον αυχένα και θα έπρεπε να χάσει τα υπόλοιπα 51 ματς της σεζόν. Ο πόνος στα χέρια ήταν απίστευτος. Δεν μπορούσε καν να ανταλλάξει χειραψία. Στις εβδομάδες που ακολούθησαν, μιλούσε μέσω βιντεοκλήσεις με όλους στην ομάδα. Όλοι έκαναν ό,τι μπορούσαν για να διατηρήσει την αισιοδοξία του. Οι γονείς του μετακόμισαν στη New Orleans για να τον βοηθήσουν, στην καθημερινότητα. Ο πόνος όμως, δεν υποχωρούσε. Τον Απρίλιο ταξίδεψε στο Los Angeles. Ήθελε να εξεταστεί από τον Robert Watkins, τον γιατρό που είχε αναλάβει τον Peyton Manning. Χρειαζόταν την ίδια επέμβαση. Κάποια στιγμή διαπίστωσε πως όλοι τον ρωτούν για τον τραυματισμό. Ήταν σαν να έχει ξεχαστεί η Gia. Για τους άλλους. Όχι για εκείνον.

Ήξερε ότι αυτό που είχε κάνει το μπάσκετ ήταν να ματαιώσει το θρήνο του. Πλέον δεν μπορούσε να κρυφτεί στο παιχνίδι. Ήλθε αντιμέτωπος με τον εαυτό του, με όσα είχε ζήσει με τη Gia, με τις λεπτομέρειες, με την περίεργη συμπεριφορά της τις εβδομάδες που είχαν προηγηθεί της αυτοκτονίας. Άρχισε να διαβάζει για την κατάθλιψη, μίλησε με τη μητέρα της Gia, με τους φίλους της. Η Becca Cohen του είπε πως ανησυχούσε ότι η κολλητή της δεν θα φτάσει τα 30. Διαπίστωσε πως ήταν απληροφόρητος. Ότι δεν είχε ιδέα για την κατάσταση της και πως μικρές λεπτομέρειες στις οποίες εκείνος δεν έδινε σημασία, ήταν σινιάλα προειδοποίησης. Κατάλαβε ότι για πολλά χρόνια, εκείνη πάλευε με τους "δαίμονες" της. Ένιωσε πως πια είχε πλησιάσει στην αλήθεια και ότι αν συνέχιζε να "σκάβει" θα έβρισκε όλα τα κομμάτια του παζλ και θα "έκλεινε" το θέμα. "Δεν είχα την παραμικρή ιδέα", εξήγησε.

Η Donna είχε καταλήξει πως οι "πληγές" που είχε η κόρη της από παιδί, ήταν ο λόγος που έβαλε τέλος στη ζωή της. Ήταν και ο λόγος που κατέστρεφε τις σχέσεις της. "Δεν ήξερε πως είναι άρρωστη και εκείνη δεν του το είχε πει". Ο Ryan χρειάστηκε περίπου ένα χρόνο για να καταλάβει ότι η Gia αντιμετώπιζε πολύ βαθύτερα προβλήματα, από εκείνα που θα μπορούσε να λύσει αυτός. Τώρα, έχει επικεντρώσει στις αναμνήσεις. Τις περισσότερες ημέρες φορά στο λαιμό ένα κολιέ σε σχήμα κλειδιού. Εκείνη είχε ένα σε σχήμα καρδιάς. Έχει κρατήσει όλες τις φωτογραφίες της, στο κινητό του, αλλά ακόμα δεν μπορεί να δει video με εκείνη πρωταγωνίστρια. Ομολογεί πως ήταν δύσκολα τα πρώτα Χριστούγεννα χωρίς τη Gia, τα πρώτα γενέθλια, η πρώτη ημέρα Αγίου Βαλεντίνου. Ξέρει όμως, ότι έχει έλθει η ώρα να προχωρήσει και πως αυτός είναι ο μόνος τρόπος να πει την ιστορία τους. "Δεν με ενθουσιάζει να μιλώ για την πιο επώδυνη εμπειρία της ζωής μου, αλλά δεν θα της επιτρέψω να καθορίσει τη ζωή μου" ενημερώνει.

Δημιούργησε το Gia Allemand Foundation, για άτομα με την πάθηση που είχε εκείνη: για νέες γυναίκες που έχουν υποστεί bullying, που έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση, που νιώθουν χαμένες. Το καλοκαίρι μετείχε στον αγώνα δρόμου "Out of darkness", για ενημέρωση επί των αυτοκτονιών, στη Philadelphia. Μίλησε σε ένα κέντρο γυναικών, στο Sacramento, εμπειρία που χαρακτήρισε "σουρεαλιστική": επτά γυναίκες που είχαν περάσει μέσα από κόλαση (με κακοποιήσεις στις σχέσεις τους, με πορνεία, που είχαν μείνει στο δρόμο) μαζεύτηκαν γύρω του και προσευχήθηκαν για εκείνον. "Αν δεν είχε συμβεί ό,τι συνέβη με τη Gia, θα έμπαινα σε αυτό το δωμάτιο και δεν θα μπορούσα να καταλάβω τι έχω μπροστά μου", λέει. Πλέον, ελπίζει πως κάθε φορά που θα τον αναζητήσει κάποιος στο Google, θα συνδέει το όνομα του με τη Gia και άρα θα διαβάζει για την κατάθλιψη, τα ανησυχητικά σημάδια που δείχνει όποιος θέλει να αφαιρέσει την ίδια του τη ζωή. "Οι άνθρωποι αυτοί, θέλουν μόνο να απαλλαγούν από τον πόνο", τονίζει.

Νιώθει πως υπάρχει ελπίδα, ότι έχει μέλλον. Διατηρεί σχέσεις με τη μητέρα της Gia, συναντιούνται συχνά και παίζει μπάσκετ. Συχνά, της μιλά όταν είναι μόνος στο αυτοκίνητο ή στο σπίτι. Όταν έχει μια κακή μέρα, της λέει πως εύχεται να ήταν δίπλα του. Έχει ακόμα εκείνο το πράσινο φόρεμα -αυτό που φορούσε όταν την είδε για πρώτη φορά. Κρατά και άλλα αναμνηστικά. Παρακολουθεί τα τηλεοπτικά shows που συνήθιζαν να βλέπουν παρέα. Νιώθει πως κάτι λείπει, αλλά ξέρει ότι πρέπει να προχωρήσει. Και όταν έλθει η ώρα να γνωρίζει μια γυναίκα, ελπίζει πως θα καταλάβει εκείνη τι σημαίνει η Gia για εκείνον, τι ρόλο έπαιξε στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του, στο πώς εξελίχθηκε ως άνθρωπος. Πού έχει καταλήξει; Στο ότι μπορείς να αφήνεις τους ανθρώπους να φεύγουν και να προσπαθείς να ξεχάσεις ή μπορείς να τους έχεις πάντα κοντά σου.

sport24.gr

Πρόκειται για δυο ανθρώπους πολύ δεμένους, με τον έναν από τους γιους του Γιώργου να έχει πάρει το όνομα του Έκτορα, οι οποίοι ακόμη και σήμερα ζουν με ένα μεγάλο ερώτημα. Γιατί χάθηκε τόσο άδικα ο αδελφός τους όταν όλα κρίθηκαν στην πολιτική σκακιέρα και στα λάθος δωμάτια με τις κλειστές πόρτες.

Είκοσι χρόνια μετά την κρίση των Ιμίων, την πτώση του ελικοπτέρου και τον άδικο χαμό του υποπλοίαρχου Χριστόδουλου Καραθανάση, του υποπλοίαρχου Παναγιώτη Βλαχάκου και του αρχικελευστή Έκτορα Γιαλοψού, ο Γιώργος και η Μαρία μιλούν για τον αδελφό τους και αποκαλύπτουν όσα συγκλονιστικά τους είχαν πει δυο εν αποστρατεία αξιωματικοί του Πολεμικού Ναυτικού. Δεν θα ξεχάσουν -όπως μας είπαν-  ανώτατο αξιωματικό να τους λέει: «Αυτό που έχετε στο μυαλό σας ισχύει. Δεν θα πω τίποτα περισσότερο, μην με ρωτάτε. Αυτό που πιστεύετε έγινε», ενώ ένας δεύτερος αξιωματικός τους είπε σε ανύποπτο χρόνο:  «Καλύτερα τρεις νεκροί παρά χίλιοι τρεις. Ας σωπάσουμε για να μην υπάρξει γενική σύρραξη με την Τουρκία».

Είκοσι χρόνια μετά τα δυο αδέλφια στέλνουν το δικό τους μήνυμα στην ελληνική κοινωνία υπογραμμίζοντας ότι «ο Έκτορας θυσιάστηκε για τον κάθε έναν από εμάς, για τον κάθε Έλληνα ξεχωριστά και πρέπει πάση θυσία να τους κρατάμε ζωντανούς στη μνήμη μας».

“Ήταν η σειρά άλλου συναδέλφου του να βρεθεί στην φρεγάτα αλλά πήγε o Έκτορας. Και δεν θα ξεχάσουμε λίγε ώρες πριν φύγει, με βουρκωμένα μάτια να μας λέει: «Να προσέχετε από εδώ και πέρα»”

«Όταν σκοτώθηκε ο Έκτορας ήταν 30 χρονών. Ήταν ένας νέος με όρεξη για τη ζωή που ήθελε να την πιει στο ποτήρι και ένας τυχερός νέος που κατάφερε να πραγματοποιήσει το όνειρό του. Να μπει στο Ναυτικό και να γίνει “ελικοπτεράς”. Η μετεκπαίδευσή του έγινε στο Σαν Ντιέγκο της Αμερικής και επέστρεψε μετά από έξι μήνες ένας έτοιμος και ώριμος πιλότος. Διάβαζε και μελετούσε και τελικά με την αξία του έκανε μια σπουδαία καριέρα. Η ζωή του άλλαξε και πραγματικά τον έβλεπες χαρούμενο να πηγαίνει και να έρχεται από την βάση ελικοπτέρων, στον Μαραθώνα. Είχε μόλις παντρευτεί και λίγο πριν αφήσει την τελευταία του πνοή στο Αιγαίο είχε κλείσει ενάμιση  χρόνο γάμου.

Θυμόμαστε λίγα 24ωρα πριν φύγει για την φρεγάτα Ναυαρίνο, είχε μόλις επιστρέψει από άσκηση στα Δωδεκάνησα. Ήρθε, λοιπόν, στο σπίτι μας  Παρασκευή και η κρίση των Ιμίων κορυφώθηκε ξημερώματα Τετάρτης. Την Κυριακή, 28 Ιανουαρίου 1996, τον καλούν από την υπηρεσία του και μιλά με κάποιον αξιωματικό, ο οποίος του ζητά να επιστρέψει. Είχε μεγάλο εκνευρισμό και τους είπε “μα μόλις επέστρεψα από άσκηση, γιατί πάλι εμένα”. Βλέπετε ήταν η σειρά άλλου συναδέλφου του να βρεθεί στην φρεγάτα αλλά πήγε εκείνος. Δεν θα ξεχάσουμε κάποια στιγμή το βράδυ της Κυριακής που μας είπε με βουρκωμένα μάτια “να προσέχετε από εδώ και πέρα”.

Αντιπαθούσε τους καλοπερασάκηδες και ήθελε όλοι να κάνουν σωστά την δουλειά τους με αξιοκρατία. Παρ’ όλο που ήταν σειρά άλλου να πάει στην μονάδα του, τελικά πήγε εκείνος και γι’ αυτό είχε έντονο εκνευρισμό. Δεν του άρεσε να τον εκμεταλλεύονται. Κάτι που αποδείχθηκε στην συνέχεια καθώς πριν από λίγα χρόνια  ένας απόστρατος Ναύαρχος, μας εκμυστηρεύτηκε ότι ο γιος του ζει χάρη στον αδελφό μας. Ήταν η σειρά του να πάει, όμως πήγε ο Έκτορας».

“Είδα στο όνειρό μου τον Έκτορα να πεθαίνει και μετά από λίγο τον βλέπω στην πόρτα του σπιτιού μας. Τότε  -πάντα στο όνειρο- τον ρωτάω «Άκη δεν πέθανες;» και εκείνος μου απάντησε, «όχι ακόμη σε έξι μέρες θα πεθάνω». Και έξι μέρες αργότερα σκοτώθηκε”

«Το Σαββατοκύριακο πριν την κορύφωση της κρίσης βλέπαμε την ένταση στο Αιγαίο να κλιμακώνεται όμως συζητώντας μαζί του έβλεπες μια συνηθισμένη αντίδραση. Μας έλεγε “μην ανησυχείτε, κάθε μέρα γίνονται αυτά”. Ήταν για τoν Έκτορα μια ακόμη αποστολή ρουτίνας, ή έτσι πίστευε ότι θα είναι. Το δε, βράδυ της Κυριακής έψαχνε να βρει κόλλα, ώστε να επισκευάσει το σπασμένο μικροφωνάκι του κράνους του, όπως και τελικά έκανε».

Αυτό το τελευταίο Σαββατοκύριακο που ήταν μαζί μας, ο Γιώργος είχε δει ένα όνειρο και αποφάσισε να του το πει. «Όταν ο Έκτορας ήταν σε άσκηση στα Δωδεκάνησα, είδα ένα όνειρο περίπου έξι μέρες πριν χάσει την ζωή του. Είδα τον Έκτορα να πεθαίνει και μετά από λίγο τον βλέπω στην πόρτα του σπιτιού μας. Τότε -πάντα στο όνειρο- τον ρωτάω “Άκη δεν πέθανες” και εκείνος μου απάντησε, “όχι ακόμη σε έξι μέρες θα πεθάνω”. Και όταν του το έλεγα το τελευταίο Σαββατοκύριακο που ήμασταν μαζί γελάγαμε και ο Έκτορας μου απαντούσε “θες να μου φας την περιουσία; Είσαι γελασμένος”.  Το επόμενο πρωί ετοιμάστηκε ήρθε το  όχημα της υπηρεσίας και τον πήρε».

“‘Ολα αυτά τα χρόνια έχουμε μιλήσει με αρκετούς ε.α. αξιωματικούς οι οποίοι μας είπαν ξεκάθαρα ότι το ελικόπτερο το έριξαν οι τούρκοι. Αλλά δεν θα το παραδεχθούν ποτέ δημόσια”

«Ο Έκτορας δεν ήταν πλήρωμα του συγκεκριμένου ελικοπτέρου. Βρέθηκε όμως στην φρεγάτα Ναυαρίνο και μάλιστα έφτασε με μικρή καθυστέρηση γιατί το ελικόπτερο που τον πήγε από την βάση του Μαραθώνα στην φρεγάτα  έφυγε καθυστερημένα. Πήγε, λοιπόν, στην φρεγάτα Ναυαρίνο αν και εμείς γνωρίζαμε ότι θα καταλήξει στη φρεγάτα Έλλη, καθώς εκεί βρισκόταν το ελικόπτερο με τον αριθμό 31 με το οποίο πάντα πετούσε. 

Έχουμε καταλήξει, όμως, ότι το συγκεκριμένο πλήρωμα είχε επιλεγεί να βρεθεί στην φρεγάτα Ναυαρίνο. Δεν βρέθηκαν εκεί τυχαία και αυτό έγινε επειδή και οι τρεις τους ήταν πολύ έμπειροι. Άρα έτσι καταρρίπτονται τα όσα ακούστηκαν στην συνέχεια για την δήθεν ανικανότητα του πληρώματος. Ότι δεν ήταν έμπειρο και πως είχαν διάφορα προβλήματα υγείας. 

Αφού απονηώθηκε το ελικόπτερο από την φρεγάτα, τους είπαν να κάνουν και πέμπτη διέλευση ώστε να διαπιστώσουν αν όντως υπάρχουν τούρκοι στο νησί.

Τα παιδιά πέταξαν ξανά πάνω από την Δυτική Ίμια άναψαν τον προβολέα αναγνώρισαν τους τούρκους και μετά από λίγο το ελικόπτερο έπεσε και σκοτώθηκαν και οι τρεις αξιωματικοί.  Είχαμε ακούσει ότι ενδεχομένως να έφταιγε ο προβολέας προκαλώντας βλάβη στα ηλεκτρικά του ελικοπτέρου καθώς είχε μπει μεγαλύτερης ισχύος προβολέας για καλύτερο φωτισμό, όμως δεν ξέρουμε κατά πόσο ισχύει.

Για ένα είμαστε σίγουροι πως το ελικόπτερο το έριξαν και όσα λένε ότι οι τρύπες στην άτρακτο δεν είναι από σφαίρες λένε ψέματα. Σημειώστε επίσης ότι όλα αυτά τα χρόνια έχουμε μιλήσει με αρκετούς ε.α. αξιωματικούς οι οποίοι μας είπαν ξεκάθαρα ότι το ελικόπτερο το έριξαν οι τούρκοι. Αλλά δεν θα το παραδεχθούν ποτέ δημόσια. Και όταν τους ρωτήσαμε γιατί το λέτε σήμερα και όχι τότε, μας απαντούσαν ότι δεν μπορούσαν». 

“Ακόμη και σήμερα επιμένουν ότι το ελικόπτερο έπεσε είτε από τις καιρικές συνθήκες είτε από κάποια βλάβη. Δεν είναι όμως έτσι”.

«Οι τρεις νεκροί μας δέχθηκαν να πάνε σε μια αποστολή αυτοκτονίας. Ετοίμασαν τα πράγματά τους. Τα άφησαν στις γυναίκες τους και ο αδελφός μας είπε πριν μπει στο ελικόπτερο, “αύριο θα μιλάτε για την ψυχή μου”.

Τους έστειλαν σε μια αποστολή αυτοκτονίας και αυτό φάνηκε από τα πρώτα λόγια του τότε υπουργού Άμυνας ο οποίος βγήκε και είπε χωρίς να ξέρουν το παραμικρό – ούτε το ελικόπτερο δεν είχαν βρει ακόμη- ότι ο κυβερνήτης έπαθε βέρτιγκο.

Από τις πρώτες ώρες αυτής της τραγωδίας ο πατέρας του Παναγιώτη Βλαχάκου είχε κάνει τεράστιο αγώνα. Όμως ακόμη και σήμερα επιμένουν ότι το ελικόπτερο έπεσε είτε από τις καιρικές συνθήκες είτε από κάποια βλάβη. Δεν είναι όμως έτσι.

Ζητήσαμε και από τον κυβερνήτη της φρεγάτας Ναυαρίνο να μιλήσουμε, όμως δεν δεχόταν. Και όταν μετά από μεγάλη πίεση μίλησε στην μητέρα μας της απευθύνθηκε με τον πλέον στυγνό τρόπο. “Κυρία μου”, της είπε “εγώ έκανα το καθήκον μου” και της έκλεισε το τηλέφωνο. Ήθελε να μας αποφύγει».

“«Καλύτερα τρεις νεκροί παρά χίλιοι τρεις». Τι εννοείς τον ρωτήσαμε και μας είπε πως «πρέπει να σωπάσουμε για να μην υπάρξει γενική σύρραξη με την Τουρκία». Μας το είπε εν ψυχρώ. Το  ελικόπτερο το έριξαν αλλά πρέπει να σωπάσουμε”.

Τα ξημερώματα της ίδιας μέρας στις 5 το πρωί της 31ης Ιανουαρίου, ο πατέρας του Έκτορα πήγε στη δουλειά του, ενώ η μητέρα του δεν έκλεισε μάτι όλο το βράδυ. Παρακολουθούσε την τηλεόραση και είπε στην σύζυγο του Έκτορα «μην φεύγεις έπεσε ένα ελικόπτερο».  Η αδελφή του σηκώθηκε έντρομη και μίλησε με τον πατέρα της λέγοντας ότι η μητέρα της δεν ένιωθε πολύ καλά και πως πρέπει να γυρίσει σπίτι. Δεν ήθελε να τον τρομάξει, ενώ ο Γιώργος άκουσε την είδηση από το ραδιόφωνο.

«Επίσημα από την υπηρεσία δεν ειδοποιηθήκαμε ποτέ. Η σύζυγος του Έκτορα επικοινώνησε με την βάση και έμαθε την τραγική είδηση.

Μετά έφταναν στο σπίτι διάφοροι αξιωματικοί και ελπίζαμε να βρεθεί ο Έκτορας ζωντανός. Όμως ένας συνάδελφος του αδελφού μας, μας είπε μην ελπίζετε τα παιδιά έχουν φύγει. Και όταν τον ρωτήσαμε τι θα έκανες στη θέση του, μας είπε ότι θα “πέταγα το ελικόπτερο αλλά δεν θα πλησίαζα τα Ίμια. Δεν θα πήγαινα πάνω από τους τούρκους”.

Όμως η συγκλονιστικότερη όλων των μαρτυριών που είχαμε σαν οικογένεια για το τι έγινε με το ελικόπτερο και πως έπεσε ήρθε από έναν ανώτατο αξιωματικό, κοντά στο 2000 όταν και αφού είχε αποστρατευτεί μας είπε: «Αυτό που έχετε στο μυαλό σας ισχύει. Δεν θα πω τίποτα παραπέρα, μην με ρωτάτε. Αυτό που πιστεύετε έγινε», ενώ ένας δεύτερος αξιωματικός  μας είπε: «Καλύτερα τρεις νεκροί παρά χίλιοι τρεις». Τι εννοείς τον ρωτήσαμε και μας είπε πως «πρέπει να σωπάσουμε για να μην υπάρξει γενική σύρραξη με την Τουρκία». Μας το είπε εν ψυχρώ. Το  ελικόπτερο το έριξαν αλλά πρέπει να σωπάσουμε.

Και το ελικόπτερο έπεσε φεύγοντας από τα Ίμια. Δεν ήταν πάνω αλλά δίπλα από τους Τούρκους πράγμα που σημαίνει πως χτυπήθηκε γυρνώντας και όχι την ώρα που άναψε τον προβολέα».

“Όμως τελικά γιατί θυσιάστηκαν; Για δυο ελληνικά εδάφη που τελικά έγιναν γκρίζα, μια ουδέτερη ζώνη; Η στάση της χώρας δείχνει ότι τα παιδιά θυσιάστηκαν για πολιτικά παιχνίδια”

«Ο Έκτορας λίγο πριν την πτώση του ελικοπτέρου θα φοβήθηκε σίγουρα, είναι ανθρώπινο, όμως θα πάλεψε μέχρι τέλους. Είμαστε σίγουροι ότι τα έδωσε όλα.

Στην συνέχεια έγινε η νεκροψία είδαν τον Έκτορα πέντε συγγενείς, σε αντίθεση με την σορό του Καραθανάση που άφησαν να δουν μόνο το πρόσωπό του ο πατέρας του και η σύζυγός του.

Ήταν ένα πολύ έμπειρο πλήρωμα. Και οι τρεις τους θα το έκαναν ξανά. Δεν φοβήθηκαν. Ορκίστηκαν για την πατρίδα και θα ορκιζόντουσαν ξανά.

Όμως τελικά γιατί θυσιάστηκαν, για δυο ελληνικά εδάφη που τελικά έγιναν γκρίζα, μια ουδέτερη ζώνη; Η στάση της χώρας δείχνει ότι τα παιδιά θυσιάστηκαν  για πολιτικά παιχνίδια και κάποιοι  αποφάσισαν ότι έπρεπε να κλείσει έτσι η υπόθεση των Ιμίων. Το ελικόπτερο έπρεπε να πέσει και έπεσε. Μια τεράστια επιχείρηση δεν θα έχει δυο-τρία θύματα; Το τελείωσαν με τον θάνατο τριών αξιωματικών. Όλοι ήξεραν ότι ήταν Τούρκοι στο νησί. Τους ενδιέφερε τόσο πολύ αν είναι 10 ή 12 άτομα; 

Αυτό που πρέπει από εδώ και πέρα να κάνουμε είναι να μην ξεχνάμε όσα χρόνια και αν περάσουν. Και ο ελληνικός λαός πιστεύουμε να μην ξεχάσει την αυτοθυσία τους. Όλη η Ελλάδα θρηνούσε και πρέπει να τιμούμε την πράξη τους».

Και μια σημαντική λεπτομέρεια που μας ανέφερε στο τέλος της συζήτησης ο Γιώργος Γιαλοψός. «Όταν έγινε, και καλώς έγινε, στο σχολείο του γιου μου – στον οποίο έχω δώσει το όνομα του αδελφού μου- ειδική εκδήλωση στη μνήμη του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, δεν θέλησε να πάει λέγοντάς μου: «Πατέρα, δεν θα πάω. Πότε έχουν κάνει μια αντίστοιχη εκδήλωση για την δολοφονία του θείου Έκτορα. Για την θυσία του για την πατρίδα».

Η Μαρία και ο Γιώργος όμως θέλουν παράλληλα να παρακαλέσουν όλους τους Έλληνες να είναι για όλα έτοιμοι και να μην ξεχνούν: «Η θυσία του Καραθανάση, του Βλαχάκου και του Γιαλοψού  άξιζε για την πατρίδα και τη σημαία και όχι για την πολιτεία. Πέσανε για την σημαία και με τον θάνατό τους την σήκωσαν ξανά. Θυσιάστηκαν γα τον κάθε έναν από εμάς και για όλους εμάς. Αυτοί μας κρατούν ζωντανούς».

news24.gr