Ο Λεωνίδας Λοϊζίδης γράφει μακροπρόθεσμη οφειλή μας στον Νίκο Μούγιαρη μπορεί να είναι φανερή, μπορεί και όχι. Όμως είναι πολύ βαθιά. Γιατί θεωρεί προνόμιο και τιμή του να είναι Έλληνας.
Μετά την τραγική εισβολή στην Κύπρο το 1974, προχώρησε μαζί με τους ομοϊδεάτες του μπροστά.
Με όπλο τις δημόσιες σχέσεις του…προχώρησε από το να είναι θύμα, στο να χαρακτηριστεί από την παγκόσμια κοινή γνώμη όχι ως “ο αδιάλλακτος” “ο εθνικιστής” “ ο επιθετικός” αλλά ο στυλοβάτης όλων!
Το μοναδικό ίσως αδίκημα του είναι η κοινοποίηση η προώθηση και η προβολή του Κυπριακού προβλήματος.
Έπειτα από τόσα χρόνια το πρόβλημα παραμένει. Παραμένει επειδή η παγκόσμια κοινή γνώμη έχει επιλέξει να λησμονήσει και να ξεχάσει τους χιλιάδες πρόσφυγες.
Ξεχνά την καταστροφή της πολιτιστικής και θρησκευτικής μας κληρονομιάς.
Ξεχνά ότι ακόμα υπάρχουν χιλιάδες ξένοι στρατιώτες στο νησί.
Σε μια τέτοια προσπάθεια ο πολυσχιδής Νίκος Μούγιαρης έρχεται αρωγός.
Με την πολιτική του επιρροή και τα προσδοκώμενα συμμαχικά οφέλη επικέντρωσε την προσοχή του στο να φράζει το δρόμο στην καταστροφή και να κρατεί ανοιχτό το δρόμο προς την ειρήνη.
Η δημιουργία του θεατρικού τμήματος του Παγκυπρίου εδω στην Αμερική όλα τα Ελληνόπαιδα -έτσι τα θεωρώ- θα καταθέσουν ένα πολύ χρήσιμο λιθαράκι στο δημοκρατικό δρόμο που μας άνοιξε ο εμπνευστής του.Μετά την επιτυχημένη θεατρική παράσταση Ηλέκτρα του Σοφοκλή του Παγκύπριου που έλαβε χώρα στην Νέα Υόρκη έπεται συνέχεια με τη Μήδεια του Ευριπίδη 2019 .
Ο καταστροφικός εναγκαλισμός με τον πολιτισμένο άπληστο κόσμο. Τέχνη και ζωή διαπλέκονται αδιάκοπα.
Αλήθεια τι ενώνει; Λένε πως σκοπός της είναι να ενώσει το αγεφύρωτο χάσμα. Και για να είναι χάσμα σημαίνει ότι είναι δύσκολο να ενωθεί. Και αυτό διότι οι κατευθύνσεις είναι άκρος διαμετρικά αντίθετες. Δεν θα επιχειρήσω να αποδείξω στο παρόν κείμενο ότι τα ετερώνυμα έλκονται, ή πως και οι δυο όψεις είναι όψεις του ίδιου νομίσματος. Αλλά θα προσπαθήσω αφού ξεχωρίσω να διευκρινίσω τί στην ευχή μπορεί να ενώνει μια γέφυρα. Τον πολιτισμό με τον κανιβαλισμό; Αν αντίθετο του πολιτισμού μπορεί να λεχθεί κάτι τέτοιο. Τη δύναμη με την αδυναμία; Και τα δυο μου είναι αρκετά προσοδοφόρα μιας και ταιριάζουν με τα συγκείμενα.Ο μύθος της Μήδειας εξακολουθεί να σκιαγραφεί μια σχετική ακαμψία παρά τις όποιες μεταμορφώσεις και παραλλαγές που έχει υποστεί από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα.
Σίγουρα στο άκουσμα και μόνο του ονόματος της φέρνει στο νου κάνεις το αποτέλεσμα της μυθικής αφήγησης, δηλ. περιορίζεται στο φόνο δυο μικρών παιδιών από τη μητέρα τους σαν αντεκδίκηση προς τον άπιστο σύζυγο –πατέρα, τον Ιάσωνα.
Δεν είναι λίγοι και αυτοί που έχουν ενστερνιστεί πως ο θάνατος των παιδιών υποδηλώνει το τέλμα της ηθικής κατάπτωσης, και πως ο αφανισμός της μάνας ( γιατί αφανίζεται η Μήδεια θα μιλήσω σε άλλο κεφάλαιο για αυτό), λειτουργεί σαν ύβρις, σαν κάθαρση και νίκη της παράδοσης απέναντι των νέων αντιλήψεων. Πρόκειται για ένα θάνατο που πηγάζει τόσο από συναισθήματα πάθους, ζήλιας, προδομένος αγάπης, αλλά και από τύψεις της ανθρώπινης συνείδησης. Από έναν ορθολογισμό που καταδυναστεύει το συναισθηματισμό. Και εδώ ξεκινούν όλα. Ποιος ο ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΣ και ποιος ο ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΣΜΟΣ;
Είναι αναγκαίο να αναφερθεί πως η λογική της πατριαρχίας διαστρέβλωσε τον μύθο της Μήδειας, μιας και δεν μπορούμε να παραμελήσουμε το κοινωνικό-πολιτισμικό πλαίσιο μέσα στο οποίο αναπαράγεται πάντοτε ο μύθος. Και γιατί;
Διερωτώμαι: τα παιδιά της Μήδειας τα εξόντωσε η μητέρα τους εξαιτίας της ζηλοτυπίας; Τότε είναι σαν να μου λέτε πως η άνοδος του Ισλάμ (από την γέννηση του) και ο καταστροφικός εναγκαλισμός των θρησκειών που βιώνει ο σύγχρονος άνθρωπος έγκειται στο όνομα αν όχι ποταπών ιδεολογιών τουλάχιστον κατώτερης φύσης. Κι όμως δεν είναι έτσι, (γιατί αν είναι θα πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε το τί πιστεύουμε).
Έτσι λοιπόν η Μήδεια εκδικείται στο όνομα της εξουσίας της πολιτικής και της ανδροκρατούμενος αντίληψης φτάνοντας στο σημείο να τονίσω πως η μυθική κατάληξη του δράματος παιδοκτονία-άρμα δρακόντων δεν αποτελεί μόνο ένα τέλος αλλά και μια απάντηση : είναι πια μέρος της ζωής (τρομοκρατία) και όχι μέρος του μύθου και της μαγείας.
Για αυτό λοιπόν κρίνω αναγκαίο πως η διεξοδική ανάλυση τόσο των χαρακτήρων και των πράξεων τους όσο φυσικά και του ίδιου του μύθου μπορεί να σκιαγραφήσει, να εκφράσει με τις λεπτομερείς μετακινήσεις και παραλλαγές αν θέλετε τις λεγόμενες αλληγορικές αναγνώσεις , εποχές, οράματα, ιδεολογίες ποικίλες και επίκαιρες.
Είναι κάποιες στιγμές που αναρωτιέσαι αν θα υπήρχε η Ελλάδα αν δεν την ερωτεύονταν κάποιοι ρομαντικοί. Κάποιοι που πασχίζουν γι’ αυτήν όσο μακριά και αν βρίσκονται –αλλά μέσα στην ψυχή της φωλιασμένοι.
Και ο κ. Νίκος Μούγιαρης, Ο επιχειρηματίας που έθεσε στόχο ζωής την ένωση της Ελληνικής Διασποράς.Είναι ερωτευμένος με την αρχαία ελληνική τραγωδία. Μέσα στις φλέβες του κυλάνε όλα εκείνα τα έργα των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων, και το παγκόσμιο μήνυμα που από τότε μετέδιδαν. Κλασικά και επίκαιρα πάντα. « Οι αρχαίες ελληνικές τραγωδίες, εκτός από συγκλονιστικά έργα τέχνης, είναι βατήρες του δυτικού πολιτισμού. Το θέατρο άλλωστε λειτουργούσε από την Αρχαία Ελλάδα ως σχολείο αγωγής της ψυχής και του πνεύματος, μέσα από τα μεγάλα παραδείγματα των τραγικών ηρώων…»
Τη χώρα που ανέβαιναν οι τραγωδίες για να αφυπνίσουν τον λαό, τον κάθε πολίτη, να τον ψυχαγωγήσουν με όλη την σημασία της λέξης, με τον Αριστοτέλη μάλιστα να βγάζει τον ορισμό της τραγωδίας: «Έστιν ουν τραγωδία μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας…».
Κόντρα στους πέτρινους καιρούς που βιώνουμε και στις σύγχρονες δοξασίες
«Σε μια εποχή παγκόσμιου ψεύδους, το να λες την αλήθεια είναι μια πράξη επαναστατική», έλεγε ο Όργουελ. Και ο κ. Νίκος Μούγιαρης θεωρεί πως η εποχή που βιώνουμε είναι εποχή παγκόσμιου ψεύδους, λέγοντας την αλήθεια στον κάθε πολίτη: οι αρχαίοι Έλληνες μίλησαν πρώτοι για όλα αυτά. Από τότε για τώρα!
Ο Έλλην εκ φύσεως είναι ευφυής και ονειροπόλος. Με την επιμονή του δε, κατορθώνει να πραγματοποιεί εκείνα που θεωρούνται από τους άλλους όνειρα. Αυτό παρατηρείται και στα ταξίδια του. Η “στενότης του χώρου” στον οποίο γεννήθηκε (?) είτε οι ανώμαλες κοινωνικές συνθήκες τον ανάγκασαν να εκπατρισθεί. Αλλά εκεί στη νέα του πατρίδα δεν έμεινε αδρανής.
Όσο αφορά την ελληνική Μετανάστευση στην Αμερική, υπάρχουν και λόγοι οικονομικοί αλλά δεν παραδέχομαι ότι μόνο οικονομικά ελατήρια παρακινούν τον Έλληνα να εγκατασταθεί στην Αμερική.
Ο Έλλην θέλει την οικονομική του εξασφάλιση αλλά και ονειροπολεί να συμβάλλει κατά το δυνατόν στην ανάπτυξη του πολιτισμού της νέας του πατρίδας.
Αυτό ήταν ανέκαθεν το εκπολιτιστικό του πρόγραμμα.
Οι Κορίνθιοι εποικίζουν τη Θράκη και την Αδριατική.
Οι Μιλήσιοι τον Εύξεινο.
Οι Χαλκιδείς την Σικελία και τη Νεάπολη.
Οι Φωκαείς την Μασσαλία.
Οι Θήριοι την Αφρική και Κυρηναϊκή.
Οι Αιγινήτες την Αίγυπτο.
Κάποτε, (1911) ο Fairchild στάλθηκε από το Carnegie Institute of Washington να πάει στην Ελλάδα να μελετήσει το φαινόμενο των μεταναστεύσεων. Η αλήθεια ήταν πως ήταν αρκετά αυστηρός. Στην Ελληνική Μετανάστευση είδε μόνο καθαρώς οικονομικούς λόγους.
από το βιβλίο του Greeks Immigration to the United States.
Ο Νίκος Μούγιαρης πιστεύει στο αρχαίο δράμα. Το κέντρο συνειδητοποίησης της ανθρώπινης ευθύνης. Γιατί η ζωντανή παράδοση από την οποία απορρέει η ανθρωπιστική σκέψη δεν μπορεί στις μέρες μας να διατηρηθεί χωρίς μια δραστηριότητα συγκεντρωμένη σε κάποιο χώρο. Έπεται συνέχεια εδώ στη Νέα Υόρκη για ακόμα μία θεατρική παράσταση της Μήδειας. Εν τέλη, ο σκοπός αυτής της μεγαλόπνοης προσπάθειας από τον κύριο Μούγιαρη συνεπικουρούμενη από τον Πρόεδρο του Παγκύπριου Συνδέσμου Αμερικής κυρίου Φίλιπ Κρίστοφερ γίνεται σε αυτή τη χώρα σε ένα καλλιεργημένο κοινό που θα έχει εκτός της νοημοσύνης που διαθέτει, συνείδηση των ευθυνών του, την ικανότητα να τις αναλάβει και δύναμη επιρροής. Ένα κοινό που θα μπορεί να επηρεάσει αποφασιστικά το πνευματικό και ψυχικό κλίμα μέσα στο οποίο οι πολιτικοί και οι κυβερνήτες διαμορφώνουν τις απόψεις τους, κάνουν τις εκτιμήσεις τους, καταστρώνουν τα προγράμματά τους και τα εκτελούν. Η θεωρία λοιπόν του δημιουργού του θεατρικού τμήματος του Παγκύπριου είναι με άλλα λόγια κυκλική. Αυτή η εξυψωτική δύναμη που ισχυρίζεται πως υπάρχει στην αρχαία τραγική ποίηση πρέπει να αναγνωρίζεται ακαριαία από τον θεατή. Η Ιστορία έχει δείξει πως καμία χώρα δεν προόδευσε περιστοιχίζομε από μεγαλύτερους ή μικρότερους εχθρούς. Καθώς επίσης έχει δείξει πως μέσα από την πολυδιάστατη και πολυμερή διπλωματία μπορούμε και να διασφαλίσουμε τα συμφέροντα του λαού μας αλλά και να διαδραματίζουμε σημαντικό ρόλο μέσα από τις πρωτοβουλίες μας. Κρατώντας αδιάσπαστη την ιστορική συνέχεια θα λύνουμε ευκολότερα μερικά ιστορικά προβλήματα (κλίμα πόλωσης), έως ότου να φτάσουμε στο σύγχρονο οργανωμένο Ελληνισμό στην Αμερική.
Θα μπορούσε λοιπόν να πει κανείς για το αρχαίο ελληνικό θέατρο πως η λαμπρότητα του είναι αδιαμφισβήτητη, έχει την ακατάλυτη ποιότητα του διαμαντιού, και δεν πρόκειται ποτέ να σβήσει ή να επισκιασθεί.
Τέλος, θα ήθελα να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου στο σώμα του Παγκύπριου Συνδέσμου Αμερικής (με την ευκαιρία συμπλήρωσης 43 χρόνων από την ίδρυσή του), που εμπράκτως δεν ξεχνά πως η ψυχή της Κύπρου βρίσκεται άδικα μακριά από το σώμα της!
Ο Λεωνίδας Λοϊζίδης γράφει μακροπρόθεσμη οφειλή μας στον Νίκο Μούγιαρη μπορεί να είναι φανερή, μπορεί και όχι. Όμως είναι πολύ βαθιά. Γιατί θεωρεί προνόμιο και τιμή του να είναι Έλληνας.
Μετά την τραγική εισβολή στην Κύπρο το 1974, προχώρησε μαζί με τους ομοϊδεάτες του μπροστά.
Με όπλο τις δημόσιες σχέσεις του…προχώρησε από το να είναι θύμα, στο να χαρακτηριστεί από την παγκόσμια κοινή γνώμη όχι ως “ο αδιάλλακτος” “ο εθνικιστής” “ ο επιθετικός” αλλά ο στυλοβάτης όλων!
Το μοναδικό ίσως αδίκημα του είναι η κοινοποίηση η προώθηση και η προβολή του Κυπριακού προβλήματος.
Έπειτα από τόσα χρόνια το πρόβλημα παραμένει. Παραμένει επειδή η παγκόσμια κοινή γνώμη έχει επιλέξει να λησμονήσει και να ξεχάσει τους χιλιάδες πρόσφυγες.
Ξεχνά την καταστροφή της πολιτιστικής και θρησκευτικής μας κληρονομιάς.
Ξεχνά ότι ακόμα υπάρχουν χιλιάδες ξένοι στρατιώτες στο νησί.
Σε μια τέτοια προσπάθεια ο πολυσχιδής Νίκος Μούγιαρης έρχεται αρωγός.
Με την πολιτική του επιρροή και τα προσδοκώμενα συμμαχικά οφέλη επικέντρωσε την προσοχή του στο να φράζει το δρόμο στην καταστροφή και να κρατεί ανοιχτό το δρόμο προς την ειρήνη.
Η δημιουργία του θεατρικού τμήματος του Παγκυπρίου εδω στην Αμερική όλα τα Ελληνόπαιδα -έτσι τα θεωρώ- θα καταθέσουν ένα πολύ χρήσιμο λιθαράκι στο δημοκρατικό δρόμο που μας άνοιξε ο εμπνευστής του.Μετά την επιτυχημένη θεατρική παράσταση Ηλέκτρα του Σοφοκλή του Παγκύπριου που έλαβε χώρα στην Νέα Υόρκη έπεται συνέχεια με τη Μήδεια του Ευριπίδη 2019 .
Ο καταστροφικός εναγκαλισμός με τον πολιτισμένο άπληστο κόσμο. Τέχνη και ζωή διαπλέκονται αδιάκοπα.
Αλήθεια τι ενώνει; Λένε πως σκοπός της είναι να ενώσει το αγεφύρωτο χάσμα. Και για να είναι χάσμα σημαίνει ότι είναι δύσκολο να ενωθεί. Και αυτό διότι οι κατευθύνσεις είναι άκρος διαμετρικά αντίθετες. Δεν θα επιχειρήσω να αποδείξω στο παρόν κείμενο ότι τα ετερώνυμα έλκονται, ή πως και οι δυο όψεις είναι όψεις του ίδιου νομίσματος. Αλλά θα προσπαθήσω αφού ξεχωρίσω να διευκρινίσω τί στην ευχή μπορεί να ενώνει μια γέφυρα. Τον πολιτισμό με τον κανιβαλισμό; Αν αντίθετο του πολιτισμού μπορεί να λεχθεί κάτι τέτοιο. Τη δύναμη με την αδυναμία; Και τα δυο μου είναι αρκετά προσοδοφόρα μιας και ταιριάζουν με τα συγκείμενα.Ο μύθος της Μήδειας εξακολουθεί να σκιαγραφεί μια σχετική ακαμψία παρά τις όποιες μεταμορφώσεις και παραλλαγές που έχει υποστεί από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα.
Σίγουρα στο άκουσμα και μόνο του ονόματος της φέρνει στο νου κάνεις το αποτέλεσμα της μυθικής αφήγησης, δηλ. περιορίζεται στο φόνο δυο μικρών παιδιών από τη μητέρα τους σαν αντεκδίκηση προς τον άπιστο σύζυγο –πατέρα, τον Ιάσωνα.
Δεν είναι λίγοι και αυτοί που έχουν ενστερνιστεί πως ο θάνατος των παιδιών υποδηλώνει το τέλμα της ηθικής κατάπτωσης, και πως ο αφανισμός της μάνας ( γιατί αφανίζεται η Μήδεια θα μιλήσω σε άλλο κεφάλαιο για αυτό), λειτουργεί σαν ύβρις, σαν κάθαρση και νίκη της παράδοσης απέναντι των νέων αντιλήψεων. Πρόκειται για ένα θάνατο που πηγάζει τόσο από συναισθήματα πάθους, ζήλιας, προδομένος αγάπης, αλλά και από τύψεις της ανθρώπινης συνείδησης. Από έναν ορθολογισμό που καταδυναστεύει το συναισθηματισμό. Και εδώ ξεκινούν όλα. Ποιος ο ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΣ και ποιος ο ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΣΜΟΣ;
Είναι αναγκαίο να αναφερθεί πως η λογική της πατριαρχίας διαστρέβλωσε τον μύθο της Μήδειας, μιας και δεν μπορούμε να παραμελήσουμε το κοινωνικό-πολιτισμικό πλαίσιο μέσα στο οποίο αναπαράγεται πάντοτε ο μύθος. Και γιατί;
Διερωτώμαι: τα παιδιά της Μήδειας τα εξόντωσε η μητέρα τους εξαιτίας της ζηλοτυπίας; Τότε είναι σαν να μου λέτε πως η άνοδος του Ισλάμ (από την γέννηση του) και ο καταστροφικός εναγκαλισμός των θρησκειών που βιώνει ο σύγχρονος άνθρωπος έγκειται στο όνομα αν όχι ποταπών ιδεολογιών τουλάχιστον κατώτερης φύσης. Κι όμως δεν είναι έτσι, (γιατί αν είναι θα πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε το τί πιστεύουμε).
Έτσι λοιπόν η Μήδεια εκδικείται στο όνομα της εξουσίας της πολιτικής και της ανδροκρατούμενος αντίληψης φτάνοντας στο σημείο να τονίσω πως η μυθική κατάληξη του δράματος παιδοκτονία-άρμα δρακόντων δεν αποτελεί μόνο ένα τέλος αλλά και μια απάντηση : είναι πια μέρος της ζωής (τρομοκρατία) και όχι μέρος του μύθου και της μαγείας.
Για αυτό λοιπόν κρίνω αναγκαίο πως η διεξοδική ανάλυση τόσο των χαρακτήρων και των πράξεων τους όσο φυσικά και του ίδιου του μύθου μπορεί να σκιαγραφήσει, να εκφράσει με τις λεπτομερείς μετακινήσεις και παραλλαγές αν θέλετε τις λεγόμενες αλληγορικές αναγνώσεις , εποχές, οράματα, ιδεολογίες ποικίλες και επίκαιρες.
Είναι κάποιες στιγμές που αναρωτιέσαι αν θα υπήρχε η Ελλάδα αν δεν την ερωτεύονταν κάποιοι ρομαντικοί. Κάποιοι που πασχίζουν γι’ αυτήν όσο μακριά και αν βρίσκονται –αλλά μέσα στην ψυχή της φωλιασμένοι.
Και ο κ. Νίκος Μούγιαρης, Ο επιχειρηματίας που έθεσε στόχο ζωής την ένωση της Ελληνικής Διασποράς.Είναι ερωτευμένος με την αρχαία ελληνική τραγωδία. Μέσα στις φλέβες του κυλάνε όλα εκείνα τα έργα των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων, και το παγκόσμιο μήνυμα που από τότε μετέδιδαν. Κλασικά και επίκαιρα πάντα. « Οι αρχαίες ελληνικές τραγωδίες, εκτός από συγκλονιστικά έργα τέχνης, είναι βατήρες του δυτικού πολιτισμού. Το θέατρο άλλωστε λειτουργούσε από την Αρχαία Ελλάδα ως σχολείο αγωγής της ψυχής και του πνεύματος, μέσα από τα μεγάλα παραδείγματα των τραγικών ηρώων…»
Τη χώρα που ανέβαιναν οι τραγωδίες για να αφυπνίσουν τον λαό, τον κάθε πολίτη, να τον ψυχαγωγήσουν με όλη την σημασία της λέξης, με τον Αριστοτέλη μάλιστα να βγάζει τον ορισμό της τραγωδίας: «Έστιν ουν τραγωδία μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας…».
Κόντρα στους πέτρινους καιρούς που βιώνουμε και στις σύγχρονες δοξασίες
«Σε μια εποχή παγκόσμιου ψεύδους, το να λες την αλήθεια είναι μια πράξη επαναστατική», έλεγε ο Όργουελ. Και ο κ. Νίκος Μούγιαρης θεωρεί πως η εποχή που βιώνουμε είναι εποχή παγκόσμιου ψεύδους, λέγοντας την αλήθεια στον κάθε πολίτη: οι αρχαίοι Έλληνες μίλησαν πρώτοι για όλα αυτά. Από τότε για τώρα!
Ο Έλλην εκ φύσεως είναι ευφυής και ονειροπόλος. Με την επιμονή του δε, κατορθώνει να πραγματοποιεί εκείνα που θεωρούνται από τους άλλους όνειρα. Αυτό παρατηρείται και στα ταξίδια του. Η “στενότης του χώρου” στον οποίο γεννήθηκε (?) είτε οι ανώμαλες κοινωνικές συνθήκες τον ανάγκασαν να εκπατρισθεί. Αλλά εκεί στη νέα του πατρίδα δεν έμεινε αδρανής.
Όσο αφορά την ελληνική Μετανάστευση στην Αμερική, υπάρχουν και λόγοι οικονομικοί αλλά δεν παραδέχομαι ότι μόνο οικονομικά ελατήρια παρακινούν τον Έλληνα να εγκατασταθεί στην Αμερική.
Ο Έλλην θέλει την οικονομική του εξασφάλιση αλλά και ονειροπολεί να συμβάλλει κατά το δυνατόν στην ανάπτυξη του πολιτισμού της νέας του πατρίδας.
Αυτό ήταν ανέκαθεν το εκπολιτιστικό του πρόγραμμα.
Οι Κορίνθιοι εποικίζουν τη Θράκη και την Αδριατική.
Οι Μιλήσιοι τον Εύξεινο.
Οι Χαλκιδείς την Σικελία και τη Νεάπολη.
Οι Φωκαείς την Μασσαλία.
Οι Θήριοι την Αφρική και Κυρηναϊκή.
Οι Αιγινήτες την Αίγυπτο.
Κάποτε, (1911) ο Fairchild στάλθηκε από το Carnegie Institute of Washington να πάει στην Ελλάδα να μελετήσει το φαινόμενο των μεταναστεύσεων. Η αλήθεια ήταν πως ήταν αρκετά αυστηρός. Στην Ελληνική Μετανάστευση είδε μόνο καθαρώς οικονομικούς λόγους.
από το βιβλίο του Greeks Immigration to the United States.
Ο Νίκος Μούγιαρης πιστεύει στο αρχαίο δράμα. Το κέντρο συνειδητοποίησης της ανθρώπινης ευθύνης. Γιατί η ζωντανή παράδοση από την οποία απορρέει η ανθρωπιστική σκέψη δεν μπορεί στις μέρες μας να διατηρηθεί χωρίς μια δραστηριότητα συγκεντρωμένη σε κάποιο χώρο. Έπεται συνέχεια εδώ στη Νέα Υόρκη για ακόμα μία θεατρική παράσταση της Μήδειας. Εν τέλη, ο σκοπός αυτής της μεγαλόπνοης προσπάθειας από τον κύριο Μούγιαρη συνεπικουρούμενη από τον Πρόεδρο του Παγκύπριου Συνδέσμου Αμερικής κυρίου Φίλιπ Κρίστοφερ γίνεται σε αυτή τη χώρα σε ένα καλλιεργημένο κοινό που θα έχει εκτός της νοημοσύνης που διαθέτει, συνείδηση των ευθυνών του, την ικανότητα να τις αναλάβει και δύναμη επιρροής. Ένα κοινό που θα μπορεί να επηρεάσει αποφασιστικά το πνευματικό και ψυχικό κλίμα μέσα στο οποίο οι πολιτικοί και οι κυβερνήτες διαμορφώνουν τις απόψεις τους, κάνουν τις εκτιμήσεις τους, καταστρώνουν τα προγράμματά τους και τα εκτελούν. Η θεωρία λοιπόν του δημιουργού του θεατρικού τμήματος του Παγκύπριου είναι με άλλα λόγια κυκλική. Αυτή η εξυψωτική δύναμη που ισχυρίζεται πως υπάρχει στην αρχαία τραγική ποίηση πρέπει να αναγνωρίζεται ακαριαία από τον θεατή. Η Ιστορία έχει δείξει πως καμία χώρα δεν προόδευσε περιστοιχίζομε από μεγαλύτερους ή μικρότερους εχθρούς. Καθώς επίσης έχει δείξει πως μέσα από την πολυδιάστατη και πολυμερή διπλωματία μπορούμε και να διασφαλίσουμε τα συμφέροντα του λαού μας αλλά και να διαδραματίζουμε σημαντικό ρόλο μέσα από τις πρωτοβουλίες μας. Κρατώντας αδιάσπαστη την ιστορική συνέχεια θα λύνουμε ευκολότερα μερικά ιστορικά προβλήματα (κλίμα πόλωσης), έως ότου να φτάσουμε στο σύγχρονο οργανωμένο Ελληνισμό στην Αμερική.
Θα μπορούσε λοιπόν να πει κανείς για το αρχαίο ελληνικό θέατρο πως η λαμπρότητα του είναι αδιαμφισβήτητη, έχει την ακατάλυτη ποιότητα του διαμαντιού, και δεν πρόκειται ποτέ να σβήσει ή να επισκιασθεί.
Τέλος, θα ήθελα να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου στο σώμα του Παγκύπριου Συνδέσμου Αμερικής (με την ευκαιρία συμπλήρωσης 43 χρόνων από την ίδρυσή του), που εμπράκτως δεν ξεχνά πως η ψυχή της Κύπρου βρίσκεται άδικα μακριά από το σώμα της!
